Έχετε αναρωτηθεί γιατί οι φεμινίστριες εστιάζουν πάντα σε ασήμαντα πράγματα όπως το σφύριγμα στον δρόμο και βρίσκουν τεράστιες δόσεις σεξισμού στον χώρο εργασίας, ενώ παραμένουν σιωπηλές ή ακόμα και δικαιολογούν εγκληματικές ενέργειες κατά των γυναικών όταν ο κατηγορούμενος δεν είναι λευκός άντρας;
Ένα παράδειγμα είναι το σκάνδαλο στο Rotherham της Αγγλίας. Από το 1997 εως το 2013 πάνω από 1400 παιδιά είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά, απειληθεί με όπλα, είχαν λουστεί με βενζίνη, εκδοθεί σε άλλες πόλεις από μια συμμορία Πακιστανών. Η σιωπή των φεμινιστριών ήταν εκκωφαντική. Οι φεμινίστριες όπως και οι αρχές ανησυχούσαν πως εάν η υπόθεση γίνονταν γνωστή θα συνέβαλλε σε ισλαμοφοβία. Και έτσι προτίμησαν να αφήσουν εκατοντάδες ανήλικα παιδιά να υποφέρουν για 16 χρόνια. Όταν για παράδειγμα η Sarah Champion έγραψε ένα άρθρο για το θέμα μέσα στο οποίο εστίαζε στην καταγωγή των ενόχων, εκδιώχτηκε από το κόμμα της και εξαναγκάστηκε σε δημόσια απολογία. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: όποιος μιλούσε για το θέμα τιμωρούνταν. Μια κοινωνική λειτουργός που προσπάθησε να φέρει στο φως την υπόθεση, απομακρύνθηκε από την θέση της και εξαναγκάστηκε να πάρει μέρος σε σεμινάριο για την διαφορετικότητα.
ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ;
Γιατί ο φεμινισμός επιμένει να αποκρύπτει μεθοδικά οποιοδήποτε έγκλημα ενάντια σε γυναίκα όταν ο θύτης δεν είναι λευκός άντρας; Για να κατανοήσουμε τους λόγους πρέπει να εξετάσουμε το Σύνδρομο του Θύματος. Είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν πως φεμινισμός προσελκύει άτομα που διακατέχονται ήδη από σοβαρά ψυχικά προβλήματα ή που είναι ευαίσθητα προς σε αυτά. Με λίγα λόγια ο φεμινισμός είναι όχι μόνο ένας λόγος να προσελκύσει τα άτομα αυτά αλλά ενθαρρύνει μέσω της ιδεολογίας του μια ψυχικά ασταθή κατάσταση.
Τα άτομα που διακατέχονται από το Σύνδρομο του Θύματος (μια αναγνωρισμένη ψυχική νόσο) θεωρούν πως έχουν αδικηθεί, πως είναι θύματα, νιώθουν πως η ζωή δεν τους έχει φερθεί δίκαια και αποφεύγουν την προσωπική ευθύνη κατηγορώντας άλλους. Μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της ψυχικής νόσου είναι τα ακόλουθα. Σε παρένθεση θα σημειώνω την φεμινιστική εκδοχή της νόσου. Το να κατηγορούν αποκλειστικά άλλους (άντρες) για μια κατάσταση στην οποία συνείσφεραν. Η ανικανότητα του να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεων τους (η πατριαρχία με εμπόδισε, σταμάτησε). Η απόδοση ανύπαρκτων αρνητικών συμπεριφορών σε άλλους (άντρες, τοξική αρρενωπότητα, αντρικό βλέμμα, αντικειμενοποίηση). Η γενική ιδέα πως άλλοι άνθρωποι (άντρες) είναι πιο τυχεροί και ευτυχισμένοι (προνόμιο). Και τέλος νιώθουν ευφορία με την αυτολύπηση τους και προσελκύοντας τον οίκτο άλλων. Λέγοντας ιστορίες με τεράστιες υπερβολές για αυτόν ακριβώς τον λόγο (metoo).
Οι φεμινίστριες που διακατέχονται από αυτό το σύνδρομο συνηθίζουν να κατασκευάζουν περίτεχνες θεωρίες σαν αυτές τις Judith Butler. Είναι εγωπαθείς και ανίκανες έστω και να εξετάσουν την οπτική άλλων. Είναι υπερπροστατευτικές και πανέτοιμες να αντιδράσουν με περισσότερες κατηγορίες κακοποίησης όταν κάποιος αμφισβητεί αυτά που λένε. Και φυσικά βλέπουν οποιονδήποτε αντίλογο ή αντεπιχείρημα ως περισσότερη άδικη συμπεριφορά που συμβάλλει στην κακοποίηση τους.
ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΔΙΑΚΑΤΕΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΙΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.
Είναι δύσκολο να ζεις για παράδειγμα με έναν φίλο ή μια σύζυγο που θεωρεί πως για τα πάντα φταις εσύ. Και που είναι ανίκανοι για αυτοκριτική. Όταν όμως πολλά τέτοια άτομα αρχίζουν να σχηματίζουν ομάδες και να επηρεάζουν πολιτικές, είναι καταστροφικά επικίνδυνα.
Τα τελευταία τουλάχιστον 40 χρόνια, κάτω από την καθοδήγηση του δεύτερου κινήματος του φεμινισμού, η μέση γυναίκα στην Δύση μεγαλώνει σε μια κοινωνία που της λέει συνεχώς πως τα συναισθήματα της έχουν τεράστια αξία. Η μέση γυναίκα είναι αποδέκτης ιδιαίτερων προνομίων από τις κοινωνίες αυτές σε θέματα εργασίας, σπουδών και νομικής αντιμετώπισης. Μαθαίνει από πολύ νωρίς πως τα κατορθώματα της αξίζουν ιδιαίτερη εκτίμηση. Και πως τα αγόρια και οι άντρες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να την κάνουν να αισθάνεται άβολα. Σε κάποιο σημείο της ζωής της εισάγεται στο φεμινιστικό αφήγημα της ποπ κουλτούρας μας. Και μαθαίνει πως η πορεία της γυναίκας στην ιστορία είναι ένας υποτιθέμενος διαρκής αγώνας για ισοτιμία σε μια αντροκρατούμενη κοινωνία. Μαθαίνει πως ακόμα χρειάζεται πολύς αγώνας για την ισότητα. Εάν εισηγηθεί στην φεμινιστική θεωρία αυτές οι πεποιθήσεις δεκαπλασιάζονται. Ακόμα όμως και να μην εισαχθεί ποτέ στην φεμινιστική θεωρία, οι ιδέες των ιερειών του δεύτερου κύματος του φεμινισμού όπως η Gloria Steinem και η Catharine MacKinnon είναι τόσο διαδεδομένες στην ποπ κουλτούρα που η μέση γυναίκα απλά τις απορροφά ως αδιαμφισβήτητα γεγονότα για το πως λειτουργεί ο κόσμος.
ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΥΕΤΗΣ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΩΝ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΩΝ ΘΕΩΡΙΩΝ ΕΧΕΙ ΔΥΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ.
Πρώτον μεταφράζει οποιοδήποτε συναίσθημα δυσαρέσκειας, άγχους, δυσκολίας και κριτικής ως προς αυτήν, που όλοι οι άνθρωποι βιώνουμε, σε οργή και μίσος απέναντι σε μια υποτιθέμενη “πατριαρχία” που λειτουργεί απαξιωτικά ως προς τις γυναίκες. Και δεύτερον δημιουργεί μια απελευθερωτική αίσθηση ευφορίας στην αντίληψη πως είναι ένα αθώο θύμα κοινωνικών δυναμικών στις οποίες δεν έχει κανέναν έλεγχο. Ζούμε σε μια κουλτούρα που όπως είδαμε πολύ πρόσφατα με το Ελληνικό metoo, προσφέρει σε ένα αυτοαποκαλούμενο θύμα το στάτους της ειλικρίνειας, της ηθικής ακεραιότητας και μια αύρα αξιοθαύμαστου θάρρους. Επειδή “επιβίωσαν”.
Με λίγα λόγια οι δυο αυτοί παράγοντες, η δημιουργία ενός φαντασιακού δυνάστη, και η αγιοποίηση του θύματος, έχουν καθιερώσει πως οτιδήποτε κάνει μια γυναίκα να νιώθει άβολα, ένα σχόλιο για το σώμα ή το ντύσιμο της ή ακόμα και όταν δεν τα πάει καλά στα μαθηματικά, προκαλείται από μια καταπιεστική δύναμη της οποίας είναι θύμα. Και πως για αυτούς τους λόγους χρωστάμε στις γυναίκες κατανόηση, δίνοντας τους προνόμια ως αντάλλαγμα.
Οποιαδήποτε πηγή δυσφορίας, αντί να αντιμετωπίζεται ως μέρος της ζωής, ή ως το αντίτιμο για κάποια πηγή ευτυχίας, μεταφράζονται βιαστικά και μεγεθύνονται ως τεράστιες πηγές καταπίεσης. Ακόμα και η λέξη “επιζώσα” είναι μια προέκταση του Σύνδρομου του Θύματος που έχει υποβάλλει ο φεμινισμός στις γυναίκες. Η λέξη “επιζών” στην φεμινιστική ρητορική δεν είναι τυχαία. Μιας και χρησιμοποιούνταν για δεκαετίες για να περιγράψει τα θύματα του Ολοκαυτώματος. Άνθρωποι που επιβίωσαν από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και εθνοκάθαρση.
Ο ΟΡΟΣ ΑΥΤΟΣ ΠΛΕΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΕΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΠΩΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ Ή ΣΩΜΑΤΙΚΑ
Η λέξη επιλέχτηκε επειδή παρομοιάζει οποιαδήποτε μορφή ισχυρισμού κακοποίησης όπως ένα ψιτ ψιτ στον δρόμο ή ένα χούφτωμα μέχρι και μια αποδεδειγμένη πράξη ξυλοδαρμού, με το βίωμα ενός θύματος του Άουσβιτς. Και μεγεθύνει συνάμα τον ηρωισμό των γυναικών που “επιβίωσαν” από κάτι τέτοιο. Κοινωνικά τα θύματα, πραγματικά ή ψεύτικα, αγκαλιάζονται ως σωτήρες. Που το θάρρος τους για να μιλήσουν δημόσια για το τραύμα τους μας οδηγεί σε καλύτερες κοινωνίες. Οι ηθικές και κοινωνικές αμοιβές που δίνει το στάτους του θύματος είναι πλέον τεράστιες.
ΥΠΗΡΧΕ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
Όλα αυτά τα υποτιθέμενα προβλήματα που βίωναν οι λευκές γυναίκες στην Δύση, αμφισβητήθηκαν από γυναίκες που άνηκαν σε άλλες κοινωνικές κατηγορίες. Για παράδειγμα μαύρες γυναίκες, μουσουλμάνες, ανάπηρες γυναίκες και λεσβίες. Όχι μόνο λοιπόν το δικό τους βίωμα μέσα στην υποτιθέμενη “πατριαρχία” ήταν ακόμα πιο τραυματικό από αυτό των λευκών ετεροφυλόφιλων γυναικών, αλλά η λευκή ετεροφυλόφιλη γυναίκα ενεργά συμμετέχει σε αυτή την καταπίεση μέσα από το λευκό της δέρμα, την ετεροφυλοφιλία της και το αρτιμελή της σώμα. Και έτσι ξεκίνησε το τρίτο φεμινιστικό κίνημα. Όπου φεμινίστριες όπως η Angela Davis, η Kimberle Crenshaw και η Bell Hooks έφεραν τις φεμινίστριες αντιμέτωπες με το προνόμιο του λευκού τους δέρματος, της ετεροφυλοφιλίας και της αρτιμέλειας τους.
Αυτό αποτέλεσε ένα τεράστιο κατηγορώ στο φεμινιστικό κίνημα που απειλούσε όλα όσα πρέσβευε ο φεμινισμός για τις γυναίκες στην δύση. Και προπάντων απειλούσε την θεωρία της θυματοποίησης τους. Πάνω από όλα δηλαδή αυτή η κατηγορία αφαιρούσε από την γυναίκα στην δύση την ταυτότητα του αθώου θύματος. Και την ευχαρίστηση και τα προνόμια που αντλούσε μέσα από αυτή. Η απειλή έπρεπε να αντιμετωπιστεί άμεσα από τον φεμινισμό. Η ρίζα όμως των ισχυρισμών αυτών ήταν παρόμοια με αυτή της φεμινιστικής ρητορικής. Ήταν βασισμένη σε ένα δυαδικό μοντέλο αθώου θύματος και προνομιούχου καταπιεστή. Και δεν υπήρχε τρόπος να αμφισβητηθεί από τον φεμινισμό χωρίς να αμφισβητηθεί και η δική του κοινωνική θεώρηση.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ.
Έπρεπε λοιπόν να υπάρξει μια καινούργια σύμβαση. Και έτσι γεννήθηκε ο διαθεματικός φεμινισμός. Ο διαθεματικός φεμινισμός έχει δημιουργήσει έναν τεράστιο λαβύρινθο ανακατάταξης της ταυτότητας του θύματος και των προνομιούχων δυναστών του. Η μαύρη γυναίκα καταπιέζεται από την λευκή αλλά η ίδια καταπιέζει την λεσβία μαύρη γυναίκα. Η οποία με την σειρά της καταπιέζει την λεσβία ανάπηρη μαύρη γυναίκα. Έτσι λοιπόν ο δυτικός φεμινισμός ανέκτησε ξανά την ταυτότητα του θύματος. Αποδέχοντας το προνόμιο του ως προς τις άλλες γυναίκες, αλλά παραμένοντας θύμα του λευκού ετεροφυλόφιλου άντρα. Που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας της καταπίεσης.
Η λευκή, αρτιμελής ετεροφυλόφιλη γυναίκα γίνεται ξανά θύμα μόνο όταν γίνεται πρέσβειρα των δικαιωμάτων των μαύρων, ανάπηρων και ομοφυλόφιλων γυναικών. Και εδώ ακριβώς ξεκινά το φεμινιστικό πλυντήριο του Ισλάμ. Επειδή έτσι προστάζει ο διαθεματικός φεμινισμός.
Αν και η μπούρκα ή η μαντίλα έρχεται για παράδειγμα σε πλήρης αντίθεση με το φεμινιστικό δυτικό δόγμα, μιας και υποτιθέμενα εκφράζουν “αρετή” και γυναικεία “σεμνότητα”, η αποδοχή τους από τις δυτικές φεμινίστριες είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν για να διατηρήσουν και αυτές την ταυτότητα του θύματος. Ο διαθεματικός φεμινισμός εξηγεί στην θεωρία του πως το Ισλάμ είναι θύμα της αποικιοκρατίας του λευκού άντρα της Δύσης. Και άρα δεν μπορεί να είναι αντικείμενο κριτικής. Ακόμα και όταν τα στοιχεία του έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με το φεμινιστικό αφήγημα. Έτσι λοιπόν είναι πάντα πιο σημαντικό να διατηρούν την οργή απέναντι στην υποτιθέμενη λευκή δυτική πατριαρχία. Και να προάγουν την καταπίεση του Ισλάμ από αυτήν, αντί να εστιάζουν σε οποιοδήποτε άλλο θέμα.
ΟΠΩΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΜΟΥΣ 1400 ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ROTHERHAM.
Η εκκωφαντική σιωπή λοιπόν των φεμινιστριών για όλα τα περιστατικά δολοφονιών, βιασμών, καταπίεσης και κακοποίησης που πράττονται από το Ισλάμ ή και ακόμα η ενεργή προσπάθεια του ξεπλύματος του, όπως είδαμε πρόσφατα στην περίπτωση του αποκεφαλισμού καθηγητή στην Γαλλία, πηγάζει από την ανάγκη της διατήρησης της ταυτότητας θύματος της λευκής δυτικής γυναίκας. Ο διαθεματικός φεμινισμός γεννήθηκε για αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Και φυσικά για μια ακόμα φορά ο διαθεματικός φεμινισμός είναι διάχυτος με δυο μέτρα και σταθμά που μπορούν να προσαρμοστούν σε κυριολεκτικά οποιαδήποτε περίπτωση. Για παράδειγμα την μια μέρα οι φεμινίστριες θα παρελαύνουν ως “περήφανες τσούλες” και την επόμενη ημέρα θα υποστηρίζουν το δικαίωμα των μουσουλμάνων γυναικών να φοράνε μπούρκα.
ΠΗΓΗ https://odem.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου