Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νιόβρη του 1973 ήταν σίγουρα μια πράξη επαναστατική. Η κορυφαία αντίδραση κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία μάλιστα προήλθε από τους νέους της χώρας που ζητούσαν τα αυτονόητα σε μια χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Και πλήρωσαν με αίμα αυτή την αντίδρασή τους. Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου θα αποτελούν διαχρονικά καθοδηγητικούς φάρους για κάθε λαό που δεν συμβιβάζεται με λιγότερη ελευθερία και δεν παζαρεύει τα δημοκρατικά του δικαιώματα. Το Πολυτεχνείο μπορεί να είναι και πολλά άλλα, και έχει σηματοδοτήσει ουσιαστικά την ιστορία της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Το Πολυτεχνείο, όμως, δεν ήταν, δυστυχώς, αυτό που έριξε τη Χούντα. Διότι, αν το καθεστώς των Συνταγματαρχών
έπεφτε τον Νιόβρη του 1973 και αποκαθίστατο η Δημοκρατία στην Ελλάδα, ίσως να άλλαζε η ιστορία και ολόκληρου του Ελληνισμού. Διότι, Ελληνισμός δεν είναι μόνο το αθηναϊκό κράτος, όπως δυστυχώς έχει γίνει κουλτούρα και τρόπος σκέψης για πολλούς. Ελληνισμός είναι και η Κύπρος, η οποία πλήρωσε και πληρώνει το βαρύ τίμημα αυτής της εφταετίας στην Ελλάδα και καλά κάνουν ορισμένοι να αντιληφθούν ότι η ιστορία της Χούντας δεν τελειώνει στις 24 Ιουλίου του 1974, αλλά συνεχίζει μέχρι σήμερα. Και οι Συνταγματάρχες δεν σηκώθηκαν εκείνο το πρωινό και είπαν να τα μαζέψουν και να φύγουν διότι δεν μπορούσαν να αντέξουν την πίεση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά διότι οι Τούρκοι βομβάρδιζαν και καταλάμβαναν το ένα χωριό μετά το άλλο στην Κύπρο. Βίαζαν, σκότωναν και κατακτούσαν ελληνικό έδαφος. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έριξε τον Παπαδόπουλο και έφερε τον Ιωαννίδη, ο οποίος ήρθε να ολοκληρώσει αυτό που δεν είχε κάνει μέχρι τότε το καθεστώς του Παπαδόπουλου.Αυτό είπε την περασμένη βδομάδα στη Βουλή των Ελλήνων ο Άγγελος Συρίγος. Και έπεσαν πάνω του πολλοί να τον κατασπαράξουν. «Το χουντικό καθεστώς δεν έπεσε λόγω της εσωτερικής αντιστάσεως. Η χούντα κατέρρευσε το ‘74 υπό το βάρος των ανομημάτων της και κυρίως της κυπριακής τραγωδίας. Το γεγονός στα θεμέλια της μεταπολιτεύσεως, δεν υπήρχε ένα γεγονός ανατροπής, είχε τεράστια σημασία στην ποιότητα της μεταπολιτευτικής ζωής. Δεν υπήρχαν ογκώδεις διαδηλώσεις και πορείες επί χούντας. Υπήρχαν μεμονωμένες ενέργειες κάποιων γενναίων Ελλήνων που αντιμετωπίζονταν με βάρβαρο τρόπο από τη δικτατορία», ανέφερε ο υφυπουργός Παιδείας της Ελλάδας.
Μια αναφορά που προκάλεσε την έντονη αντίδραση της ελληνικής αντιπολίτευσης που είδε στην αναφορά Συρίγου προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας και παραγνώρισης της σημασίας του Πολυτεχνείου. Κακώς όμως. Διότι το Πολυτεχνείο, όπως κάθε άλλη πράξη αντίστασης κατά της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, ήταν και θα είναι πάντα μία πράξη ηρωική. Αυτό όμως δεν αλλάζει την ιστορική πραγματικότητα ότι η Χούντα έπεσε υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας, την οποία η ίδια δημιούργησε ασφαλώς με τις διάφορες ραδιουργίες και την πολιτική αφέλειά της, αλλά και μέσα από την ανάγκη προσφοράς «καλών υπηρεσιών» στους πράκτορες της CIA.
Αλλά, πέραν από αυτά, θα πρέπει ορισμένοι να αντιληφθούν ότι η ιστορία του Ελληνισμού είναι μία και ενιαία. Και δεν μπορεί κάποιος να μιλά για πτώση της Χούντας χωρίς να κάνει αναφορά στη συνεχιζόμενη τραγωδία της Κύπρου και στο οφειλόμενο χρέος συμπαράστασης και στήριξης μέχρι την τελική δικαίωση. Ο Ελληνισμός δεν εξαντλείται στα όρια του ελληνικού κράτους και δεν μπορεί η Κύπρος ή οποιοδήποτε άλλο κομμάτι έξω από τα στενά κρατικά όρια να θεωρείται βάρος. Αυτή, δυστυχώς, η νοοτροπία δεν είναι σημερινή. Την έχουμε ζήσει και το 1974, αλλά και παλαιότερα και όχι μόνο στην περίπτωση της Κύπρου. Αυτή η αντιμετώπιση είναι που οδήγησε σε ένα σωρό τραγωδίες και μαύρες σελίδες τον Ελληνισμό. Στην Κύπρο, στην Σμύρνη, στον Πόντο, στην Βόρεια Ήπειρο.
Όταν, λοιπόν, στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1974 οι δρόμοι πλημμύριζαν από το πλήθος που πανηγύριζε για το τέλος της δικτατορίας, στην Κύπρο ο λαός έτρεχε στους δρόμους με έναν μποξά παραμάσχαλα για να σωθεί από τους βομβαρδισμούς και τις σφαίρες που έπεφταν. Και αυτό είναι μια ιστορική πραγματικότητα που δεν αλλάζει, δυστυχώς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου