Άπό το simerini.sigmalive.com
ΤΟ άρθρο που δημοσιεύεται σήμερα, υπό τον τίτλο «Τουρκική Εξόρμηση», είχε πρωτοδημοσιευθεί το 1969, πριν 50 χρόνια, στην εφημερίδα «Ελεύθερο Βήμα». Επαναδημοσιεύεται σήμερα όχι για να αποδειχθεί η επώδυνη έμπρακτη επαλήθευση των τότε εκτιμήσεων και προβλέψεων. Επαναδημοσιεύεται για την αποδοτική συνειδητοποίηση, εκ μέρους των αναγνωστών, της συνεχιζόμενης τουρκικής επεκτατικής βουλιμίας. Δυστυχώς η ελληνική πλευρά, με ασύγγνωστη επιπολαιότητα και βολικό
ευσεβοποθισμό, έκρινε ότι η Τουρκία άρχισε και τελείωσε τα επεκτατικά κατακτητικά της σχέδια με την εισβολή στην Κύπρο το 1974. Πληρώνεται σήμερα και θα πληρωθεί οδυνηρότερα αύριο η για 45 χρόνια ανικανότητα των εκάστοτε ηγεσιών των Ελλήνων να εκτιμήσουν ορθά και να πράξουν αναλόγως (όχι να παραπλανούν με ρητορικές θολούρες) για αποτελεσματική προστασία των δύσμοιρων Ελλήνων της Ελλάδος και της Κύπρου.
«ΤΟ Ρωσικόν όνειρον της καθόδου εις το Αιγαίον και της δημιουργίας μεγάλης Σλαβικής Αυτοκρατορίας, με πρωτεύουσαν την Κωνσταντινούπολιν, εθέρμαινε την Ρωσικήν ψυχήν από των χρόνων του Μεγάλου Πέτρου. Η Μεγάλη Αικατερίνη επροχώρησεν ακόμη περισσότερον και προητοίμασε και τον μέλλοντα Αυτοκράτορα εις το πρόσωπον του Μεγάλου Δουκός Κωνσταντίνου, τον οποίον εφρόντισεν ώστε να μάθη απταίστως την Ελληνικήν γλώσσαν…
ΤΟ 1774 η Ρωσική πολιτική επέτυχε να παγιώση την θέσιν της Ρωσίας εις την Τουρκίαν, με την Συνθήκην του Κιουτσούκ Καϊναρτζή. Με τα επεκτατικά σχέδια της Ρωσίας, η Τουρκία διετέλει κάτω από τον Ρωσικόν κίνδυνον, όστις έλαβε περισσότερον συγκεκριμένην μορφήν, όταν διεμορφώθησαν από το 1858 και εντεύθεν τα νέα Βαλκανικά κράτη και εξεκίνησεν ακράτητος ο αντιτουρκικός Πανσλαβισμός.
ΚΑΤΑ διαστήματα και ένας πόλεμος Ρωσοτουρκικός συνεκλόνιζε την Ευρώπην. Πρώτος Ρωσοτουρκικός, Κριμαϊκός, Δεύτερος Κριμαϊκός. Κάθε τόσον, νέαν Βαλκανικήν εξέγερσιν κατά της Τουρκίας υπεδαύλιζεν η Ρωσική πολιτική, η οποία συνήντα μοραίον αντίπαλον εις την προσπάθειάν της, την συνησπισμένην αντίδρασιν όλων των Μεγάλων Δυνάμεων, που όλαι ομού και εκάστη κεχωρισμένως έβλεπαν με τρόμον την πιθανότητα να πτερυγίσουν επάνω από τα στενά οι Ρωσικοί αετοί.
ΜΕΣΑ εις τον κυκεώνα αυτόν των αλληλοσυγκρουομένων συμφερόντων και των ανομολογήτων προσπαθειών, μία μεγάλη και ιστορική Αυτοκρατορία έπαιζε τον ρόλον του παλιάτσου και ένας οππορτουνιστής Σουλτάνος, ο Χαμίτ ΙΙ, εχειρίζετο αδεξίως “το σαπιοκάραβο που είχε αρχίσει να κάνη νερά”. Ολίγον κατ’ ολίγον με την μακαριότητα του Κορανίου εξέπνεεν εκεί εις τα Στενά του Ελλησπόντου ο “μέγας ασθενής”, η Αυτοκρατορία που άλλοτε υπέταξε σχεδόν την Ευρώπην, ο “άνθρωπος που ηυτοκτόνησεν”, όπως είπε προσφυέστατα ο Κλοντ Φαρέρ.
ΤΑ τέλη του 19ου αιώνος και αι αρχαί του 20ού, έφεραν μαζί των την αμείλικτον ιστορικήν καταδίκην των Σουλτάνων. Είχε σημάνει οριστικώς το λυκόφως του Ισλάμ, η πτώσις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η Συνθήκη των Σεβρών επεσφράγισαν και την πτώσιν της Αυτοκρατορίας και την κατάπτωσιν του Τουρκικού Ισλαμισμού. Αλλ’ ήρθε το Κεμαλικόν κίνημα και η Μικρασιατική Καταστροφή. Ο εσωτερικός διχασμός των Ελλήνων και η μικρότης των Συμμάχων της Ελλάδος κατέστρεψαν και την Μεγάλην και την Μικράν Ελλάδα. Μέσα από την ταπείνωσίν της ηγέρθη η Τουρκία. Μέσα από τα υλικά και ηθικά της ερείπια ανεστηλώθησαν η Τουρκία ως κράτος και οι Τούρκοι ως λαός. Έκτοτε η Τουρκία δεν υπεχώρησε. Δεν επανασυνέστησε την Αυτοκρατορίαν της. Δεν εγκατέλειψεν όμως ούτε το όνειρον ούτε την ιδέαν. Ήσκησε και ασκεί εύστοχον διπλωματίαν προς Βορράν, προς Δυσμάς και προς Νότον. Απέδειξεν ότι έχει και την δύναμιν και την δυνατότητα και την ικανότητα να πράττη τούτο. Αρχή της καρποφόρου διπλωματίας της υπήρξεν η πίστις προς τα συγκεκριμένα συμφέροντά της. Και η άκρως σωβινιστική αφοσίωσίς της προς τα όνειρα που συνέθετον μίαν νέαν Μεγάλην Τουρκίαν. Πίστιν προς τους Συμμάχους της ούτε επέδειξεν ούτε απέδειξεν.
ΠΟΛΙΤΕΥΕΤΑΙ μέχρι σήμερον με στόχον την εξασφάλισιν ισορρόπου ευνοίας εκ Δυσμών και εξ Ανατολών. Σήμερον, ούτως ή άλλως, η Τουρκία είναι Πόντιος, Μεσογειακή και Μεσανατολική Επικράτεια. Έχει απόλυτον ανάγκην της ισορροπίας αυτής. Όμως την ανάγκην αυτήν έχουν εις τον αυτόν βαθμόν περίπου και η Ουάσιγκτον και η Μόσχα. Από την αμοιβαιότητα αυτών των αναγκών εξέρχεται προφανώς ενισχυμένη η Τουρκία. Η συνέχισις της ενισχύσεως ταύτης είναι βεβαία, δεδομένης και της βεβαιότητος όσον αφορά την προβλεπόμενην μακράν διάρκειαν της Μεσανατολικής κρίσεως.
ΑΛΛ’ ούτω η Τουρκία και αξιοί και δύναται να ομιλή περί του διπλωματικού ρόλου της ως παγκοσμίου σημασίας. Διότι:
- Η αριθμητική της δύναμις εις πληθυσμόν είναι σοβαρός παράγων διά την αξιολόγησίν της τόσον πολιτικώς, όσον και στρατιωτικώς.
- Η γεωγραφική της θέσις είναι παράγων τεραστίας σημασίας διά τας δυνατότητας του ρόλου της αυτού.
- Τα εκτεταμένα σύνορά της μετά της Σοβιετικής Ενώσεως, αφορούν ιδιαιτέρως και την ηγεσίαν της Δύσεως και την Ανατολήν.
- Αι στρατιωτικαί βάσεις που ευρίσκονται εις το έδαφός της προκαλούν διπλήν ανησυχίαν. Ανησυχούν οι Ρώσοι διότι είναι εστραμμέναι προς την πλευράν των. Ανησυχούν οι Αμερικανοί, διότι ίσως δεν είναι βέβαιοι διά την συμμαχικήν πίστιν των Τούρκων. Αποτέλεσμα της διπλεύρου ανησυχίας είναι η δίπλευρος… εύνοια προς την Άγκυραν!
- Η κάθοδος του Σοβιετικού Στόλου εις την Μεσόγειον, συναπτομένη με την Μεσανατολικήν κρίσιν ειδικώς και την γενικωτέραν Σοβιετικήν επίδειξιν αντιπαρατάξεως της Μόσχας ως Μεγάλης Θαλασσίας Δυνάμεως, δημιουργεί εις την Τουρκίαν προϋποθέσεις κερδοφόρων εκμεταλλεύσεων.
ΑΛΛ’ εάν και την υστάτην των υστάτων στιγμών δεν οριοθετήση η Κύπρος ορθώς τας Τουρκικάς αξιώσεις και δεν εκτιναχθή διά να ανακόψη την Τουρκικήν εξόρμησιν, τα Τουρκικά όνειρα θα υλοποιηθούν, ενώ ο ιδικός μας ρεαλισμός θα… ονειροποιηθή!».
ΠΗΓΗ simerini.sigmalive.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου