Του Ν. Λυγερού
Όσοι έχουν μελετήσει τοποστρατηγικά τα Βαλκάνια, μπορούν να βρουν αναλογίες στον Καύκασο αλλά και στο Κουρδιστάν. Και στις τρεις περιοχές βλέπουμε ένα μουσουλμανικό στοιχείο που προσπάθησε να επιβληθεί βίαια μέσω του εξισλαμισμού, έτσι ώστε να επεκταθεί. Χωρίς χρονοστρατηγική, οι τρεις καταστάσεις φαίνονται ως μια μορφή αντιπαράθεσης, ενώ είναι το αποτέλεσμα ενός επεκτατισμού που προσπάθησε με τις κατοχές ν’ αλλάξει όλα τα δεδομένα αυτών των περιοχών δίχως όμως να καταφέρει να ολοκληρώσει το σχέδιο του. Όσοι δεν άλλαξαν πίστη και παρέμειναν πιστοί στις αξίες τους αναγκάστηκαν να μπουν σ’ ένα συνεχόμενο πεδίο μάχης που κατέληξε σ’ έναν πόλεμο. Δεν είναι όμως πόλεμος πολιτισμών. Είναι η βάρβαρη προσπάθεια αφανισμού των διαφορών για να επιβληθεί μία θρησκεία που πιστεύει ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια, επειδή επινοήθηκε για τον αφανισμό των άλλων. Έτσι ένα από τα σοβαρά προβλήματα που έχει ο κουρδικός λαός είναι ότι μουσουλμανικά δεν ακολουθεί εντελώς το δόγμα και δίνει μεγάλη σημασία στις γυναίκες. Αυτή η θεμελιακή ισότητα αναλύεται με καχύποπτο τρόπο από τους μουσουλμάνους τους λεγόμενους γνήσιους, δηλαδή αυτούς που άρχισαν τον επεκτατισμό. Έτσι οι Κούρδοι που είναι Ινδοευρωπαίοι, που δεν είχαν κανένα λόγο παραδοσιακό να γίνουν μουσουλμάνοι, αποτελούν ένα οντολογικό πρόβλημα αλλά ταυτόχρονα και ένα τελεολογικό αφού αποδέχονται την ύπαρξη διαφορετικών θρησκειών. Με άλλα λόγια οι Κούρδοι για τη μουσουλμανική σφαίρα δεν είναι αρκετά καλοί μουσουλμάνοι, διότι δεν υποστηρίζουν έμπρακτα τις αρχές του δόγματος. Με άλλα λόγια δεν είναι αρκετά δογματικοί. Έχει ενδιαφέρον διότι βλέπουμε αυτό το φαινόμενο και στα Βαλκάνια και στον Καύκασο. Έτσι αν ερμηνεύσουμε αυτά τα στοιχεία μέσω της Χρονοστρατηγικής βλέπουμε ότι πρόκειται για percolation στη μορφοκλασματική ανάλυση.
Πιο βαθιά στα Βαλκάνια
Του Ν. Λυγερού
Αν θέλουμε πραγματικά να καταλάβουμε τη σχέση που έχει η Βουλγαρία με τα Σκόπια, είναι καλό να δούμε τι έγινε πριν εκατό χρόνια και πιο συγκεκριμένα με τη Συνθήκη Neuilly sur Seine to 1919. Διότι με αυτή γίνεται πιο κατανοητή στην πράξη, η συμπεριφορά της Βουλγαρίας σε σχέση με το τι είχε πριν το 1913 και το 1915 και τι έχασε μετά το 1919. Έτσι τα Σκόπια ανήκουν για ένα χρονικό διάστημα στη Βουλγαρία και όχι μόνο στη Σερβία, πράγμα που αποδεικνύει και πάλι, αν υπήρχε ανάγκη, ότι δεν έχουν μια ξεκάθαρη εθνική οντότητα κι ότι δεν μπορούν να σκεφτούν την οντότητά τους δίχως αυτά τα γειτονικά στοιχεία. Με αυτόν τον τρόπο, ειδικά αν τον συνδυάσουμε και την πίεση που δέχεται απ’ την Αλβανία, η ιστορία της Ελλάδας, δηλαδή ο πολιτισμός του Ελληνισμού, αποτελεί μία διέξοδο για ένα κράτος που θέλει να φανεί διαφορετικό από τη Βουλγαρία, τη Σερβία και την Αλβανία. Η σκληρή συμπεριφορά της Βουλγαρίας εξηγείται μ’ έναν ιστορικό χάρτη και ταυτόχρονα βλέπουμε πόσο μαλθακή είναι αυτή της Ελλάδας που είναι έτοιμη να οριστικοποιήσει ένα απαράδεκτο προσύμφωνο μόνο και μόνο επειδή ακολουθεί μια σταλινική προσέγγιση που δεν έχει ιδέα για την ιστορία των Βαλκανίων και νομίζει ότι όλα έχουν μια λύση μέσω της ισοπέδωσης των ανθρώπων. Όμως ούτε αυτό δεν έγινε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου