Του Ν. Λυγερού
Είναι απίστευτο το τι έχουμε ακούσει για την απελευθέρωση και την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Όλα παρουσιάζονται μ' ένα τρόπο που υποστηρίζει είτε τους βενιζελικούς είτε τους βασιλικούς αλλά επί του πρακτέου δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Σίγουρα υπήρξαν προσπάθειες απελευθέρωσης, αλλά δίχως υψηλή στρατηγική με αποτέλεσμα να έχουμε εξεγέρσεις που δεν οδηγούσαν όντως σε επανάσταση με την έννοια της εθνικής, παρόλο που πολλοί προσπαθούν να το παρουσιάσουν με αυτόν τον τρόπο για να καλύψουν με έντεχνο τρόπο τα κενά τα απαράδεκτα της στρατηγικής. Έτσι δεν δίνουν έμφαση στο γεγονός ότι η Τούρκοι της Κρήτης έκαναν το τεράστιο λάθος να σκοτώσουν 17 μέλη του βρετανικού στρατού, πράγμα το οποίο ήταν το τέλος της παρουσίας των τούρκων στρατιωτικών στη περιοχή. Με αποτέλεσμα στη συνέχεια να φύγουν όλοι οι λεγόμενοι κρητικότουρκοι από την Κρήτη. Μιλούν για την Κρητική Πολιτεία για να πουν κάτι για τον Βασιλιά, μιλούν για την κατάργηση της αρμοστείας για να πουν κάτι για τον Βενιζέλο δίχως να διευκρινίσουν ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καθυστερήσουν την όλη διαδικασία για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και βέβαια ότι τελικά η Κρήτη ενώθηκε με την Ελλάδα μόνο και μόνο μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και μάλιστα μέσω της Συνθήκης του Λονδίνου. Έτσι το κρητικό ζήτημα δεν επιλύθηκε από κανέναν από τους δύο όσο και να προσπαθούν ο καθένας να μειώσει τον ρόλο του άλλου, για να φανεί ο μόνος υπεύθυνος.
Το παράδειγμα των Δωδεκανήσων
Του Ν. Λυγερού
Του Ν. Λυγερού
Για τα Δωδεκάνησα και οι Βασιλικοί και οι Βενιζελικοί έχουν άποψη, ενώ η απελευθέρωσή τους και η ένωσή τους με την Ελλάδα δεν οφείλεται σε κανέναν από τους δυο. Και οι δυο παρατάξεις, για τις οποίες πραγματικά αναρωτιέται κανείς αν έχουν διαβάσει ιστορία, διότι σίγουρα ποτέ δεν την έγραψαν, ξεχνούν με έντεχνο τρόπο τον τεράστιο ρόλο της Ιταλίας και από την καλή και από την κακή πλευρά. Το 1909 που καταργήθηκαν τα προνόμια των Προνομιούχων νησιών του Αρχιπελάγους, ο παράγοντας ήταν αποκλειστικά εξωτερικός και δεν υπήρξε καμιά εσωτερική αντίδραση. Όταν έγινε ο ιταλοτουρκικός μεταξύ του Σεπτεμβρίου 1911 και του Οκτωβρίου 1912, πού ήταν οι ανταγωνιστικές παρατάξεις; Ο πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος δεν αφορούσε καθόλου τα Δωδεκάνησα, αλλά ακόμα κι εκεί είχαμε άχρηστες και επικίνδυνες αντιπαραθέσεις. Τελικά για να γίνει κάτι το ουσιαστικό στα Δωδεκάνησα έπρεπε να περιμένουμε τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για να αποφασιστεί στο Παρίσι, στο Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών των τεσσάρων δυνάμεων στις 27 Ιουνίου 1946 για να ενωθούν με την Ελλάδα. Αυτό έγινε, βέβαια, γιατί η φασιστική Ιταλία έχασε τον πόλεμο και η δημοκρατική Ιταλία τα παραχώρησε χωρίς εμπόδια. Η Συνθήκη Παρισίου υπογράφτηκε το 1947. Μάλιστα είναι ο Βρετανός Διοικητής των συμμαχικών Δυνάμεων Κατοχής Δωδεκανήσου που παραδίδει τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά ανάμειξη των Βενιζελικών, ούτε των Βασιλικών. Όλα έγιναν μέσω εξωτερικού παράγοντα λόγω υψηλής στρατηγικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου