Η ΕΛΛΑΣ καί ἡ Κύπρος ἀκολουθοῦν βίους παραλλήλους. Ἔχουν κοινή μοῖρα. Ὁ Ἐρντογάν μᾶς τό κατέστησε σαφές μέ τίς νέες προκλήσεις του. Χθές ἦταν τά Βαρώσια, σήμερα τό Καστελλόριζο. Ἤ γιά νά θέτουμε τά πράγματα στήν σωστή διάστασή τους ἡ μάχη εἶναι ἑνιαία, καί στήν Κύπρο καί στήν Ἑλλάδα. Δέν διαχωρίζονται τά μέτωπα αὐτά! Δέν διασπῶνται! Αὐτό μᾶς διδάσκει καί ἡ χθεσινή αἰφνιδιαστική ἔξοδος τοῦ Ὀρούτς Ρέις μέ κατεύθυνση τό Καστελλόριζο, 24ωρα μετά τήν νέα τουρκική εἰσβολή στήν Ἀμμόχωστο. Ἔπρεπε νά εἴχαμε ἐπιμείνει σέ κοινό μέτωπο μέ τήν Κύπρο στήν ἐπιβολή κυρώσεων στήν πρόσφατη Σύνοδο Κορυφῆς ἀντί νά τρέχουμε τώρα.
Ἔπρεπε νά ἔχουμε κρατήσει ζωντανό τό Δόγμα τοῦ Ἑνιαίου Ἀμυντικοῦ Χώρου Ἑλλάδος – Κύπρου. Φεῦ! Τώρα εἴμεθα μπροστά σέ νέα δεδομένα. Κάτι πού προκύπτει ἀπό τήν ἀνακοίνωση τοῦ ἑλληνικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν πού ὁμιλεῖ περί «μείζονος ἀπειλῆς γιά τήν Εἰρήνη».Νά θυμίσουμε ὅτι ἐνῶ τό «Ὀρούτς Ρέις» εἶχε ἀποσυρθεῖ ἀπό τήν ἑλληνική ὑφαλοκρηπῖδα, τουρκικά ἐρευνητικά παρέμεναν στήν κυπριακή ΑΟΖ καί ἐμεῖς ἐπροσποιούμεθα ὅτι ἡ Κύπρος εἶναι «ἄλλη» χώρα. Νά σημειώσουμε ὅτι κάποιοι ἀφελεῖς ἐπίστευαν ὅτι θά ἐπικρατήσει ἠρεμία μέχρι τόν Δεκέμβριο. Τόσο πού ἄρχισαν νά ἐπανεμφανίζονται στήν ἐπικαιρότητα καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι βλέπουν στήν ἑλληνική ἀμυντική προσπάθεια «ἐθνικισμό» καί στίς τουρκικές διεκδικήσεις «λογική». Ἰδού τώρα! Τώρα βλέπουμε τό τουρκικό ἐρευνητικό νά ἐφορμᾶ στίς ἑλληνικές θάλασσες. Οἱ Τοῦρκοι ἀποκλείουν μέ Navtex καί πάλι τό Καστελλόριζο φθάνοντας αὐτήν τήν φορά στά ὅρια τῶν χωρικῶν ὑδάτων τοῦ συμπλέγματος. Ἑπτά μίλια ἀπό τίς ἀκτές μας θά κάνει ἔρευνες αὐτήν τήν φορά τό «Ὀρούτς Ρέις». Μόλις ἕνα μίλι πέρα ἀπό τά ὅρια. Καί τοῦτο ἐνῶ κάποιοι περιμένουν ἀκόμη τίς κυρώσεις τῆς ΕΕ
Ἐπικίνδυνη ψευδαίσθησις, νά πιστεύει κανείς ὅτι εὐρωπαϊκή ἤ ἡ συμμαχική ἀλληλεγγύη θά φέρουν ἄλλες χῶρες νά μᾶς ἐνισχύσουν. Τό σχόλιο τοῦ Γερμανοῦ κυβερνητικοῦ Ἐκπροσώπου Στέφεν Ζάιμπερτ συνοψίζει τό πολύ πού μποροῦμε νά περιμένουμε. «Λυπηρό καί μή συνετό» κατά τόν Γερμανό ἐκπρόσωπο τό γεγονός ὅτι οἱ Τοῦρκοι ξαναβγάζουν τόν ἐρευνητικό τους στήν περιοχή Καστελλορίζου. Λές καί ἀπό αὐτόν περιμέναμε νά μάθουμε ὅτι ἡ Τουρκία εἶναι μία «μή συνετή» χώρα!
Δυστυχῶς ὅμως ἀποδεικνύονται «μή συνετοί» καί ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι ἡ συνύπαρξις μέ τήν Τουρκία εἶναι ἐφικτή, μέ ὅρους πολιτισμοῦ τοῦ 21ου αἰῶνος. Ὅτι μπορεῖ ἕνας «διάλογος» νά ὁδηγήσει σέ διευθέτηση τῶν προβλημάτων πού δημιουργεῖ. Ὅτι μπορεῖ τό Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης νά ἐπισφραγίσει μία συμφωνία πού θά σημάνει τόν τέλος τῶν διαφορῶν μας!
Προβάλλει λοιπόν γιά μίαν ἀκόμη φορά τό φοβικό ἐρώτημα ἐκείνων πού αὐτοπροσδιορίζονται ὡς «κήρυκες τῆς λογικῆς»: Καί τί νά κάνουμε; Πόλεμο; Σέ αὐτό πρέπει νά ἀντιτείνουμε τό πραγματικό ἐρώτημα: Καί τί νά κάνουμε; Νά ὑποταχθοῦμε στήν Τουρκία; Γιατί νά μήν γελιόμαστε. Ἐχθρός μας εἶναι ἡ Τουρκία, εἴτε τήν κυβερνᾶ ὁ Ἐρντογάν, εἴτε οἱ κεμαλικοί, εἴτε οἱ Γκρίζοι Λύκοι. Ὅλοι τίς ἴδιες ἁρπακτικές διαθέσεις ἔχουν ἀπέναντι στήν Ἑλλάδα (ἀλλά καί σέ ὅποιον ἄλλο λαό ἔχει τήν ἀτυχία νά συνορεύει μαζί τους.)
Εὑρισκόμεθα σήμερα πρό μίας καταστάσεως πού καταδεικνύει σειρά σφαλμάτων τῆς Ἑλλάδος. Σφαλμάτων τά ὁποῖα ἔχουν φέρει τήν Κυβέρνησή μας σήμερα πρό τοῦ διλήμματος νά ἀποδεχθεῖ τά τετελεσμένα τῆς Ἀγκύρας ἤ νά ὁδηγήσει τά πράγματα σέ σύρραξη.
Ἡ ἑλληνική Κυβέρνησις εἶχε πιστέψει ὅτι μποροῦμε νά μποῦμε σέ μιά τροχιά διαλόγου. Ἀλλά εἶναι ἀφέλεια νά πιστεύει κανείς ὅτι ἕνας διάλογος μέ τήν Τουρκία μπορεῖ νά εἶναι εἰλικρινής καί καλόπιστος.
Ὁ Ἕλλην Πρωθυπουργός εἶχε περιγράψει τά ἑπόμενα βήματα, ὅπως τά ἐφαντάζετο: Διάλογο καί σέ περίπτωση ἀποτυχίας, προσφυγή στήν Χάγη. Ἀλλά οὐδόλως συνετό εἶναι νά παρουσιάζει κανείς τίς προθέσεις του, ὅταν προσέρχεται σέ ἕνα τραπέζι διαπραγματεύσεων, ἔστω διερευνητικῶν.
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἡ Ἄγκυρα παρουσιάζει μιάν ἐμμονική συνέπεια στίς ἁρπακτικές διαθέσεις της. Εἴτε γιά λόγους πρακτικούς εἴτε γιά λόγους τακτικῆς κατά καιρούς ἀναδιπλώνεται, δίδοντας τήν εὐκαιρία στούς ἡμετέρους ἀφελεῖς νά ὁμιλοῦν γιά ἀποκλιμάκωση. Πολύ γρήγορα ὅμως ἐπανέρχεται στήν πορεία τῶν ἰδίων ἀκριβῶς διεκδικήσεων.
Πῶς λοιπόν πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ αὐτή ἡ ἐπιθετικότης. Οὔτε μέ ἄμεσο πόλεμο, οὔτε βυθίζοντας ἐρευνητικά πλοῖα. Τό τελευταῖο θά μᾶς ἔφερνε σέ ἐξαιρετικά δύσκολη θέση στήν διεθνῆ σκηνή. Ξαφνικά ὅλοι θά ἀνεκάλυπταν πώς τά τουρκικά πλοῖα κινοῦνται σέ «διεθνῆ ὕδατα» καί ἄν ὑπῆρχαν καί νεκροί, θά ἐξεγείροντο ἐναντίον ἡμῶν ὅλοι οἱ «ἀνθρωπιστές» τοῦ κόσμου. Θά «ἁρπάζοντο» βεβαίως ἀπό τήν κατά γράμμα ἑρμηνεία νομικῶν ὅρων καί ἀποσπασματικῶν διατάξεων τοῦ διεθνοῦς δικαίου γιά νά μᾶς κατηγορήσουν. Μποροῦμε νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ἡ Ἄγκυρα ἤδη προετοιμάζει τήν ἐνορχήστρωση τῶν κινήσεων στίς ὁποῖες θά προβεῖ μετά μίαν ἑλληνική «ἀπερισκεψία». Διότι δυστυχῶς ἡ Ἄγκυρα ἔχει αὐτό πού ἐμεῖς δέν φροντίσαμε νά δημιουργήσουμε. Ἔχει σχέδια καί διαθέτει συγκροτημένο μηχανισμό διαχειρίσεως κρίσεων. Κάθε ἐνέργειά της εἶναι μελετημένη. Οἱ ἐπιτελεῖς της σχεδιάζουν τίς ἑπόμενες πρίν κἄν ἐμεῖς κινηθοῦμε. Τώρα φέρνουν τό ἐρευνητικό τους ἕνα μόλις μίλι ἀπό τά χωρικά ὕδατα τοῦ Καστελλορίζου. Ἄν τούς ἀφήσουμε θά συνεχίσουν. Θά ἔλθουν ἴσως νά κάνουν ἔρευνες στήν περιοχή πού ἔχουμε ὁριοθετήσει μέ τήν Αἴγυπτο. Ἴσως νά ἐπιχειρήσουν καί γεωτρήσεις. Τό μόνο βέβαιον εἶναι πώς ὅσο τούς ἀφήνουμε, κάθε βῆμα τους θά εἶναι καί πιό ἐπιθετικό.
Ἡ Ἑλλάς ἀπό τήν ἄλλη πλευρά πιστεύει ὅτι ἀρκεῖ ἡ προσήλωσις στό δίκαιο (ὑπό τήν ἠθική του ἔννοια) γιά νά προασπίσουμε τήν κυριαρχία καί τά δικαιώματά μας. Δυστυχῶς αὐτό δέν ἀρκεῖ. Χρειάζονται ἐπιτελικοί μηχανισμοί, σχέδια καί στρατιωτική ἰσχύς. Ἐν ὀλίγοις ἀπαιτεῖται ἡ ἀνάπτυξις ἀποτρεπτικῆς δυνατότητος. Ὅπως ἀκριβῶς προβλέπει ἡ Πολιτική Ἐθνικῆς Ἀμύνης.
Οἱ Τοῦρκοι πιστεύουν ὅτι μετά 15 χρόνια ἐξοπλιστικῆς ἀπραξίας ἡ ἀποτρεπτική ἰσχύς μας ἔχει ὑποβαθμισθεῖ. Ἡ κινητοποίησις τοῦ περασμένου Αὐγούστου δέν τούς ἔπεισε. Πρέπει λοιπόν νά τήν ἐπαναλάβουμε. Ἡ ἐπίδειξις ἀποφασιστικότητος εἶναι ἡ μόνη ὁδός πλέον γιά τήν ἀποτροπή. Νά δείξουμε ὅτι εἰς πεῖσμα τῶν προβλημάτων εἴμεθα προετοιμασμένοι νά φθάσουμε στά ἄκρα. Καί τοῦτο δέν ἐπιτυγχάνεται μέ προσφυγές σέ διεθνεῖς ὀργανισμούς καί συμμαχίες. Καί ἡ Κύπρος 46 χρόνια περιμένει ἀπό τόν ΟΗΕ…
Οὔτε τό «δίκαιον» εἶναι ἀπάντησις. Οἱ διαφορές μεταξύ κρατῶν δέν εἶναι φύσεως νομικῆς. Ἔχουν νά κάνουν μέ ἐπιρροές, κυριαρχία καί ἐπιβολή. Καί τοῦτο ἐπιτυγχάνεται ἀποκλειστικῶς διά τῆς ἰσχύος. Ὁ Θουκυδίδης πρῶτος προσδιόρισε τό περίγραμμα τῶν διεθνῶν σχέσεων: ὁ ἰσχυρός προχωρεῖ ὅσο τοῦ ἐπιτρέπουν οἱ δυνάμεις του καί ὁ ἀδύναμος ὑποχωρεῖ ὅσο τοῦ ἐπιβάλλει ἡ ἀδυναμία του. Αὐτή ἡ ρῆσις πρέπει νά εἶναι ὁ ὁδηγός τοῦ σχεδιασμοῦ καί τῆς πολιτικῆς μας. Σέ πρακτικό πεδίο χρόνος γιά συγκρότηση μηχανισμῶν καί ὀργάνων χειρισμοῦ κρίσεως δέν ὑπάρχει. Θά πᾶμε μέ αὐτά πού ἔχουμε. Σέ ἐπίπεδο πολιτικό καί στρατιωτικό. Μέ γνώμονα ὅμως πώς δέν μπορεῖ ἡ χώρα νά ὑποταχθεῖ σέ τετελεσμένα, λίγους μῆνες πρίν ἀπό τήν ἐπέτειο τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.
ΠΗΓΗ estianews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου