Λόγω κοιτάσματος Ζορ όλα αλλάζουν, όχι μόνο τα μοντέλα για τις γεωτρήσεις, αλλά και το πλαίσιο των συμφωνιών που είναι πιο ενισχυμένο αλλά ακόμα και οι δηλώσεις των ειδικών που τολμούν επιτέλους να συμφωνήσουν ότι πρόκειται να βρούμε τουλάχιστον στην κυπριακή ΑΟΖ κοιτάσματα μεγάλων διαστάσεων και μάλιστα μεγαλύτερα του κοιτάσματος Αφροδίτη που μας παρουσιάζεται λανθασμένα εδώ και χρόνια ως η μέγιστη δυνατότητα που έχει η Κύπρος στην ΑΟΖ της.
Μόνο που το κοίτασμα Ζορ ήρθε να διαψεύσει όλη αυτή τη μιζέρια που κυριαρχούσε πάνω στο θέμα και τώρα είναι όλο και πιο πολλοί αυτοί που πιστεύουν πραγματικά ότι η ΑΟΖ και για την Κύπρο και για την Ελλάδα, αποτελεί παράδειγμα ζωντανό και πρακτικό υψηλής στρατηγικής για αυτές τις χώρες. Βέβαια βλέπουν και τα χειροπιαστά παραδείγματα των άλλων με την πραγματικότητα να έχει ξεπεράσει ακόμα και τις ουτοπίες τους. Διότι ακόμα και με απραξία και καμιά πρωτοβουλία η ιστορία συνεχίζει την πορεία της λόγω ανάγκης και δημιουργεί το μέλλον ήδη μέσα στο παρόν. Τώρα βλέπουμε ότι υπάρχουν στρατηγικές αξιοποιήσεις που πρέπει να υπάρξουν για ν’ αλλάξουμε τις πορείες μας. Όσο και να υπάρχει ανασταλτικός παράγοντας λόγω δογματισμού, η υπόθεση της ΑΟΖ προχωρά όλο και πιο δυναμικά όχι τόσο λόγω των ανθρώπων αλλά των ίδιων των κοιτασμάτων που δεν σταματούν να παράγουν έργο που τροποποιεί τη νοόσφαιρα και του πιο άσχετου πολιτικού. Ποιος θα τολμούσε πριν το κοίτασμα Ζορ να μιλήσει για υπεργιγαντιαία κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο. Διότι το γιγαντιαίο κοίτασμα Λεβιάθαν παρουσιαζόταν ακόμα και πριν λίγο ως μια εξαίρεση ενώ τώρα που όλα αλλάζουν φαίνεται να ήταν πρόδρομος των κοιτασμάτων που είναι ικανά να προωθήσουν και εθνικές οικονομίες.
Το θέμα της προβληματικής
Tου Ν. Λυγερού
Πολύ συχνά έχουμε ανθρώπους που δεν κάνουν τη διάκριση μεταξύ προβληματικής και προβλήματος, διότι νομίζουν ότι επί του πρακτέου πρόκειται για την ίδια έννοια. Αν και έχουν την ίδια ρίζα, η εφαρμογή τους και η νοητική τους εμβέλεια είναι ριζικά διαφορετικές. Το πρόβλημα σχετίζεται με το τοπικό ακόμα και αν είναι μεγάλο. Η προβληματική σχετίζεται με το ολικό ακόμα και αν είναι μικρή. Το πρώτο είναι τακτικό ενώ η δεύτερη είναι στρατηγική. Διότι στην ουσία η προβληματική είναι ένα ολόκληρο πλαίσιο από το οποίο γεννιέται το πεδίο, στη συνέχεια το πεδίο δράσης και τελικά το πεδίο μάχης. Το κυπριακό είναι πρόβλημα, το ίδιο και το θρακικό. Ενώ η Δυτική Αρμενία και η Δυτική Σαχάρα είναι προβληματικές. Βλέπουμε ότι οι επιπτώσεις δεν είναι οι ίδιες. Το ένα κλείνει, το άλλο ανοίγει. Έτσι και η ΑΟΖ δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρόβλημα αλλά είναι όντως μία προβληματική και αυτό φαίνεται και από το Δίκαιο της Θάλασσας που αφορά όλο τον πλανήτη και όχι μόνο μερικές κοινωνίες. Το ίδιο ισχύει και για την έννοια της Γενοκτονίας που οδηγεί στα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Έτσι το πρόβλημα έχει νόημα για να λυθεί, ενώ η προβληματική πρέπει ν’ αναπτυχθεί για να φανεί όλη η ουσία της για το σύνολο. Η διαφοροποίηση δεν είναι λοιπόν μόνο οντολογική αλλά και τελεολογική, κάποτε μάλιστα εμπεριέχει και εσχατολογία. Αυτό το βλέπουμε σε θρησκευτικό επίπεδο. Οι δέκα εντολές είναι ένα σύνθετο πρόβλημα, ενώ η μία συμβουλή είναι μία απλή προβληματική. Οι πρώτες κλείνουν έναν κύκλο πραγματικότητας και η δεύτερη αλλάζει τον κόσμο με το επόμενο βήμα. Έτσι φαίνεται και η διαφορά του κύκλου με την πολυκυκλικότητα.
Από τη γενοκτονία στα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας
Tου Ν. Λυγερού
Πολλοί θεωρούν ότι η γενοκτονία είναι μία τελική έννοια, δίχως να αντιληφθούν ότι αυτή η ιδέα είναι των γενοκτόνων, αφού μιλούν μάλιστα για έσχατη λύση. Ενώ στην πραγματικότητα, η επινόηση της λέξης από τον Lemkin, είναι ουσιαστικά το πρώτο στάδιο της προβληματικής των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας. Διότι και το έργο του Lemkin δεν είναι τελικό. Δε μας έδωσε απλώς έναν αλγόριθμο για ν’ αναγνωρίσουμε μια γενοκτονία. Αυτό είναι εργαλείο για την αρχή και γι’ αυτό το λόγο η αναγνώριση είναι απλώς το πρώτο επίπεδο της διαδικασίας διόρθωσης. Έτσι πρέπει να φανταστούμε ότι όλη αυτή η διαδικασία είναι το πρώτο στάδιο των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας. Διότι αρχίζουμε με αυτό που έγινε και δεν πρέπει να γίνει αλλά συνεχίζουμε με αυτό που πρέπει να γίνει για να μην ξαναγίνει το προηγούμενο. Έτσι το θέμα μας είναι η συνέχεια του έργου του Lemkin, διότι και ο ίδιος αυτό θα ήθελε αφού ήταν της συνέχειας ακόμα και μετά τη συστηματική καταστροφή. Η γενοκτονία έρχεται λοιπόν παραδειγματικά κι όχι μόνο ως παράδειγμα για να εντοπίσουμε το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, διότι από αυτό και μετά θα προσδιορίσουμε στρατηγικές για την προστασία αυτών των Δικαιωμάτων. Έχουμε λοιπόν μία αναλογία που γενικεύει το ζεύγος: εγκλήματα - ανθρώπινα δικαιώματα στο ζεύγος: εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας - Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Και η πρώτη διαφορά είναι η γενοκτονία. Διότι δεν επαρκεί το ουκ γενοκτονήσεις για να προστατέψεις την Ανθρωπότητα διότι άλλος μπορεί να το κάνει. Έτσι οι εντολές θέλουν μετά συμβουλές. Έτσι το αγαπάτε αλλήλους είναι πιο ανθεκτικό και εποικοδομητικό. Έτσι το πρώτο δικαίωμα που έχει η Ανθρωπότητα είναι να την αγαπάς, αλλιώς να βρεις κάποιον που μπορεί να το κάνει για να τον ακολουθήσεις. Και ο Lemkin το έκανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου