Ένα παιδί μετράει τ΄ άστρα

 Του Θεοδώρου Κουτρούκη

 Επίκουρου Καθηγητή Πανεπιστημίου Αιγαίου

10…9…8…7… Εκτόξευση!

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ο κόσμος ζούσε ήδη στους ρυθμούς της διαστημικής εποχής. Ο ρώσος αξιωματικός Γιούρι Γκαγκάριν βίωσε πρώτος την απεραντότητα του διαστήματος, ενώ λίγο αργότερα ο αμερικανός Νηλ Άρμστρονγκ περπάτησε - μ’ ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα- στη Σελήνη. Ο εντεκάχρονος Κωστής παρακολουθούσε συχνά τα κινηματογραφικά επίκαιρα για την κατάκτηση του διαστήματος, που προβάλλονταν στα σινεμά πριν τις ταινίες. Διάβαζε συχνά το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βέρν «Από τη Γη στη Σελήνη», αλλά και τους «Τρεις μικρούς κοσμονάυτες.του δικού μας Χάρη  Σακελλαρίου. Φυσικά δεν έχανε επεισόδιο από την τηλεοπτική σειρά «Χαμένοι στο Διάστημα», ούτε τις περιπέτειες του Κάπταιν Σκάρλετ. Η απόφαση του Κωστή δεν ήταν δύσκολη. Έσπευσε να δηλώσει σε γονείς και δασκάλους: «Θα γίνω αστροναύτης».

Από εκείνη τη στιγμή σφηνώθηκε για τα καλά στο μυαλό του η επιθυμία να ταξιδέψει στο  φεγγάρι και βέβαια, θα μπορούσε να πάρει μια προκαταβολή του ονείρου μόνο από το παιχνίδι.

Και τι δε σκαρφίστηκε. Μια ελαστική γαλάζια φόρμα γυμναστικής με μια καρφιτσωμένη κονκάρδα ήταν ότι έπρεπε για τη στολή του, ενώ ένα ζευγάρι παλιές λευκές μπότες της μητέρας θα ταίριαζαν γάντι στον επίδοξο κοσμοναύτη. Η αμφίεση συμπληρώθηκε εύκολα με μια πλατιά λευκή ζώνη με αγκράφες και μια μπλε κουκούλα που αφαιρέθηκε από ένα παλιό μπουφάν. Ένα αλουμινένιο βαρέλι σκεπάστηκε με ένα χαρτονένιο χωνί κι ένα ορθογώνιο άνοιγμα καλύφθηκε με ζελατίνα για να γίνει το παράθυρο του στο Σύμπαν. Ένας μαύρος μαρκαδόρος του έδωσε την ευκαιρία να ζωγραφίσει πάνω στα τοιχώματα δεκάδες κουμπιά και όργανα μέτρησης. Το διαπλανητικό σκάφος βαφτίστηκε «ΙΚΑΡΟΣ» με μια επιγραφή στην εξωτερική πλευρά του. Ήταν όλα έτοιμα για το φιλόδοξο ταξίδι της διαστημικής εξερεύνησης.

Πόσα όνειρα έχτισε εκεί μέσα όταν κρυβόταν τα βράδια και μετρούσε τα αστέρια; Με τον δικό του πύραυλο θα κάλυπτε νοερά την απόσταση που χωρίζει τη γη από τη φωτεινή κουκίδα των άλλων πλανητών, που, ενώ στην πραγματικότητα είναι τεράστια, στο παιδικό μυαλό γίνεται μια δρασκελιά. Αυτό ήταν υπέροχο στον Κωστή κι είναι κάτι που συμβαίνει σε κάθε παιδί: η φαντασία του έχει πολύ υψηλό συντελεστή δόμησης. Αρκεί μια σπιθαμή πραγματικότητας και δύο-τρία απλά αντικείμενα για να χτιστεί ένα πανύψηλο εικονικό οικοδόμημα, όπου θα εκτυλιχθεί το παιχνίδι. 

Ατελείωτες ήταν οι ώρες που περνούσε μέσα στο διαστημόπλοιο του. Αν κάποιος τον παρατηρούσε θα έβλεπε απλά ένα αγόρι που έκανε μερικές σπασμωδικές κινήσεις χωρίς λογική.

Εκείνες, όμως, τις στιγμές η φαντασία του κεντούσε αστρικά ταξίδια στον καμβά του αινιγματικού ουρανού. Κομήτες, αστεροειδείς, σεληνάκατοι ακόμη και μυστικές κοινότητες εξωγήίνων πλασμάτων ήταν όλα εκεί, αναπόσπαστα μέρη του σεναρίου που ενέπνεε το παιχνίδι του λιλιπούτειου κοσμοναύτη. Ποιος μπορεί να γράψει καλύτερο σενάριο από ένα παιδί;     

Αλλά τα νεανικά όνειρα, αυτοί οι γλυκύτατοι καρποί του ανθρώπινου νου, δεν μένουν για πάντα στο πλάι μας. Δραπετεύούν γρήγορα και δεν ξαναγυρίζουν ποτέ πια. Το ίδιο συνέβη και στον Κωστή. Από τη μια ο σχολικός φόρτος που αυξήθηκε κατά πολύ, από την άλλη τα χαριτωμένα λακκάκια που γειτόνευαν με τα κερασένια χείλη της Ισμήνης, έφεραν μαζί με την εφηβεία και την αντίστροφη μέτρηση για την παιδική αθωότητα.  

10…9…8…7…