Του Ν. Λυγερού
Σε μια περίοδο όπου όλοι προσπαθούν να αμφισβητήσουν τα πάντα λόγω συμφερόντων, έρχονται τα Λόγια της Ανάστασης κι αντιλαμβανόμαστε με μεγαλύτερη βαθύτητα τη θυσία του Χριστού όχι μόνο για μερικούς ανθρώπους αλλά για όλη την Ανθρωπότητα που πάσχει επειδή παλεύει κατά της βαρβαρότητας. Και αυτά τα Λόγια μάς θυμίζουν πόσο σπουδαία είναι η Ιστορία και πόσο άξια σεβασμού είναι. Έτσι όσοι προσπαθούν να τη σβήσουν και να την αφανίσουν από τη σκέψη της Ανθρωπότητας, είναι απλώς βάρβαροι και τίποτα λιγότερο. Γι' αυτόν τον λόγο όταν ακούμε αυτές τις ημέρες, Καλή Ανάσταση, πρέπει να του δώσουμε ακόμα μεγαλύτερη προσοχή διότι επί της ουσίας είναι η αρχή μιας προσευχής που θέλει να προστατέψει όλους τους ανθρώπους. Όμως αυτό δεν επαρκεί διότι πρέπει κι εμείς να παλέψουμε για τον ίδιο σκοπό και να αντισταθούμε στο σκοτάδι και την προπαγάνδα. Δεν αρκεί να είμαστε Αθώοι, πρέπει να γίνουμε και Δίκαιοι, έτσι πρέπει να ζούμε τις αποστολές από μέσα και όχι να περιμένουμε τα αποτελέσματά τους. Αφού είμαστε πιστοί δεν αρκεί μόνο να πιστεύουμε, πρέπει να πράξουμε για να προστατέψουμε τους άλλους που έχουν ανάγκη και δεν μπορούν καν να ζητήσουν βοήθεια. Τα Λόγια της Ανάστασης δεν είναι μόνο για μας, είναι και για τους άλλους, για αυτούς τους άγνωστους δικούς μας. Το μονοπάτι του Φωτός έχει και Σταύρωση και Ανάσταση, γι' αυτό το πρέπον είναι να είμαστε πάντα μαζί και στα δύσκολα και στις χαρές για να ζήσουμε ελεύθεροι το Έργο του Χριστού.
Η αναγνώριση των γενοκτονιών και το έργο Ανθρωπότητας
Του Ν. Λυγερού
Η καινούργια αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από τη Βουλή της Πορτογαλίας είναι η ευκαιρία να σκεφτούμε ακόμα πιο συνολικά τις αναγνωρίσεις των γενοκτονιών και το έργο της Ανθρωπότητας. Κάθε αναγνώριση γενοκτονίας, όπου και να είναι αυτή, είναι μια νίκη της Ανθρωπότητας κατά της βαρβαρότητας που προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφανίσει τα εγκλήματά της. Κάθε αναγνώριση είναι μία ενίσχυση για την έννοια της γενοκτονίας που επινόησε ο Raphael Lemkin και εντάχθηκε στη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών το 1948. Οι γενοκτονίες ανήκουν στα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και κανείς δεν μπορεί να παλεύει από μόνος του για τις αναγνωρίσεις τους, έτσι ο συλλογικός αγώνας είναι απαραίτητος τόσο χωρικά όσο και χρονικά. Η απόδειξη για το τελευταίο είναι οι ίδιες οι αιωνόβιες γενοκτονίες αφού μετά από εκατό χρόνια όταν δεν υπάρχουν καν οι επιζώντες , οι άνθρωποι συνεχίζουν να παλεύουν για την αναγνώρισή τους. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι για να εκτελέσουμε την αποστολή μας να ενωθούμε για να επιτευχθεί ένας στρατηγικός και υπερανθρώπινος στόχος κι έτσι συνειδητοποιούμε ότι αγωνιζόμαστε για το έργο της Ανθρωπότητας και τότε μπορούμε να επινοήσουμε όλοι μαζί ακόμα και τα Δικαιώματά της που γενικεύουν την έννοια της αναγνώρισης της γενοκτονίας, αλλά και τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών που έχουν αναγνωριστεί από τα Ηνωμένα Έθνη το 2007. Έτσι η αναγνώριση των γενοκτονιών δεν είναι μόνο το πρώτο στάδιο της διαδικασίας διόρθωσης αλλά και η αρχή του αγώνα για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας που αποτελούν έργα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου