Του Γιώργου Δαρδανού
Από το pentapostagma
Στην Αγιά Σοφιά, 30 Οκτωβρίου του 2016, σε μια από εκείνες τις στιγμές που ο άνθρωπος νιώθει τόσο ελάχιστος μπροστά στο βάρος της ιστορίας, σε μια στιγμή πραγματικού δέους και συγκίνησης, άρχισα να ψάλλω το ‘Τη Υπερμάχω’….
Δεν πρέπει να πέρασαν δύο ή τρία λεπτά όταν γύρω στα 10 καρακόλια ήρθαν να «με επιπλήξουν» και να με οδηγήσουν στον υπεύθυνο «φύλαξης» του ναού. Στην «συζήτηση» που έλαβε χώρα, εκφράστηκαν αντίθετες φυσικά απόψεις…. Εγώ προσπάθησα να τους δώσω να καταλάβουν ότι ο ναός είναι μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και ότι ανήκει στην ανθρωπότητα. Εκείνοι απ’ την πλευρά τους υποστήριζαν ότι βρίσκομαι σε τζαμί. Φορτισμένος τους απάντησα με αγένεια ότι αυτές οι συμπεριφορές χαρακτηρίζουν μόνο λαούς βαρβάρων.
Τη λύση έδωσε ένας Ρώσος καθηγητής Πανεπιστημίου που διδάσκει βυζαντινολογία. Βρίσκονταν εκεί με φοιτητές του στους οποίους μιλούσε για την ιστορία του ναού και έτυχε να παρακολουθήσει τη… διένεξη. Είπε λοιπόν στους τούρκους «φύλακες» ότι η ψαλμωδία η δική μου ήταν μέρος της λατρείας του ναού και ότι εγώ έψαλλα χάρη στη δική του προτροπή. Σημειωτέον ότι ο Ρώσος καθηγητής συνοδεύονταν από εκπρόσωπο της Ρωσικής Πρεσβείας. Έφυγα από τον χώρο ικανοποιημένος από την εξέλιξη και – όπως φαίνεται και στο βίντεο – υπερήφανος….
Γιατί, μπορεί να μην είχα ολοκληρώσει το ‘Τη Υπερμάχω’ αλλά στον ναό ακούστηκαν μερικές βυζαντινές νότες…. Όσο για εκείνους που επιμένουν να αγνοούν τη σπουδαιότητά του, ίσως συνειδητοποίησαν ότι μερικές φορές το βάρος της ιστορίας είναι τόσο μεγάλο που καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να το αγνοήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου