«Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τα αγαπώ. Έμεινα μόνη
μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι
κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο». Τα λόγια αυτά ανήκουν στην μεγάλη Κυρά
του Αιγαίου. Στην Κυρά της Ρω όπως είναι γνωστή η Δέσποινα Αχλαδιώτη.
«Με την ελληνική σημαία υψωμένη και την
αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες. Βέβαια
η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα
χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τούρκικες
ακτές. Την ελληνική σημαία, θέλω να μου τη βάλουν στον τάφο μου».
Η μοναδική αυτή γυναίκα, που αψήφησε τον κίνδυνο, δεν φοβήθηκε και στάθηκε μόνη της για χρόνια απέναντι σε κάθε αντιξοότητα που της έφερε η ζωή.
Η μοναδική αυτή γυναίκα, που αψήφησε τον κίνδυνο, δεν φοβήθηκε και στάθηκε μόνη της για χρόνια απέναντι σε κάθε αντιξοότητα που της έφερε η ζωή.
Η
Τelegramm.gr συνάντησε δίπλα στον τάφο, τον αντιδήμαρχο του Καστελόριζου
και ανεψιό της κ. Γιώργο Αχλαδιώτη, ο οποίος μας είπε: «Η κυρά της Ρω ήταν η ενσάρκωση της
απλότητας, του πατριωτισμού και της μεγαλοψυχίας. Ήταν η γνήσια ελληνίδα
πατριώτισσα, ήταν αυτή που επέκτεινε τα χωρικά μας ύδατα κατά 75 μίλια. Θέλω να
κάνω έκκληση σε όλους να φυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού αυτά που μας παρέδωσε η
Κυρά της Ρω. Τίμησε με τη ζωή της και τη δράση της το Καστελόριζο και την
Ελλάδα»
Κυρά
της Ρω, υπήρξε μέλος της Αντίστασης και το πραγματικό της όνομα ήταν Δέσποινα
Αχλαδιώτη. Κατά την περίοδο της κατοχής είχε αντιστασιακή δράση, αλλά έγινε
γνωστή στο πανελλήνιο ως "κυρά της Ρω" γιατί ως το θάνατό
της ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω, κάθε πρωί, και
την κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου. Το 1927, εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα ο
Κώστας και η Δέσποινα Αχλαδιώτου για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, εντελώς
μόνοι τους μέχρι το 1940. Τη χρονιά εκείνη όμως αρρώστησε βαριά ο Κώστας
Αχλαδιώτης. Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του για να ειδοποιήσει με σινιάλα
καπνού τους κατοίκους του Καστελλόριζου και τους παραπλέοντες ψαράδες δεν έγινε
εγκαίρως αντιληπτή. Ο σύζυγός της άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια
ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα για να τον μεταφέρει στο γιατρό
του Καστελόριζου. Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου
της.
Έπειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτή τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου
πέρασε τα χρόνια της κατοχής. Εκεί θα προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του
Ιερού Λόχου. Με "δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά", όπως την
περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί,
ακόμα κι όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς μετά τη συνθηκολόγηση
της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, εκ των οποίων οι
περισσότεροι εξαναγκάστηκαν στο δρόμο της προσφυγιάς. Παρέμεινε εκεί για να
υψώνει μέχρι το θάνατό της την ελληνική σημαία. Βραβεύτηκε
από την Ακαδημία Αθηνών το (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των
Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το
Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο
Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική
περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες
εθνικές υπηρεσίες της», όπως
ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας. Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών, σε
νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982. Η κηδεία της έγινε με τιμές,
δημοσία δαπάνη στο Καστελόριζο ενώ η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη
κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου