Ελληνικό site της Αυστραλίας μάς πληροφορεί για το ρόλο της πλωτάρχου Άντριας Αργυρίδη - με βάση δηλώσεις της: «Πέρα από το ότι θα εκφωνήσω τους επίσημους λόγους του Αρχηγού του Πολεμικού Ναυτικού της Αυστραλίας και άλλων επισήμων στα ελληνικά, έχω επιφορτιστεί με την ευθύνη της φρεγάτας όταν ο πλοίαρχος, Justin Jones, θα έχει άλλα καθήκοντα στην ξηρά», είπε η πλωτάρχης Αργυρίδη στον «Νέο Κόσμο».Η κ. Αργυρίδη είναι η μόνη κυπριακής καταγωγής Αυστραλή αξιωματικός που θα παραβρεθεί στις εκδηλώσεις με την αυστραλιανή αποστολή και όπως χαρακτηριστικά είπε, θεωρεί αυτή την αποστολή ως μία από τις σημαντικότερες της ζωής της.
«Είναι η πρώτη φορά που θα παραβρεθώ σε εκδηλώσεις μνήμης για τη Μάχη της Καλλίπολης στην Ελλάδα και το γεγονός ότι φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια κάνει την όλη αποστολή ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Επίσης, το ότι η Λήμνος είναι ένας παράδεισος αρχαιολογικών θησαυρών και όπως γνωρίζετε είμαι στη διαδικασία ολοκλήρωσης του Διδακτορικού μου στην Αρχαιολογία σημαίνει ότι εκτός από τις εκδηλώσεις θα έχω την ευκαιρία να επισκεφθώ αυτούς τους αρχαιολογικούς χώρους, κάτι που με ενθουσιάζει».
Η Άντρια Αργυρίδη έχει υπηρετήσει στο Ιράκ (2008) και το Αφγανιστάν (2013) και η υπηρεσία της στις ένοπλες δυνάμεις έχει αναγνωριστεί με πολλά μετάλλια.
Η Πλωτάρχης Αργυρίδη έχει ένα πλούσιο βιογραφικό: Όπως διαβάζουμε σε άλλο δημοσίευμα (του Νοεμβρίου του 2013) στο neoskosmos μόλις τότε είχε επιστρέψει στην Αυστραλία από το αρχηγείο του αυστραλιανού στρατού στο Αφγανιστάν, όπου υπηρετούσε. Οι εικόνες -μαρτυρίες της θηριωδίας κάθε πολέμου είναι νωπές στην σκέψη και τα μάτια της.Το εξομολογείται εξάλλου και η ίδια στη δημοσιογράφο που την συνάντησε στο γεμάτο ιστορικά βιβλία σπίτι της: «Χρειάζεται αρκετός καιρός για να αρχίσω να ζω σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Για να μπω σε ένα εμπορικό κέντρο και να νιώθω ασφαλής. Για να ηρεμήσουν οι αισθήσεις μου και ο ψυχισμός μου να βγει από την ένταση που κάθε πόλεμος σε αναγκάζει να υιοθετήσεις για να επιβιώσεις».
«Είμαι στη βιβλιοθήκη του σπιτιού της και ο λόγος που με έφερε έως εδώ ήταν πρωτίστως οι πολεμικές της εμπειρίες. Η ομογενής στρατιωτικός είναι από τις λίγες ελληνικής καταγωγής γυναίκες –αν όχι η μόνη– που υπηρέτησαν με την αυστραλιανή δύναμη όχι μόνο στο Αφγανιστάν αλλά και στο Ιράκ. Διαπιστώνω, όμως, ότι η Άντρια δεν είναι μοναδική απλώς και μόνο λόγω των πολεμικών της εμπειριών, είναι μοναδική για πολλούς ακόμα λόγους. Εκεί, στη δίνη του πολέμου, η Άντρια εκτός από την προσπάθειά της να επιβιώσει και να συμβάλει στο έργο της Αυστραλιανής Δύναμης, ανέλαβε και έναν άλλο ιδιαίτερα ευγενή στόχο. Να εκπαιδεύσει τα μέλη της αυστραλιανής Δύναμης που βρίσκονταν εκεί, στην πολιτιστική κληρονομιά της χώρας. Να καταλάβουν ότι αυτή η χώρα αποτελείται από ανθρώπους, «που έχουν ιστορία, που έχουν μνήμες, που έχουν πολιτισμό που τους ανήκει και δεν είναι εμπορεύσιμο είδος» όπως λέει η ίδια. Είναι μοναδική, όμως, και για άλλους λόγους… Για τη δύναμη της θέλησής της, για την αψεγάδιαστη ειλικρίνειά της, για την πρωτοφανή αγάπη που τρέφει προς τη γνώση, αλλά και για τη δυναμικότητά της'».
Η απόφασή της να καταταγεί στο ναυτικό
Στα έξι της χρόνια έφτασε η Άντρια στην Αυστραλία. Μοναχοκόρη ήταν. Και οι γονείς της για τέσσερα χρόνια περίμεναν εκείνο το μαγικό χαρτί της πρόσκλησης με ένα και μόνο όνειρο στην σκέψη τους… ένα καλύτερο αύριο για την μοναχοκόρη τους.
«Ήρθαμε το 1970 από την Κύπρο με πλοίο μετά από 45 μέρες ταξίδι και με τρεις βαλίτσες», λέει, και όταν της εξομολογούμαι για την τρομερή εντύπωση που μου έχουν κάνει όχι μόνο τα περιεχόμενα, αλλά και η τάξη που επικρατεί στην κατάμεστη βιβλιοθήκη της μου απαντά: «Από μικρή είχα μία σειρά, μου άρεσε η τάξη, μου άρεσαν τα ωραία πράγματα και η οργάνωση. Και ο πατέρας μου είναι συλλέκτης και μπορώ να πω ότι πήρα λίγο απ’ αυτόν. Μου αρέσουν πράγματα που λένε μία ιστορία. Δεν είναι μόνο να αγοράσεις ένα αντικείμενο, αυτό το αντικείμενο έχει ιστορία, έφυγε από κάπου, το έκανε κάποιος, τα υλικά ήρθαν από κάποια εποχή, είχε κάποια λειτουργία όταν δημιουργήθηκε. Αυτή η ιστορία για μένα είναι πολύτιμη».
Αγαπούσε τα βιβλία από πολύ μικρή και σε ηλικία μόλις 10 ετών το πρώτο της βιβλίο, μία συλλογή από πίνακες του Γάλλου μετα-ιμπρεσιονιστή Gauguin, αποτελεί σήμερα τεκμήριο της έμφυτης καλαίσθητης φύσης της και της ιδιαίτερης αγάπης που τρέφει για την τέχνη.
Τίποτα, όμως, τότε ή και αργότερα, όταν η Άντρια σπούδαζε Ψυχολογία, Αρχαία Ελληνικά και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης, δεν θα μπορούσε να εξηγήσει την απόφαση που πήρε στα 25 της χρόνια να καταταγεί στον Αυστραλιανό Στρατό. «Δούλευα στην γραμμή βοηθείας Lifeline, βοηθώντας απελπισμένους ανθρώπους, για αρκετά χρόνια σε ιδιωτικά αλλά και δημόσια νοσοκομεία ως ψυχολόγος και η τελευταία μου δουλειά λίγο πριν καταταγώ ήταν στην Υπηρεσία Workcover».
Αλλά αυτή η κοινωνικά ευαίσθητη γυναίκα ήθελε κάτι παραπάνω από τη ζωή της. «Αυτές οι αποφάσεις δεν παίρνονται σε μία στιγμή. Είναι μία πολύ εσωτερική διαδικασία που έχει να κάνει με το πώς έχεις μεγαλώσει, το ποιος είσαι, με τα γονίδιά σου. Και εμένα ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που με έμαθε να επιβιώνω, να είμαι δυνατή, να προσφέρω στην πατρίδα μου, να πολεμώ για τα πιστεύω μου. Οι αποφάσεις αυτές δεν παίρνονται με το μυαλό. Με την καρδιά παίρνονται» λέει.
Λατρεύει τον Σαίξπηρ
Και, όμως, αυτή η γυναίκα που βίωσε το κτηνώδες πρόσωπο του πολέμου δύο φορές, μία στο Ιράκ για επτά μήνες και στο Αφγανιστάν για άλλους οκτώ, αυτή η ίδια γυναίκα που υπέγραψε συμφωνητικό με τον θάνατο όταν στάλθηκε στην πρώτη γραμμή, ελπίζοντας ότι αυτός θα σπάσει τη συμφωνία και θα βρεθεί πάλι πίσω στην οικογένειά της, είναι αυτή που απλώνει με περίσσια ευαισθησία το χέρι της προς ένα βιβλίο και με μία τρυφερότητα που μόνο με αυτή μίας μάνας που δίνει ένα από τα πιο γλυκά της χάδια στο μωρό της μπορεί να συγκριθεί, λέει…«Είναι όλα τα έργα του Σαίξπηρ και η έκδοση αυτή χρονολογείται από το 1877. Τον λατρεύω».
Με Ανώτερες Σπουδές Ψυχολογίας με ειδίκευση στην Έρευνα, η ομογενής Άντρια Αργυρίδη, ετοιμάζεται πυρετωδώς για το Διδακτορικό της στην Αρχαιολογία. Είναι ένας ιδιαίτερα μορφωμένος άνθρωπος.
ΠΗΓΗ Φιλελεύθερος / neoskosmos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου