Από τότε που εκδόθηκαν επίσημα στην Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ, όλοι αναρωτιούνται με ποιον τρόπο έγινε η τεμάχιση και κατά πόσο είναι αποτελεσματική σε σχέση με την ελκυστικότητα για το ενδιαφέρον των ειδικών εταιρειών. Τα θαλάσσια οικόπεδά μας είναι ορθολογικά σε σχέση με τη γεωπολιτική, αφού αγγίζουν τη μέση γραμμή με την Αλβανία, την Ιταλία και τη Λιβύη. Έχουν επίσης το σωστό μέγεθος για να είναι ελκυστικά για τις μεγάλες εταιρείες που δεν ενδιαφέρονται για μικρά τεμάχια.
Έχουν, επίσης, την απαιτούμενη συνεκτικότητα, αφού είναι μαζί 10 θαλάσσια οικόπεδα στο Ιόνιο και 9 νότια της Κρήτης, που αντιπροσωπεύουν και τους χώρους μελέτης των σεισμικών ερευνών της εταιρείας PGS. Το οικόπεδο 11 μόνο είναι ανεξάρτητο, διότι ήταν γνωστό από πριν νότια της Πελοποννήσου. Επίσης, πρέπει να προσθέσουμε ότι με τα δεδομένα που έχουμε κάθε οικόπεδο της ελληνικής ΑΟΖ έχει τουλάχιστον ένα κοίτασμα στόχο, αλλιώς δεν θα είχε εκδοθεί. Και η εξήγηση είναι απλή. Καθώς οι εταιρείες είναι υποχρεωμένες να αγοράσουν σεισμικό χάρτη του οικοπέδου για να είναι υποψήφιες, αν δεν υπάρχει κανένα κοίτασμα στόχος δεν θα ήταν υποψήφιες σ’ ένα οικόπεδο με καμία δυνατότητα. Έχει, λοιπόν, σημασία να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι έχουμε τουλάχιστον αυτό το πλήθος κοιτασμάτων στόχων στο γύρο αδειοδότησης. Συνεπώς είναι καλό να το ξέρουμε για να μπορούμε να το αξιοποιήσουμε, όταν θα αρχίσουμε τις διαπραγματεύσεις στο πρακτικό επίπεδο, αλλά και στο ηθικό του ελληνικού λαού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου