Οι κατεχόμενες πατρίδες δεν είναι ούτε χαμένες ούτε αλησμόνητες, πρώτον διότι δεν έχουν χαθεί και δεύτερον μπορούν να ξεχαστούν. Το πρώτο λάθος είναι λόγω άγνοιας και το δεύτερο λόγω αδιαφορίας. Έτσι οι μαχητές της μνημοσύνης πρέπει να παλέψουν εναντίον αυτών των νοητικών σχημάτων που έχουν ευνουχίσει τα προσφυγικά σωματεία που έχουν μετατραπεί στην καλύτερη περίπτωση σε πολιτιστικά σωματεία, που δεν έχουν άλλο όραμα από την παθητική συντήρηση και ποτέ δεν ενοχλούν επί της ουσίας τον θύτη, γιατί θεωρούν ότι ήταν η μοίρα τους να είναι θύματα.
Όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Αν έγιναν θύματα είναι μόνο και μόνο επειδή οι πρόγονοί τους ήταν αξιόλογοι. Σημασία όμως έχει ότι επέζησαν κι ως επιζώντες πρέπει να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και ο καθένας να βοηθήσει τους άλλους, όπως γίνεται τώρα και με το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ασσυρίων. Έτσι και οι κατεχόμενες πατρίδες είναι ένα όραμα, διότι τα Κατεχόμενα είναι απαράδεκτα. Δεν μπορείς να αφήσεις να πεθάνει ο τόπος, η ιστορία σου, επειδή κάποιοι σου είπαν ότι είναι αδύνατον να κάνεις οτιδήποτε. Ας είναι αδύνατον γι' αυτούς, όχι για μας. Αν κάθε σύλλογος ήταν συντονισμένος με τους άλλους και δεν σπαταλούσε Χρόνο σε διαμάχες, τότε η κατάσταση θα ήταν διαφορετική και δεν θα χόρευαν μόνο οι δικοί μας, αλλά περισσότερο οι εχθροί μας, γιατί δεν θα ήξεραν πού να βάλουν τα πόδια τους. Διότι ένας κατακτητής που δεν ενοχλείται, σβήνει σιγά σιγά την ιστορία. Όμως εδώ υπάρχουν μαχητές που δεν ξεχνούν, γιατί είναι σελιδοδείκτες της ιστορίας και με αυτούς μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα, αν το πιστεύουμε πραγματικά και πρακτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου