Ομάρ ως πότε θα καθόμαστε άπραγοι;

Του Γιώργου Ανεστόπουλου

- Άρχισες πάλι Χουσείν;
- Άλλοι γίνονται ήρωες Ομάρ κι εμείς καθόμαστε εδώ ήσυχα μαζί με τις γυναίκες! Αντί να χτυπάμε αλύπητα τους άπιστους.
- Εδώ είναι Ελλάδα Χουσείν. Ξέχασέ το. Οι Αρχηγοί δεν το θέλουν.
- Και γιατί δεν το θέλουν Ομάρ;
- Δεν μας πέφτει λόγος σ’ αυτό.
- Και τότε γιατί μας έφτιαξαν πολεμιστές; Για να καθόμαστε σαν τις κότες στο κοτέτσι; Ντρέπομαι τ’ αδέρφια μας στα βουνά του Καυκάσου. Στο Αφγανιστάν. Στη Μ. Ανατολή. Παντού πολεμάνε και μόνο εμείς καθόμαστε άπραγοι. Όλοι δοξάζονται κι εμείς αργοπεθαίνουμε παριστάνοντας τους φοβισμένους άνεργους αλήτες.

- Η αποστολή μας είναι αυτή. Να είμαστε εδώ. Να μην κάνουμε τίποτα και να περιμένουμε απλά εντολές. Αυτοί ξέρουν καλύτερα.
- Ναι, αλλά εγώ φλέγομαι. Μας εκπαίδευσαν στο αίμα και στη φωτιά και τώρα μας αφήνουν εδώ να αργοσβήνουμε σαν ντροπιασμένοι απόβλητοι δειλοί. Στην πατρίδα γελάνε μαζί μας.
- Ναι, το ξέρω. Κι εγώ τ’ ακούω κάθε φορά που μιλάω μαζί τους. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
- Οι γυναίκες, οι Πιστές κι εκεί κι εδώ ξέρεις πως μας αντιμετωπίζουν;
- Ξέρω.
- Σαν δειλούς που το έσκασαν τρομαγμένοι από τον πόλεμο για να έρθουν εδώ στην ειρήνη, μέσα σε μια άτιμη χώρα απίστων. Σαν σιχαμένα δειλά σκυλιά που φοβούνται να σηκώσουν το μαχαίρι και να πάρουν κεφάλια απίστων. Ενώ μέχρι κι αυτές πολεμούν.

- Ξέρουμε και οι δυό μας ότι δεν είναι έτσι Χουσεΐν. Εκπαιδευτήκαμε, είμαστε πολεμιστές και μάθαμε να υπακούμε σε εντολές. Αυτό κάνουμε και τώρα.

- Αυτό πες το όμως στις γυναίκες που δεν θέλουν ούτε να μας βλέπουν και στους άλλους που πολεμάνε και κάθε μέρα σκοτώνουν άπιστους και μας θεωρούνε ως τα δειλά κουτάβια που το έσκασαν από τον πόλεμο. Που ακόμη κι εδώ δεν τολμάμε ούτε ένα κεφάλι άπιστου να πάρουμε.
- Στο ξαναλέω. Ακολουθούμε εντολές. Και πρόσεχε μ’ αυτά που λες μην σ’ ακούσει κανένας και τα μάθουν οι Αρχηγοί γιατί δεν σε βλέπω καθόλου καλά Χουσείν....
- Μόνο σε σένα τα λέω Ομάρ...μόνο σε σένα...


************
Βράδυ...σε κάποιο δωμάτιο του κέντρου της Αθήνας...ο Ομάρ βρίσκεται μπροστά σε έναν άλλον «ομοεθνή» του...


- Είχαμε κι άλλο «περιστατικό» σήμερα...με τον Χουσείν...έναν της ομάδας μου...
- Βιάζεται κι αυτός να πολεμήσει τους άπιστους;
- Ναι....ντρέπεται να κάθεται απόλεμος...ντρέπεται τους δικούς του που πολεμάνε στα μέτωπα παντού...ντρέπεται τις γυναίκες που τον θεωρούνε δειλό...
- Τον καταλαβαίνω...επιλέχθηκε κι εκπαιδεύτηκε ως Πολεμιστής και τελικά τον έχουν αφήσει εδώ να κάθεται και να μαραζώνει...
- Για πόσο μπορείς να κρατάς ένα λιοντάρι ακίνητο; Κάποια στιγμή η παρόρμηση να χρησιμοποιήσει τα νύχια και τα δόντια του θα είναι τόσο ισχυρή που θα ακολουθήσει τη φύση του έστω και παραβαίνοντας τις εντολές του αφέντη κι εκπαιδευτή του...
- Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, έτσι;
- Ο Χουσείν είναι φίλος κι Αδερφός απ’ τα παλιά...με εμπιστεύεται...θα τον ηρεμήσω...
- Είναι κι άλλοι σαν αυτόν στην περιοχή ευθύνης σου;



- Δυστυχώς, ναι...αλλά δεν είναι δειλοί κύριε Συνταγματάρχα...
- Μην με αποκαλείς έτσι εδώ κύριε Λοχαγέ...το ξέρεις αυτό...εδώ εγώ είμαι ο Αχμέτ κι εσύ ο Ομάρ...
- Με συγχωρείτε...
- Το ξέρω πως δεν είναι δειλοί Ομάρ...αλλά δυστυχώς με τα αγρίμια ξέρεις πως δουλεύει το πράγμα...η πειθαρχία εννοώ...
- Καταλαβαίνω...
- Πρέπει να «φύγει» ένας για να «συνέλθουν» και να «συνετιστούν» οι υπόλοιποι....
- Να μην προσπαθήσω να τον ηρεμήσω;
- Είπες ότι είναι κι άλλοι;
- Ναι.
- Ξέρεις τι σημαίνει αυτό Ομάρ;
- Ίσως είναι ελέγξιμο ακόμη...
- Ίσως; Κι αν κάποιος σαν αυτόν πάει αυτόβουλα και βάλει καμιά βόμβα στην Αθήνα για να γίνει ήρωας; Έχουν τα «προσόντα» ώστε να «πάρουν μαζί» τους καμιά εκατοστή άπιστους. Αντιλαμβάνεσαι τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο; Αντιλαμβάνεσαι πόσα παίζονται; Πόσα έχουν επενδυθεί πάνω στην υπόθεση «Ελλάδα»;
- Μάλιστα κύριε Συνταγματάρχα...με συγχωρείτε, Αχμέτ ήθελα να πω...
- Κάμποσα εκατομμύρια αδέλφια μας περιμένουν να μπουν στην Ελλάδα...για να επιτευχθεί αυτό χρειαζόμαστε οπωσδήποτε τον «μέγιστο βαθμό ηρεμίας» εδώ μέσα...δεν πρέπει να δοθεί το παραμικρό «δικαίωμα» να μιλήσουν οι άπιστοι για «ισλαμική τρομοκρατική ενέργεια» και να «λάβουν μέτρα»...κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφή...θα οδηγούσε στο διωγμό των αδελφών μας από τη χώρα και στο κλείσιμο της «πόρτας εισόδου»....αξίζει να χαθούνε τόσα μεγαλεπήβολα σχέδια για την «εκτόνωση μερικών πολεμιστών» μας Ομάρ;
- Όχι Αχμετ...έχεις δίκηο...

- Φρόντισέ το λοιπόν...τελετουργικά...η εκτέλεση, ο θάνατος του γενναίου αλλά ανυπόμονου και πιθανώς ανεξέλεγκτου Αδελφού μας πρέπει να γίνει «θανάσιμο παράδειγμα» για τους υπόλοιπους ώστε να «κάτσουν ήσυχα»....μέχρι να «ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός» μας....όταν θα είμαστε η πλειοψηφία εδώ μέσα, τότε θα έχουν την ευκαιρία για όσους ηρωισμούς ορέγεται η ψυχή τους....τότε θα σφάξουν όσους άπιστους θέλουν...αλλά επ’ ουδενί νωρίτερα...
- Εντάξει Αχμετ...θα το φροντίσω...απόψε κιόλας....

(Άλλη μια "μυθοπλασία", ένα ακόμη "παραμυθάκι"...οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική...)


Γιώργος Ανεστόπουλος