Mutually Assured Destruction, MAD, works only as long as it works; it does not know what to do if deterrence fails, for it envisions no defensive capabilities. A deterrent works until it is needed; then, one needs defences. – Jerry Pournelle
(Η Βεβαιότητα Αμοιβαίας Καταστροφής αποδίδει μόνο όσο λειτουργεί. Δεν ξέρει τι να κάνει αν αποτύχει [καταρρεύσει] η αποτροπή, γιατί δεν συμπεριλαμβάνει [τη μετάπτωση σε] αμυντικές δυνατότητες. Ένας αποτρεπτικός παράγοντας λειτουργεί μέχρι το σημείο που θα χρειαστεί [να χρησιμοποιηθεί]. Τότε αυτό που χρειάζεται κανείς, είναι άμυνες).
Γράφει ο ΚΑΥΣΤΙΚΟΣ
Εδώ και σχεδόν έναν χρόνο, ενώ οι επιχειρήσεις σε Ουκρανία και Ισραήλ συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό και με εξελίξεις που καθόλου σίγουρες δεν είναι, η στρατιωτική καθημερινότητα κατακλύζεται από δηλώσεις που αφορούν στο μέλλον, ή καλύτερα στην «ατζέντα», των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Θα ξεκινήσουμε με το θετικό της υπόθεσης, ότι πλέον διατυπώνεται ένα συγκεκριμένο όραμα για τις ΕΔ… και κάπου εδώ τελειώνουν τα θετικά. Προσπερνώντας το γεγονός ότι κοντεύει να περάσει ένας χρόνος και καμία σοβαρή τομή δεν έχει πραγματοποιηθεί και καμία διακήρυξη δεν έχει γίνει πράξη (η «έξωση» του ΜΤΣ δεν λαμβάνεται καν υπόψη), οι συνεχείς και συχνά αλληλοαναιρούμενες διακηρύξεις, δείχνουν ότι όλα γίνονται εκ των υστέρων και χωρίς κανέναν προγραμματισμό.
Τον τελευταίο καιρό, ακολουθώντας τη «μόδα» της εποχής σχετικά με τη χρήση των drones (έτσι γενικά και αόριστα χρησιμοποιείται ο όρος στη δημόσια συζήτηση, πολλές φορές χωρίς να αντιλαμβάνονται καν για ποιο πράγμα μιλάνε), αρχίσαμε να συζητάμε για anti-drone θόλο, τον οποίο μάλιστα… έχουμε ήδη εγκαταστήσει σε συγκεκριμένες περιοχές, και διακηρύττουμε ότι μπορεί να παρεμβάλει τόσο τα σήματα GPS αλλά και τις σχετικές επικοινωνίες. Παραβλέποντας το γεγονός ότι αυτό δεν το έχει καταφέρει ούτε η Ρωσία, ας θεωρήσουμε ότι το σύστημα λειτουργεί και κάνει όσα υπόσχεται. Σε αυτήν την περίπτωση, για ποιον λόγο άραγε επενδύουμε στην ανάπτυξη και κατασκευή drone; Μήπως θεωρούμε ότι οι Τουρκία δεν έχει τις ίδιες –τουλάχιστον– δυνατότητες παρεμβολών; Μήπως για άλλη μια φορά ακολουθούμε –από κεκτημένη ταχύτητα και με μερικές δεκαετίες διαφορά– τις σχετικές εξελίξεις; Ερωτήσεις που μάλλον δεν θα πάρουν ποτέ απάντηση.
Όμως το θέμα σήμερα δεν είναι τα drones, αλλά μια δραστική απάντηση στο θέμα της ελληνικής αεράμυνας. Προσδεθείτε, γιατί έχει πλάκα… Η πρόσφατη επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ, αν και δεν ήταν επίθεση με το 100% της σημασίας του όρου (δεν ανακοινώνεις τις ενέργειές σου, στον πλέον μισητό αντίπαλό σου) και δεν κατέδειξε καν την αποτελεσματικότητα της αεράμυνας για πολλούς και διαφόρους λόγους που δεν είναι του παρόντος, προσέφερε μια εικόνα του πως θα μπορούσε να ήταν μια αντίστοιχη τουρκική επίθεση, εναντίων της χώρας μας, των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, και των εγκαταστάσεων ζωτικής σημασίας.
Αν και η Τουρκία δεν διαθέτει το οπλοστάσιο βαλλιστικών πυραύλων και drones που διαθέτει το Ιράν, σύμφωνα πάντα με ανοικτές πηγές, εν τούτοις στην εξίσωση θα πρέπει να προστεθούν και οι εκατοντάδες πύραυλοι cruise τύπου SOM. Έτσι λοιπόν, η Τουρκία μπορεί άμεσα και χωρίς αύξηση της παραγωγής, σε χρόνο που εκείνη θα επιλέξει, να βασίζεται σε άνω των 400 (ο ακριβής αριθμός είναι άγνωστος) βαλλιστικών πυραύλων μικρού βεληνεκούς, σε πάνω από 2000 ρουκέτες με τη συντριπτική πλειοψηφία να αφορά σε βεληνεκή 120 χλμ, σε άνω των 200+ Bayraktar TB2 τα οποία μπορούν να φέρουν ποικιλία όπλων, και σε μια τεράστια ποικιλία και αριθμό πυραύλων πλεύσης και UAV αυτοκτονίας (HARPY).
Αν συνυπολογιστούν δε παράγοντες όπως ο χρόνος αντίδρασης, ο αιφνιδιασμός, η ποικιλία των όπλων, η εκτεταμένες δυνατότητες ηλεκτρονικού πολέμου, και η –ενδεχόμενη– εφαρμογή πρακτικών υβριδικών επιχειρήσεων, ουσιαστικά μιλάμε για μια απειλή που είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανασχεθεί. Το διεθνές δίκαιο (το οποίο επικαλούμαστε ακόμα και όταν πάμε στο περίπτερο) προβλέπει ότι οι χώρες θα πρέπει όχι μόνο να απέχουν από τη λήψη στρατιωτικών μέτρων για την επίλυση των διαφορών τους αλλά και από την απειλή χρήσης τους!
Ειδικά για την απειλή χρήσης τους, να υπενθυμίσουμε ότι η Τουρκία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μας το υπενθυμίζει σε καθημερινή σχεδόν βάση. Επίσης, το διεθνές δίκαιο προβλέπει ότι κάθε χώρα, έχει το υπέρτατο δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Εδώ λοιπόν υπάρχει ένα «θολό» σημείο, καθώς δεν υπάρχει σαφής καθορισμός του πως υλοποιείται η αυτοάμυνα. Η επικρατούσα πρακτική κάνει λόγο για πρακτικές αποτροπής, οι οποίες συνοδεύονται από συνθήκες ανταπόδοσης-αντεκδίκησης (retaliation) / αντιποίνων (reprisals).
Το πρόβλημα είναι ότι η αποτροπή είναι καλή και λειτουργεί, όσο δεν υπάρχει σύρραξη. Εικάζεις δε ότι λειτουργεί. Δεν μπορείς να ξέρεις εάν η απουσία ένοπλης σύγκρουσης είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα της πληρότητας και επάρκειας της αποτροπής σου. Ξέρεις όμως μετά βεβαιότητας πότε απέτυχε, διότι θα έχουν ξεσπάσει συγκρούσεις! Με απλά λόγια, δεν λειτουργεί πάντα. Για παράδειγμα, το Ιράν όντως ανταπέδωσε μια επίθεση που θεωρούσε ότι ερχόταν σε ευθεία αντιπαράθεση με τα συμφέροντά του. Το αστείο είναι ότι πρόκειται για μια επίθεση που στόχευε… και στην αποτροπή (της περαιτέρω συνέχισης της πρακτικής στοχοποίησης των δυνάμεών της στη Συρία και αλλού!). Παράλληλα, η απειλή των οικονομικών και άλλων κυρώσεων, δεν απέτρεψε τη Ρωσία από το να επιτεθεί στην Ουκρανία.
Εδώ λοιπόν εισέρχεται η λογική του «προληπτικού πλήγματος» (και εδώ είναι που κάποιοι έχουν πέσει από την καρέκλα τους!). Η συγκεκριμένη λογική κινείται στο θολό τοπίο του διεθνούς δικαίου μεταξύ «μη χρήσης βίας» και του «αναφαίρετου δικαιώματος στην αυτοάμυνα». Αν νομίζεται ότι η απόφαση μεταξύ των δύο είναι εύκολη, θα προτείναμε να το σκεφτείτε καλά… πολύ καλά! Η χώρα μας λοιπόν έχει ήδη παραλάβει αριθμό μαχητικών Rafale, εκσυγχρονίζει τα F-16 (εντάξει, όχι όλα) σε επίπεδο Viper, ενώ αναμένεται να παραλάβει και F-35A.
Πρόκειται για ένα αεροσκάφος κατασκευασμένο με σαφή προσανατολισμό πρώτης ημέρας πολέμου, όπου οι δυνατότητες του αντιπάλου ακόμα δεν έχουν φθαρεί. Οι ιδιότητες stealth έχουν αξία για τον υποδεέστερο αριθμητικά, με σκοπό να φοβάται ο αντίπαλος ότι εάν ο μειονεκτών αριθμητικά αισθανθεί απειλή που βαίνει προς υλοποίηση, ίσως κινηθεί πρώτος -προληπτικά- για να εξουδετερώσει μέρος του αριθμητικού πλεονεκτήματος του αντιπάλου. Μήπως δηλαδή η απόκτηση ενός αεροσκάφους με τα χαρακτηριστικά του συνδέεται και με το δόγμα του κατόχου…
Επειδή το πρόβλημα των εξοπλισμών έχει φτάσει σε αδιέξοδο, και επειδή «η πιο απλή ιδέα είναι συνήθως και η σωστότερη» (δεν το λέμε εμείς, ο William of Ockham το έχει πει)… Η πλέον απλή λύση της συγκεχυμένης κατάστασης που βιώνουμε σήμερα δεν είναι άλλη από την εξαπόλυση προληπτικού πλήγματος ενάντια σε εγκαταστάσεις εντός της τουρκικής επικράτειας, οι οποίες στηρίζουν την εκδήλωση των απειλών της Τουρκίας απέναντι στη χώρα μας. Σε λίγο θα μας πουν ότι χρειαζόμαστε άδεια για να μπούμε και στη μπανιέρα του σπιτιού μας…
Μπορεί μια τέτοια πρακτική να μην είναι και απόλυτα σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο, δεν είναι όμως και αντίθετη με αυτό, όπως εξηγήθηκε! Επειδή ξέρουμε ότι τα υπογλώσσια είναι σε έλλειψη, το καταθέτουμε ως τροφή προς σκέψη, ως προβληματισμό προς το παρόν! Ας σκεφτούν και μια φορά αμυντικά οι απέναντι… Μήπως όμως το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι με το πρόσχημα του διεθνούς δικαίου που το χρησιμοποιούμε επιλεκτικά (π.χ. αρνούμαστε να το εφαρμόσουμε στην περίπτωση της ΑΟΖ!), συγκαλύπτουμε την εικόνα πλήρους απροθυμίας να εμπλακούμε και σε σύγκρουση, εάν απαιτηθεί, για να προστατεύσουμε κυριαρχικά δικαιώματα, ή μήπως και την κυριαρχία; Αυτή η εικόνα είναι που καταστρέφει την αξιοπιστία της ελληνικής αποτροπής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου