Σε μερικούς ο Πόντος είναι μόνο μια ανάμνηση και η Δυτική Αρμενία είναι παντελώς άγνωστη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν εξετάζουν στρατηγικά την ιστορία της περιοχής. Μπορεί την εποχή της Συνθήκης Σεβρών το 1920, η Ελλάδα να θεώρησε ότι ο Πόντος δεν ήταν βιώσιμος από μόνος του και δεν ενίσχυσε καμιά πρωτοβουλία απελευθέρωσης. Αυτό όμως έγινε για τη Δυτική Αρμενία. Αυτή μεταξύ άλλων καλύπτει τον Ανατολικό Πόντο. Με την ανάπτυξη του Κουρδιστάν που βρίσκεται στο Νότιο Μέρος της Δυτικής Αρμενίας, δημιουργείται ένα πλαίσιο συμμαχίας που έχει τη δυνατότητα να υλοποιηθεί, επί του πρακτέου. Επίσης καθώς ο Πόντος δίνει πρόσβαση στη θάλασσα, υποστηρίζει έμπρακτα τη γεωστρατηγική θέση του στρατηγήματος. Έχει λοιπόν νόημα να υπάρξει μία συντονισμένη κίνηση και για τον Δυτικό Πόντο έτσι ώστε να υπάρξει μια επέκταση που σταθεροποιεί τη θαλάσσια περιοχή ειδικά με το θέμα της ΑΟΖ. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε ότι η Δυτική Αρμενία δεν είναι μόνο μια οντότητα που είναι θεμελιωμένη σε μια σωστή βάση λόγω νομικής υπόστασης αλλά ως δημοκρατία, αποτελεί και μια στρατηγική λύση που έρχεται να δημιουργήσει ένα στρατηγικό μείγμα όπου παίζει ο Πόντος και το Κουρδιστάν. Με αυτήν την έννοια είναι επιπλέον μια δίκαιη λύση που έχει και την ιδιότητα της βιωσιμότητας με μάλιστα μια ελαχιστοποίηση των συνόρων με την υπόλοιπη Τουρκία. Έτσι αυτή η απελευθερωτική ιδέα υποστηρίζει έμπρακτα τον Πόντο ως κατεχόμενη περιοχή που θα αποφύγει τον τουρκικό ζυγό μέσω μια πλάγιας σκέψης που αφοπλίζει ασφαλιστικές δικλείδες άλλων συνθηκών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου