Του Γιώργου Ανεστόπουλου
Η "πορεία προς την επιτυχία" ακολουθεί συγκεκριμένη Αρχέτυπη Διαδρομή.
Αυτή των «βατήρων».
Κατακτάς ένα βατήρα και τον αξιοποιείς αποφασιστικά και με τόλμη – δηλαδή, την «ισχύ που σου προσδίδει ο συγκεκριμένος βατήρας» - για να «εκτιναχθείς» στον επόμενο βατήρα.
Εαν δεν το κάνεις όσο ο βατήρας είναι σε «πίεση» (έχει δηλαδή την ικανότητα να σε εκτινάξει) και περιμένεις «περισσότερο» απ’ όσο πρέπει, τότε αναμένεις με σιγουριά το «ξεφούσκωμά» του και την καθήλωσή σου σ’ αυτόν.
Αναπόφευκτα τότε, κάποιος άλλος ανταγωνιστής θα σε προσπεράσει. Θα σ’ εξαφανίσει για την ακρίβεια.
Το ίδιο μοτίβο εξέλιξης έχει εφαρμογή παντού στην ανθρώπινη δραστηριότητα.
Πχ η διαδρομή ενός επιτυχημένου επιχειρηματία ακολουθεί αυτήν ακριβώς την διαδρομή. Όποιοι δεν εκμεταλλεύθηκαν τους «βατήρες ισχύος» που τους «έτυχαν» την «κατάλληλη στιγμή» απλά εξαφανίστηκαν και οι κόποι τους πήγαν χαμένοι. Για την ακρίβεια «χάθηκαν» αυτοί οι ίδιοι. Οι «εξελικτικοί μηχανισμοί» της Κοινωνίας (όπως και της Φύσης) είναι αμείλικτοι.
Την ίδια διαδρομή ακολουθεί κι ένας εργαζόμενος αλλάζοντας την κατάλληλη στιγμή «εργασιακό βατήρα», τουτέστιν «εξελισσόμενος». Ειδάλλως, καθηλώνεται και υποσκελίζεται από κάποιον άλλον.
Η ίδια διαδρομή θα δούμε ν’ ακολουθείται στον Πόλεμο. Στην Διπλωματία. Στην «Επικοινωνία». Και βεβαίως στην «Πολιτική».
Άλλωστε, την ώρα που είσαι ισχυρός θα κάνεις την «κίνησή» σου. Και όχι την ώρα της αδυναμίας σου. Μόνον τότε θα γίνεις «Αίτιο», ειδάλλως θα σέρνεσαι εσύ από τις εξελίξεις που θα δρομολογούν οι κινήσεις των άλλων ισχυρών.
Ή θα προλάβεις εσύ τις εξελίξεις (και θα τις καθορίσεις) ή θα σε προσπεράσουν (και θα σε καθορίσουν αυτές – δραματικά πάντα).
Εφαρμογή το μοντέλο των «βατήρων» βρίσκει τόσο στις «αστικές» όσο και στις «μη αστικές πολιτικοκοινωνικές συσσωματώσεις».
Επιχειρώντας να «φανταστούμε εν είδη προσομοίωσης» αυτό το μοντέλο ως προς τον ευρύτερο Πατριωτικό χώρο και αναζητώντας σχετικά παραδείγματα εφαρμογής σε άλλους πολιτικοκοινωνικούς χώρους, τέτοια θα βρούμε παντού στην πολιτική ιστορία. Από το ένα ιδεολογικό άκρο ως το άλλο.
Διερευνώντας το «πως θα μπορούσε» να υπάρξει μια «Πατριωτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία» - και άμεσα ώστε ν’ αποφύγουμε το «Εθνικό Μοιραίο» που ιλιγγιωδώς έρχεται - αναπόφευκτα μπαίνουμε στη διαδικασία του να εντοπίσουμε «τι είναι αυτό που ενώνει» όλη αυτή την πανσπερμία – ιδεολογικά – Πατριωτικών ομάδων και αντιλήψεων.
Κάνοντας στην άκρη βεβαίως το «ιδεολογικό φίλτρο».
Κι αυτό γιατί εάν ως φίλτρο επιλέξουμε διαχωρισμούς του τύπουΕθνικιστής – Εθνιστής – Πατριώτης – Έλλην – Χριστιανός – Άθεος – Αγνωστικιστής (κλπ) τότε δεν πρόκειται να βρεθεί καμία μα καμία «γέφυρα». Αντιθέτως. Θα ενταθεί το χάσμα μέσα από τις αλληλοϋπονομεύσεις.
Άλλωστε θα πρέπει να θυμόμαστε κάθε στιγμή ότι όλο αυτό το τεράστιο δυναμικό ψηφοφόρων που στήριξε μια αξιοσημείωτη αριθμητικά Πατριωτική Παρουσία στην Ελληνική Βουλή, δεν ανήκει αποκλειστικά στην μια ή στην άλλη ιδεολογική διαφοροποίηση.
Αυτά που τους ένωσαν σε «μια κοινή εκλογική έκφραση» ήταν συγκεκριμένα:
Ήταν η κοινή ανησυχία για την απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας, για τα Εθνικά Θέματα, για την Εθνική Ανεξαρτησία, για την μεθοδευόμενη απώλεια Εθνικών Εδαφών.
Ήταν η κοινή ανησυχία για την εν πλήρη εξελίξει «εισβολή» μέσω της λαθρομετανάστευσης.
Ήταν η κοινή ανησυχία για την μεθοδευόμενη (δια Ρεπούσιων Μεθόδων) εν πλήρη εξελίξει αλλοίωση της Ιστορίας μας και του Εθνικού Φρονήματος.
Ήταν η κοινή ανησυχία για την επέλαση στην Ελληνική Κοινωνία εγχώριων (και μη) δυνάμεων που μάχονται ανηλεώς υπέρ ενός «αντεθνικού Πολυπολιτισμού».
Ήταν η κοινή ανησυχία για την έκρηξη της εγκληματικότητας κατά των Ελλήνων.
Κι όσον αφορά στις κοινωνικοοικονομικές πολιτικές που θα στήριζε όλη αυτή η μεγάλη Πατριωτική Πανσπερμία, θα μπορούσε κανείς να πει ότι το κοινό τους σημείο είναι η «απέχθεια προς το Νεοφιλελευθερισμό» και τις «αντιλαϊκές πρακτικές του».
Οπωσδήποτε, μια έντιμη και καλόπιστη διερεύνηση θα έβρισκε πλήθος ακόμη κοινών σημείων.
Φυσικά, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι βασικό στοιχείο που «έπαιξε» αλλά δεν είναι και το πιο σώφρων να «βασίζεται» κανείς πάνω του για πάντα ήταν η «κοινωνική οργή» για τη διαφθορά των κρατούντων αστικών καθεστώτων και την επαίσχυντη συστηματική αντιλαϊκή πρακτική τους. Οι «οργισμένοι» έδωσαν την «ευκαιρία». Την επόμενη φορά όμως θα περιμένουν να δουν «κάτι νέο». Κάτι άλλο. Κάτι «πιο εξελιγμένο» που «θα κρατήσει το πολιτικό τους ενδιαφέρον».
Μήπως «Πολιτική και Επικοινωνιακή Ωρίμανση» των Πατριωτικών Δυνάμεων;
Αυτά από μόνα τους είναι αρκετά για να «στηρίξουν μια τέτοιαΠατριωτική Γεφύρωση».
Αρκεί όλοι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Αρκεί όλες αυτές οι σκόρπιες (Πατριωτικές) «Πόλεις – Βασίλεια» (μικρά Εθνικά Μετερίζια) ν’ αποδεχτούν την πρωτοκαθεδρία του «Ισχυρού Ενός Αγαμέμνονα» και ν’ απαντήσουν στο Κάλεσμα του Έθνους για μια Πατριωτική Αμφικτιονία. Κι αυτός ν’ αποδεχτεί πως σ’ αυτήν την Αμφικτιονία θα έπρεπε ν’ αφήσει «κομμάτια της ιστορίας του – και δη βαρίδια» πίσω του. Και προς επίρρωση των παραπάνω να επιλέξει – σε έκφραση της απόλυτης Πολιτικής Σεμνότητας - έναν «άλλον», έναν του «Βασιλείου» του για να ηγηθεί αυτής της Αμφικτιονίας. Ν’ αποδεχτεί επίσης την από κοινού με όλους επεξεργασία μιας «κοινής προς τα έξω Χάρτας Θέσεων και Πολιτικής». Και βεβαίως, όλοι οι άλλοι ν’ αποδεχτούν την «ενισχυμένη βαρύτητα» του Λόγου του. Όπως επίσης, το ότι η θέση του Ηγέτη αυτής της Αμφικτιονίας θ’ ανήκει δικαιωματικά στον εκπρόσωπο αυτού του Μεγαλύτερου (όλων) «(Πατριωτικού) Βασιλείου». «Συνιστώσας» ας το πούμε για να το φέρουμε πιο κοντά στα σύγχρονα πολιτικοκοινωνικά μας ειωθότα.
Ο Ηγέτης δε αυτός θα πρέπει να είναι πρωτίστως «επικοινωνιακός». Να μην τρομάζει την μεγάλη Αστική – και μη - Πλειοψηφία. Αλλά να εμπνέει εμπιστοσύνη. Ήπιο και πειστικό Λόγο αντί Πνοής Απειλής.
Η Τακτική της Αλεξανδρινής κατάκτησης (λεηλάτηση δυνάμεων των υπολοίπων «Μικρών Βασιλείων») σε πρώιμη φάση ίσως αποδίδει. Αλλά μέχρις ενός σημείου. Από ένα σημείο κι έπειτα απαιτείται η «σύμφωνη γνώμη», η «οικειοθελής αυτοστρατολόγηση» των υπολοίπων αυτών «μικρών δυνάμεων». Για να μπορέσουν να δώσουν Ψυχή και Πνεύμα στην Κοινή Εθνική Υπόθεση.
Αναμφισβήτητα, ο Πολεμικός Λόγος και η Εναντίωση κατά Πάντων είναι όντως χρήσιμα εργαλεία σε κάποιες περιπτώσεις. Η «πρώιμη φάση» που λέγαμε. Ιδίως όταν μιλάμε για «μικρά μεγέθη». Όταν όμως κάτι μεγαλώνει σημαντικά και αρχίζει να εμπνέει αξιώσεις «Κυβέρνησης αυτού του Τόπου» τότε έχει μπροστά του και την ανάγκη ν’ απευθυνθεί – και να βρει ανταπόκριση – σε πολύ μεγαλύτερες πολιτικοκοινωνικές ομάδες.
Κι εκεί πρέπει να προσαρμόζεται. Αν βεβαίως επιθυμεί να «γιγαντωθεί». Αυτός είναι ο «βατήρας» του εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Αν τον «χάσει», τελείωσαν όλα.
Το «timing» δεν περιμένει ΠΟΤΕ για πολύ....
Γιώργος Ανεστόπουλος
πηγή: http://aegeanhawk.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου