Αν κάποιος μπορούσε να παρακολουθήσει το πλανήτη μέσα από ένα μόνιτορ που θα είχε στηθεί κάπου εκτός, και κοίταζε τα έργα των αναθρώπων θα έβλεπε το απόλυτο σόου, που θα περιελάμβανε τα πάντα. Τη ζωή, το θάνατο, τις εκφράσεις τους με κάθε δυνατό τρόπο, με αδιαφιλονίκητο αρχηγό της παρέας τον άνθρωπο.
Σε τι αλήθεια διαφέρουμε από εκείνο τον πρώτο που κοίταξε με περιέργεια τη πέτρα κι άρχιζε να τη σκαλίζει. Νομίζετε πως έχουμε μεγάλες διαφορές? Ποιες ανάγκες έσπρωξαν εκείνη την ανθρώπινη φύση να εκφραστεί μ'εκείνο το τρόπο και ποιες είναι οι δικές μας ΑΛΗΘΙΝΕΣ ανάγκες. Νομίζετε πως είναι αλλιώτικες? Οι φόβοι μας, οι επιθυμίες μας, η υπαρξιακή μας αγωνία, τα πάθη μας, η βιαιότητα της επιβιώσης και η αναγκαιότητα της επικοινωνίας νομίζετε πως διαφέρουν?
Εκατομύρια χρόνια εξέλιξης δεν σηματοδοτούν, κατά τη ταπεινή μου γνώμη, τίποτα άλλο από μια τεράστια σειρά επιλογών και δυνατοτήτων ώστε να καλυφθούν οι πέντε - έξι αρχέγονες φυσικές μας ανάγκες. Η μάχη για την επιβίωση. Η ανάγκη για συντροφιά. Η αγάπη της δύναμης. Η ανάγκη επιβεβαίωσης. Η ανάγκη συσπείρωσης γύρω από μια αγέλη μ'εναν αρχηγό που με τον άλφα ή βήτα τρόπο να μπορεί να συμμαζεύει το κοπάδι σ'ενα χώρο. Η ανάγκη επιβολής κανόνων ρύθμισεις αυτής της επαφής με άλλα κοπάδια σε μορφή ανταλλαγής αγαθών ή επιβολής δια της βίας του ισχυρότερου.
Ενας άνθρωπος χρησιμοποιούσε ένα πρωτόγονο εργαλείο για να επικοινωνεί. Σήμερα έχει φτάσει να έχει ένα κινητό. Καμμία σχέση φαινομενικά. Ομως στην ουσία οι λόγοι είναι οι ίδιοι ακριβώς. Η ανάγκη που σπρώχνει εκείνο το πρωτόγονο να μιλήσει με κάποιον άλλον και η ανάγκη του ανθρώπου του 21ου αιώνα, δεν μπορω να φανταστώ σε τι διαφέρουν. Το περιτύλιγμα που μπορείς να βάλεις ένα κομμάτι σοκολάτας ποικίλλει όσο και η χωρίς τέλος φαντασία μας. Ομως η σοκολάτα που βρίσκεται μέσα θα αναζητηθεί από τον αγοραστή που θα τον ωθήσει η ίδια ακριβώς ανάγκη. Η γεύση της, η προσφορά για να πλησιάσει έναν άλλο ώστε να του πάρει κάτι, η έκφραση αγάπης, ή απλά η περιέργεια του να ψαχουλέψει μέσα σ'ενα περιτύλιγμα .
Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι το περιτύλιγμα του ίδιου ανθρώπου εδώ κι εκατομμύρια χρόνια. Η έκφραση του, αλλάζει. Οι μηχανισμοί εξελίσσονται. Τα αποτελέσματα μπλέκονται μεταξύ τους και δημιουργούν νέα φαινόμενα, η φαντασία μαζί με την ικανότητα συνειρμών, παρατηρητικότητας κι έμπνευσης οδηγέι την εξέλιξη σε πιο πολύπλοκα συστήματα έκφρασης των ανθρώπινων αναγκών, των ανθρώπινων φόβων, της εξήγησης των φαινομένων και της κατονόησής τους. Ομως μέσα μας, όλοι, είμαστε εκείνος ο πρώτος άνθρωπος ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ.
Είμαστε ο κανένας που επιθύμησε να αποκτήσει μια ταυτότητα, για να αναγνωρίζεται από τους υπόλοιπους και να επιβιώσει μαζί τους, με όποιο κόστος. Είμαστε ο κανένας που η διασύνεση με τα υπόλοιπα εκατομμύρια από ανθρώπους χωρίς όνομα, δημιούργησε ταυτότητες, κανόνες, κοινές αντιλήψεις για μια σειρά από σταθερές που θα έδιναν την δυνατότητα σ'αυτό τον κανένα να ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΕΙ.
Ολο το περιτύλιγμα είναι ψεύτικο, κατασκευασμένο, με ημερομηνία λήξης. Αν κάποιος μελετάει την ιστορία σαν παρατηρητής, χωίς προκαταλήψεις και περιορισμούς θα ανακαλύψει έναν συνεχόμενο κύκλο. Ιδια φαινόμενα, ίδιες αιτίες που τα δημιουργούν, ίδιες αντιδράσεις των ανθρώπων που τα βιώνουν, ίδια παιχνίδια κυριαρχίας, εξουσίας, υποταγής. Ιδιους φανατισμούς, εξάρσεις, ενός αέναου ριάλιτυ όπου άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν ή να κυριαρχίσουν απέναντι στους υπόλοιπους με κάθε τρόπο.
Μπορεί να είναι ένα τόξο, ένα όπλο ή μια βόμβα. Μπορεί να είναι ένας αρχηγός μιας αγέλης, ένας βασιλιάς, ένας δικτάτορας ή ένας πρωθυπουργός. Μπορεί να είναι το ταμ ταμ που στέλνει μηνύματα στην αγέλη ή ένα χαζοκούτι που ενημερώνει τους τηλεθεατές. Μια τεράστια ποικιλλία από ανθρώπους-κανένας, που προσδιορίστηκαν μέσω ενός φράχτη στο σπίτι τους, τα σύνορα κάποιας πατρίδας, τα όρια μιας θάλασσας, το χρώμα, τη γλώσσα ή τους θεούς τους. Την ικανότητα να κυριαρχούν απέναντι στην άλλη αγέλη ή την ικανότητα να ελίσσονται στη μάχη της επιβίωσης.
Μόνος του όμως ο άνθρωπος, χωρίς νόμους, χωρίς σύνορα, χωρίς γλώσσα, χωρίς χρώμα, θεό, ή οποιοδήοτε άλλο περιτύλιγμα παραμένει ακόμα εκείνο το άγριο ζώο, μέσα σ'ενα δύσβατο δάσος με τα στοιχειά της φύσης και του εαυτού του να τον στοιχειώνουν, να τον τρομοκρατούν και την ανάγκη του να βρει ένα σύντροφο να επιβεβαιώσει αυτά που καταλαβαίνει ή να μάθει αυτά που δεν ξέρει. Να ενημερώσει και ενημερωθεί πως υπάρχει...
Οι θεωρίες συνομωσίας αγαπούν να σκέφτονται πως όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι δέκα - είκοσι νοματέων που έχουν καβατζώσει το πλανήτη για πάρτη τους. Η πως είναι σχέδιο κάποιων αδίστακτων θεων για να περνάνε την ώρα τους. Αλλοι λένε πως είμαστε απλά μια φάρμα όπου εκτρέφονται καλοί μεζέδες. Αλλοι θέλουν να πιστεύουν πως η δική τους αγέλη είναι εκλεκτή, θεόσταλτη.
Ο κανένας όμως είναι εκείνος ο πολυμήχανος άνθρωπος που προσπαθεί συνεχώς να βρει τρόπο να βγει από τη σπηλιά του θηρίου. Να βρει που είναι το σπίτι του να γυρίσει πίσω. Αγαπάει, μισεί, φοβάται, ελπίζει, πολεμάει, στο σκοτάδι. Με ένα μεγάλο γιατί από την ώρα που γεννιέται, που δεν κατορθώνει να το προσδιορίσει μέχρι την ώρα που κλείνει τα μάτια, αδυνατώντας να αποδεχτεί τη φύση, όπως τα υπόλοιπα πλάσματα. Αδυνατώντας να ικανοποιηθεί με την απλή εξήγηση της αιώνιας γέννησης και θανάτου που συμβαίνει σε όλα τα μηκη και πλάτη όλου του σύμπαντος. Αρνούμενος να κατανοήσει την ομορφιά της δημιουργίας μέσα από τα περιορισμένα όρια που του αναλογούν.
Ενας, κανένας, εκατό χιλιάδες που ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει, τον βλέπουν οι υπόλοιποι όπως θέλουν, και αρκεί μια στιγμή που θα κοιταχτεί στο καθρέφτη, για να επιστρέψουν όλες οι ερμηνείες στο μηδέν. Το ανάπάντητο ερώτημα μιας ύπαρξηςπου έχει συνείδηση να κατανοήσει την ερώτηση, αλλά χωρίς να μπορεί να απαντήσει, είναι η αιτία της φοβερής εξέλιξής μας. Ποτέ δεν κοιτάξαμε αυτό που ζούμε τώρα γιατί η κάθε μας είναι ένα αναπάντητο ερώτημα για το αύριο. Γνωρίζουμε πως υπάρχει αύριο, όπως θυμούμαστε πως υπήρχε χτες και το παρόν είναι ένα βιαστικό βήμα ανάμεσα στα δύο. Ζητα σε ένα οποιοδήποτε άνθρωπο στο πλανήτη να σου εκφράσει το μεγαλύτερό του φόβο και θα είναι πανομοιότυπος σε όλα τα μήκη και πλάτη. Η θνητότητα. Ο περιορισμένος χρόνος που νοιώθει κάποιος υποχρεωμένος να τρέξει όλο το σύστημά του. Ενας υπολογιστής με συγκερκιμένο χρόνο λειτουργίας που δυστυχώς ούτε κι αυτός δεν είναι ίδιος για όλους, μ''ένα λειγουργικό άγνωστου κατασκευαστή και μια χρησιμόητητα συνεχώς αμφισβητούμενη...
Ισως για πρώτη φορά όμως στην ιστορία του ο άνρθωπος έφτασε τα πράγματα σ'ενα τέτοιο σημείο κούρασης, που είναι έτοιμος να παραδώσει το παιχνίδι γιατί θέλει να γυρίσει σπίτι. Θέλει να φύγουν από πάνω του οι κάμερες, οι σκηνοθέτες, οι διαφημίσεις. Κουράστηκε. Μπούχτισε. Το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο επιβίωσης τον κούρασε. Ταξίδεψε ξανά και ξανά στα ίδια μέρη. Εκανε τα ίδια πράγματα με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Προσπάθησε ξανα'και ξανά να βρει το νόημα. Πίστεψε σε θεούς και μετά τους αρνήθηκε βρίζοντας. Πίστεψε σε ηγέτες και τους εκθρόνισε. Πίστεψε σε ιδέες, συστηματα, μηχανισμούς και μετά τους κατάργησε. Μέσα του.
Οι σκηνοθέτες έχουν ακόμα όρξεη για το ίδιο ηλίθιο παιχνίδι. Ομως εκατομμύρια άνθρωποι νοιώθουν πλέον πως το παιχνίδι αυτό έχει χάσει το νόημά του κι έχουν αντιληφθεί πως δεν υπάρχει κανένα βραβείο στο τέλος εκτός από το ανόητο σπατάλημα των ημερών σε κανόνες και δόγματα που δεν ξέρουν ούτε από που ήρθαν ούτε ποιος τα φόρτωσε στη πλάτη τους.
Η ανθρωπότητα επανέρχεται σιγά σιγά στη ζούγκλα. Με τα γκατζετάκια της, τα ρούχα της, τα τεχνολογικά της μπιχλιμπιδια, τον όγκο γνώσης που έχει αποκτήσει, τη πείρα από αιώνες αποτυχίας στο πείραμα της ειρηνικής συμβίωσης, πετάει ένα ένα τα ρούχα και ξεγυμνώνεται. Οι ταυτότητες επιστρέφονται στο κατασκευαστή. Ο μηχανισμός προσδιορισμού μέσω των άλλων αρχίζέι και ξεφτίζει. Η επιθυμία της "άνοης" αγέλης αρχίζει και μοιάζει το τελευταίο καταφύγιο πριν το χάος που θα αγκαλιάσει εκ νέου τα δημιουργήματά του.
Οι έννοιες κράτος, νόμοι, ηθική, καλό, κακό, είναι ανθρώπινα δημιουργήματα. Είναι αστείο να πιστεύει κανείς πως εκείνοι που τα δημιουργήσαν δεν μπορούν και να τα ακυρώσουν. Οι αρχέγονες ανάγκες μας είναι που θα ΚΑΘΟΡΙΣΟΥΝ ΠΑΛΙ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ της ιστορίας. Ο τρόπος θα είναι το επόμενο περιτύλιγμά μας.
Σε ολο όμως αυτό το σόου, πόσοι υπάρχουν στ'αλήθεια που βγήκαν από τη πόρτα, όρθιοι, δίνοντας επί τέλους μια ουσιαστικη απάντηση στο τι συμβαίνει? Πόσοι άνθρωποι άραγε έχουν απομείνει που να κατανοούν το αυτονόητο. Πως οτιδήποτε ονομάζουν σύστημα είναι ένα περιτύλιγμα ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ, που μπορεί κάποιος να το αποδεχτεί ή να το απορρίψει ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ. Πως όλο αυτό το τερατώδες κατασκεύασμα που απειλεί και ουρλιάζει είτε σε τοπικό επίπεδο είτε σε παγκόσμιο, όλο αυτό το κατασκεύασμα που έχει μια φαινομενικά μεγάλη ποικιλλία εκφράσεων και αποτελεσμάτων, δεν είναι τίποτα περισσότερο από εκείνο το άγριο ζώο μπροστά στη σπηλιά που τελικά μπορούσε να σκοτωθεί με ένα απλό κομμάτι ξύλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου