Το σώμα της αντοχής

Ο αόρατος ποταμός
Ν. Λυγερός

Ήταν σπάνιο να δει κανείς
μεσαιωνικές γέφυρες
από κάτω
κι όμως εδώ το αδιανόητο
είχε γίνει πραγματικότητα
που διέσχιζε την πόλη.
Ακόμα και τα παχουλά δέντρα
όταν έκαναν την εμφάνισή τους
πρώτα με τα πανέμορφα λουλούδια
κι ύστερα με τον παράξενο κορμό
δεν σε ξάφνιασαν
αφού ζούσες ήδη το παράδοξο
περπατώντας στον αόρατο ποταμό
που κυλούσε για αιώνες
μέσα στην πόλη
και ξεχείλιζε με ορμή
τόσες φορές
που προκάλεσε
την αλλαγή κύκλου.

Η αόρατη πανοπλία
Ν. Λυγερός

Η αόρατη πανοπλία
έδινε την εντύπωση ότι απουσίαζε
ήταν όμως παρούσα
πάνω στο σώμα
του φωτός
από την αρχή
έως το τέλος
αλλά και μετά.
Είχε γεννηθεί μ’ αυτόν
γιατί είχε πεθάνει μ’ αυτόν.
Ήταν απαραίτητη
για την επιστροφή
μετά την επιλογή
της πολλαπλής ζωής
για να συνεχιστεί η πολυκυκλική.
Έμοιαζε με αυτές
τις συγχορδίες
που έμοιαζαν με νότες
ενώ ήταν πέτρες πάνω σε ξύλο.

Το σώμα της αντοχής
Ν. Λυγερός

Είχε επιζήσει και ταυτόχρονα είχε νιώσει τους θανάτους των άλλων έτσι κρατούσε τις ψυχές τους μέσα του για να τις προστατέψει. Διότι ακόμα κι αν οι περισσότεροι πίστευαν πως η βαρβαρότητα έτρωγε ζωές στην πραγματικότητα ήθελε να κατασπαράξει ψυχές. Ποιος όμως έβλεπε αυτήν την προσέγγιση ακόμα και στις γενοκτονίες. Ήταν σαν οι βάρβαροι να πίστευαν περισσότερο στις ψυχές από τα ίδια τα θύματα. Όλοι έδιναν τόση σημασία στο σώμα και στις πληγές του που δεν έβλεπαν ότι το θήραμα ήταν οι ελεύθερες ψυχές των ανθρώπων. Αυτό συνειδητοποίησε το σώμα της αντοχής. Και πάλι όμως, κάθε θάνατος πλήγωνε τη μνήμη του παρόλο που ήξερε ότι ήταν η είσοδος μιας νέας ψυχής. Πόσες ψυχές συνομιλούσαν μέσα του εδώ και αιώνες ούτε ο ίδιος δεν το ήξερε. Γι’ αυτόν δεν αποτελούσαν πλήθος αλλά ψηφίδες ενός ψηφιδωτού που εμπλουτιζόταν ως ανοιχτή υπερδομή με κάθε ψηφίδα που προστατευόταν. Έτσι η μεγάλη εικόνα γινόταν όλο και πιο ακριβής. Αφού ο ποταμός ήταν αόρατος κάθε δρόμος που κατέληγε σε αυτόν ήταν ένα κανάλι. Ήταν σαν να περπατούσε σε μια άλλη Βενετία που δεν είχε φανταστεί κανείς. Έτσι και κάθε ψύχη που ερχόταν ήταν ένα άλλο κανάλι που χυνόταν στον αόρατο ποταμό. Με την πάροδο του Χρόνου το νευρωνικό του δίκτυο είχε γίνει μια ολόκληρη πόλη ή μάλλον νησί με τάφρο σαν μια νοητική Μανχάταν εντός εγκεφάλου. Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα σ’ ένα βαθύ νευρωνικό δίκτυο. Και αυτός ο κόσμος δεν ήταν κενός αλλά ζωντανός. Έτσι οι συζητήσεις ήταν συνεννοήσεις ψυχών του ίδιου σώματος. Δεν ήταν σαν την φιλία του Αριστοτέλη που ζούσε σε δυο σώματα. Αλλά ψυχές σ’ ένα σώμα ελεύθερο που δεν άνηκε σε καμία κοινωνία αφού ήταν γνήσιο κομμάτι της Ανθρωπότητας που κανείς δεν μπορούσε ν’ αλλοιώσει με διάφορες εντολές, αφού ακολουθούσε τη μόνη συμβουλή που είχε νόημα ν' αγαπούσε την Ανθρωπότητα.

Οι άλλοι πίνακες
Ν. Λυγερός

Οι άλλοι πίνακες
δεν προσπαθούσαν να ολοκληρωθούν
είχαν μέσα τους την ουσία
δηλαδή ένα κομμάτι τελειότητας.
Τα σχέδιά τους αφορούσαν
μόνο ειδικές λεπτομέρειες
που κανείς δεν πρόσεχε
από μόνος του
αλλά ήταν καθοριστικές
για όλα τα άλλα στοιχεία.
Φαινόταν αφαιρετικοί ενώ
περιέγραφαν τα θεμέλια
των δομών
την ώρα της χαράς
που προκαλεί
μια κίνηση
που γίνεται πράξη
γεμάτη αγάπη.