Η επιστροφή της τρόικας στην Αθήνα συνοδεύεται για άλλη μια φορά από τις συνήθεις πιέσεις και απειλές. Πιέσεις για επιτάχυνση της εφαρμογής του νέου μνημονίου και ιδίως για σύλληψη της φοροδιαφυγής, για άμεσες αποφάσεις στα ανοικτά μέτωπα των αποκρατικοποιήσεων και για απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Απειλές για νέες πρόσθετες περικοπές συντάξεων και μισθών, αν όλα αυτά δεν συμβούν εδώ και τώρα. Και βέβαια μην έχετε καμμιά αμφιβολία ότι, αν η διαπραγμάτευσή τους με την ελληνική κυβέρνηση δεν εξελιχθεί όπως επιθυμούν, οι τροϊκανοί θα επαναλάβουν στη συνέχεια και έναν ακόμη προσφιλή τους εκβιασμό.
Αυτόν που ζήσαμε ήδη δυο - τρεις φορές την τελευταία τριετία και που αφορά την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Το παιγνίδι είναι πλέον εξαιρετικά προβλέψιμο, παίζεται με «σημαδεμένα» χαρτιά και κυρίως διεξάγεται ερήμην της ελληνικής κοινωνίας, που βιώνει σήμερα με τον πιο σκληρό και τραγικό τρόπο τη βαθειά οικονομική ύφεση και την εκρηκτική ανεργία.
Η ΧΩΡΑ έχει οπισθοδρομήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε εν έτει 2013 συνάνθρωποί μας να αυτοκτονούν καθημερινά για οικονομικούς λόγους και άλλοι -οι νεαροί σπουδαστές της Λάρισας- να χάνουν τη ζωή τους από αναθυμιάσεις, ενώ προσπαθούσαν να ζεσταθούν από αυτοσχέδιο μαγκάλι, αδυνατώντας προφανώς να πληρώσουν ακόμη και για λίγα λίτρα πετρέλαιο. Και βέβαια οι σκηνές με πρωταγωνιστές συμπολίτες μας της διπλανής πόρτας, που μετά από δεκαετίες σκληρής δουλειάς τα έχασαν όλα μέσα σε λίγους μήνες και τώρα αναζητούν τροφή στους κάδους των σκουπιδιών, είναι πραγματική «γροθιά» στο στομάχι. Η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μιας σφοδρής ανθρωπιστικής κρίσης, που χειρότερή της δεν έζησε καμμιά ευρωπαϊκή χώρα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να εφαρμόζει δίκην ευαγγελίου μια πολιτική που ακόμη και οι δανειστές μας παραδέχθηκαν ότι ήταν λανθασμένη... Μια πολιτική που μας κατέστησε πρωταθλητές Ευρώπης στην ύφεση και στην ανεργία...
Ο ΝΕΟΣ ΓΥΡΟΣ συζητήσεων και διαπραγματεύσεων που ξεκινά με την τρόικα δίνει τώρα στην κυβέρνηση την ευκαιρία να αρθρώσει επιτέλους κάποιες πρώτες εύλογες αντιρρήσεις. Να πει τα πρώτα της σημαντικά όχι. Και παράλληλα της δίνει την ευκαιρία να επιδιώξει να ενημερώσει αναλυτικά και σε βάθος τους άλλους λαούς της Ευρώπης για το δράμα των Ελλήνων. Δεν το γνωρίζουν. Και πάντως σίγουρα δεν έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως την έκτασή του. Αν καταλάβουν τι συμβαίνει στην Ελλάδα, είναι απολύτως βέβαιο ότι στη συνέχεια θα συναινέσουν και στη χαλάρωση της άγριας λιτότητας, που καταδυναστεύει τον λαό μας και τον οδηγεί βαθμιαία στην πλήρη και οριστική εξαθλίωση. Αν καταλάβουν πού έχει οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία από τις επιλογές του Βερολίνου και της τρόικας, θα υποδεχθούν ευμενώς ή έστω ευμενέστερα και τα πρώτα όχι της κυβέρνησής μας απέναντι στην αδιέξοδη και καταστροφική για την οικονομία μας πολιτική, που για άλλη μια φορά προσπαθούν να μας επιβάλλουν οι δανειστές.
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ, για παράδειγμα, να μην έχει ήδη πει ένα βροντερό όχι η ελληνική κυβέρνηση στην παράλογη απαίτηση των τροϊκανών να παραμείνει στο 23% ο ΦΠΑ της εστίασης στη χώρα μας ή να μειωθεί μόνο κατά 3-4 μονάδες, όταν όλες οι ανταγωνιστικές τουριστικές «βιομηχανίες» επιβαρύνουν φορολογικά τον λογαριασμό του επισκέπτη τους κάτω από το μισό; Οταν η Τουρκία είναι στο 8%, η Ισπανία στο 10%, η Γαλλία κινείται ανάλογα με την περιοχή από 5,5% έως 7%; Για ποια ανάπτυξη μας μιλούν οι δανειστές, όταν στην πιο σημαντική δραστηριότητα της χώρας μας, στον τουρισμό, μας υπονομεύουν τόσο προκλητικά; Και όταν ήδη μέχρι σήμερα στον κλάδο της εστίασης έχουν κλείσει 4.500 καταστήματα και έχουν χάσει τη δουλειά τους 35.000 εργαζόμενοι;
ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΛΛΟ, όμως, σημαντικό όχι θα έπρεπε ήδη να έχει πει η κυβέρνησή μας. Αφορά τις ρυθμίσεις για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και για τα λεγόμενα «κόκκινα» δάνεια. Περισσότεροι από 1.200.000 συμπολίτες μας αδυνατούν σήμερα να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Και η τρόικα επιμένει πεισματικά σε μια ρύθμιση που αφορά μόνο το 10% αυτών των οφειλετών. Μια ρύθμιση, δηλαδή, που αφήνει ξεκρέμαστους πάνω από 1.000.000 Ελληνες. Είναι τόσο δύσκολο άραγε να καταλάβουν οι δανειστές ότι εξωθώντας στο περιθώριο της οικονομικής ζωής της χώρας όλους αυτούς τους συμπολίτες μας δημιουργούν τις προϋποθέσεις μιας κοινωνικής έκρηξης, ενώ παράλληλα υπονομεύουν ακόμη περισσότερο, ακόμη χειρότερα την εθνική μας οικονομία; Και αν αυτοί δεν το καταλαβαίνουν ή δεν τους συμφέρει να το καταλάβουν, η ελληνική κυβέρνηση γιατί δεν υψώνει επιτέλους τη φωνή της; Γιατί δεν λέει ένα - δυο βροντερά όχι; Γιατί δεν ανοίγει τον δρόμο για τα επόμενα, τα μεγάλα όχι που, όπως όλα δείχνουν, μπορεί σύντομα να απαιτηθούν; Κάλλιο αργά, παρά ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου