Ο καθένας ζυμώνεται στο δικό του ζυμάρι. Όμως, σαν να ξεσηκώνονται όλοι μαζί ξαφνικά οι Κύπριοι. Οι αγρότες στον νότο έκαιγαν σανό στην είσοδο του Προεδρικού. Και την ίδια στιγμή υπήρχαν ξεσηκωμοί και στον βορρά. Κάποιοι είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στις μαριονέττες και κάποιοι ενάντια σε εκείνους που κινούν τις μαριονέττες.
Οι Ελληνοκύπριοι αγρότες έχυσαν το γάλα τους στους δρόμους. Με τις πάλες σανού που έκαψαν γέμισαν με καπνό τη γύρω περιοχή. Στον δε βορρά δύο ομάδες αποκομμένες η μία από την άλλη μαζεύτηκαν στην πρεσβεία και στη βουλή. Η μία ομάδα στράφηκε προς την πρεσβεία, δηλαδή το κυβερνείο. Η δε άλλη ομάδα στράφηκε προς τη βουλή. Οι ευρισκόμενοι στην είσοδο της βουλής κρατούσαν για πρώτη φορά πανό που έγραφε: «Κατοχική Τουρκία ξεκουμπίσου από την Κύπρο». Αυτή που σήκωσε ψηλά αυτό το πανό ήταν ένα νεαρό κορίτσι μας. Ήταν και αυτό το παιδί ένα από εκείνα τα παιδιά για τα οποία ο ποιητής λέει «εύγε σε εσένα παιδί εύγε σε εσένα». Να φυλάξουν όλοι αυτή τη φωτογραφία. Να τη βάλουν σε κάδρο και να την κρεμάσουν στον τοίχο. Θα το γράψει η ιστορία αυτό. Θα το δουν οι μελλοντικές γενιές. Θα πουν «άρα δεν ήταν όλοι δειλοί, φοβισμένοι και κόλακες». Υπήρχαν και κάποιοι που έβλεπαν την αλήθεια μέσα στην κοινότητα. Κάποιοι που είχαν το θάρρος το οποίο δεν είχαν άλλοι. Κάποιοι που αντιλαμβάνονταν ότι η πατρίδα τους βρίσκεται υπό κατοχή. Κάποιοι που αντιστέκονταν ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση. Κάποιοι που ύψωναν τη φωνή τους κατά του κατοχικού καθεστώτος και δεν επωφελούνταν από αυτό. Ιδού ακόμα ένα πανό. Ακριβώς στην είσοδο της πρεσβεία. «Δεν θα επιτρέψουμε να περάσει η εισβολή και η κατοχή».
Η άλλη ομάδα ήταν από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το CTP. Εκείνοι δεν είχαν καμία σχέση με την άλλη ομάδα. Άλλωστε χωρίστηκαν μάλιστα από τους άλλους καθώς πορεύονταν. Εκείνοι δεν έλεγαν στην Τουρκία «ξεκουμπίσου κατοχική δύναμη». Ο δικός τους ξεσηκωμός ήταν κατά της κυβέρνησης των εδώ συνεργατών. Δεν κατηγορούσαν την Τουρκία, κατηγορούσαν τους συνεργάτες της. Μακάρι, να μην έπαιζαν τόσο δυνατά τις τρομπέτες και να μπορούσαμε να ακούγαμε τη φωνή εκείνων που φώναζαν τα συνθήματα μπροστά στην πρεσβεία. Δεν ήταν κλισέ τα δικά τους συνθήματα. Δεν ήταν «ενότητα, αγώνας, αλληλεγγύη» και άλλα παρόμοια. Ούτε και «η ειρήνη στην Κύπρο δεν μπορεί να εμποδιστεί». Φώναζαν «κατοχική Τουρκία ξεκουμπίσου από την Κύπρο». Οι τρομπετίστες δεν μπορούσαν να καταπνίξουν με θόρυβο αυτό το σύνθημα. Ιδού, αυτό είναι το σημείο στο οποίο οδηγήθηκε η τουρκοκυπριακή κοινότητα μέσα σε 48 χρόνια. Μια μέρα θα καταλάβουμε βεβαίως την αξία της συμβίωσης με τους Ελληνοκύπριους και της ειρήνης. Διότι είμαστε άνθρωποι τούτου του τόπου. Είμαστε από εδώ. Λευκωσιάτες, Λεμεσιανοί, Παφίτες, Αμμοχωστιανοί, Κερυνειώτες, Μορφίτες, Λευκάτες. Διαπράξαμε ένα λάθος, πέσαμε στην παγίδα και καβγαδίσαμε μεταξύ μας. Σκοτώσαμε, σκοτωθήκαμε. Αλλά ύστερα μετανιώσαμε πολύ, έτσι δεν είναι; Αδέλφια μεταξύ τους είναι όσοι ζουν στην ίδια γεωγραφική περιοχή και όχι όσοι έχουν την ίδια φυλή και θρησκεία σε αυτό τον κόσμο. 48 χρόνια ήταν αρκετά να το καταλάβουμε αυτό. Και στο τέλος είπαμε «φτάνει ρε φτάνει». Μας παραγνώρισαν. Μας θεώρησαν ένα τίποτα. Ντραπήκαμε επειδή κάποτε πυροβολούσαμε και σκοτώναμε ο ένας τον άλλον με τους Ελληνοκύπριους. Ντραπήκαμε για τον εαυτό μας. Από το αίσθημα της ενοχής μας και από τα αμαρτήματα που διαπράξαμε καταλάβαμε ότι έχουμε ανάγκη να αγαπάμε. Δεν είπαμε και πολλά καθώς δίνονταν τίτλοι ιδιοκτησίας για τις περιουσίες λάφυρα, όμως τώρα μπορούμε να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων δικαιούχων. Μπορούμε να ζητήσουμε λογοδοσία για εκείνους που δολοφονήθηκαν όχι μόνο στο χωριό Μαράθα, αλλά και στο Παλαίκυθρο, στην Άσσια και σε άλλα πολλά μέρη. Πατριδοκαπηλία. Εθνικά αισθήματα κ.λπ. Βγήκε προ πολλού από το πεδίο μας η πατριδοκαπηλία. Πλέον καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι ένας από εμάς εκείνοι που εκφωνούν ηρωικούς λόγους πάνω στους τάφους των πεσόντων.
Ναι Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Αυτή είναι η τελευταία λέξη που θα σας λεχθεί ενάντια στην κατοχική νοοτροπία σας την οποία προχωρήσατε πολύ. «Κατοχική Τουρκία ξεκουμπίσου από την Κύπρο». Μακάρι να ενώνονταν με τους άλλους και τα μέλη του CTP που πήγαν μπροστά στη βουλή και όχι στην πρεσβεία. Την ώρα που οι Ελληνοκύπριοι αγρότες στον νότο έχυναν το γάλα τους στον δρόμο, υπήρξε και στον βορρά ένας ξεσηκωμός στον δρόμο. Γράφω αυτές τις γραμμές με τη νοσταλγία ότι μια μέρα όλοι οι Κύπριοι θα ξεσηκωθούν μαζί. Ιδού, τότε ουσιαστικά θα είναι πράγματι δική μας η χώρα για την οποία λέμε ότι «αυτή η χώρα είναι δική μας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου