Του Ν. Λυγερού
Με τα νέα δεδομένα του Σκοπιανού, έχουμε πολιτικές εξελίξεις και όχι μόνο εθνικές. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει στην Κυβέρνηση κόμμα το οποίο έχει εθνικό υπόβαθρο και όχι μόνο ιδεολογικό. Και γι’ αυτόν τον λόγο έχει υποστεί ήδη πολιτικό κόστος κι άρχισαν οι διαρροές από το κόμμα σε διάφορα επίπεδα της ιεραρχίας του. Δεν είναι λοιπόν μόνο η αλλαγή στάσης του βουλευτή αλλά και πολλών μελών του κόμματος. Υπάρχει σίγουρα μια διαφωνία εντός όπως συμβαίνει και αλλού αλλά τώρα με το θέμα της Συμφωνίας πολλοί αντιλαμβάνονται ότι έχουν ξεπεραστεί κατά πολύ οι κόκκινες γραμμές. Επίσης θεωρούν ότι δεν είναι σοβαρή η στάση της αποδοχής των εξελίξεων, ενώ η επίσημη γραμμή του κόμματος λέει ότι θα απορρίψει τη Συμφωνία όταν θα έρθει στη Βουλή. Έτσι για τα πολιτικά στελέχη εμφανίζεται ένα αντικειμενικό κόστος. Διότι ο ελληνικός λαός έχει θυμό και οργή μαζί τους. Έτσι αυτοί καταλαβαίνουν ότι ζουν το τέλος της πολιτικής τους καριέρας. Κατά συνέπεια τώρα και αυτοί βλέπουν ότι υπάρχει μόνο ο μονόδρομος της παραίτησης για να συνεχίσουν το έργο τους. Έτσι το μέλλον της Ελλάδας και της Μακεδονίας έχει πιο άμεση σχέση με αυτό της πολιτικής τους υπόστασης. Μάλιστα αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει το γεγονός της πίεσης που ασκείται πάνω τους από τους ψηφοφόρους για να κρατήσουν μια εθνική στάση. Με άλλα λόγια έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το θέμα της εξουσίας και αυτό είναι πολύ πιο κατανοητό από την ανάγνωση και την ερμηνεία των είκοσι άρθρων της Συμφωνίας και γι’ αυτόν τον λόγο είμαστε μόνο στην αρχή μιας διαδικασίας ανατροπής.
Κόμμα ενάντια στην Ιστορία
Του Ν. Λυγερού
Αν τα Κατεχόμενα της Κύπρου ονομάζονταν επίσημα Βόρεια Κύπρος, δεν θα υπήρχε πρόβλημα; Αν η Αλβανία ονομαζόταν εξ ολοκλήρου Βόρεια Ήπειρος, δεν θα ήταν προβληματικό; Αν η Βουλγαρία ονομαζόταν Βόρεια Θράκη, δεν θα υπήρχαν αντιδράσεις; Ή απλώς θα μας έλεγαν ότι γεωγραφικά έχει κάποιο νόημα; Το πρόβλημα είναι ότι μερικά πολιτικά όντα πιστεύουν μόνο και μόνο στην ιδεολογία και όχι στην ιστορία. Κατά συνέπεια η έννοια του Έθνους, όπως και η έννοια του Πολιτισμού, είναι κενές γι’ αυτούς. Αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι, σιγά σιγά με την πάροδο του χρόνου, δημιουργείται μία παράλληλη ιστορία, η κομματική ιστορία, η ιστορία του κόμματος. Έτσι οι υπογραφές στις Πρέσπες το 2018 ήταν επετειακές σε σχέση με το 1949 και τις τότε αποφάσεις. Ενώ πολλοί θεώρησαν ότι η επιλογή του μέρους ήταν τυχαία. Στην πραγματικότητα οι υπογραφές έγιναν από άτομα που ιδεολογικά θεωρούν ότι πήραν το αίμα τους πίσω μετά από τόσα χρόνια ενός μη αναγνωρισμένου αγώνα. Μόνο που πρόκειται επί της ουσίας για μια πράξη βαρβαρότητας και τίποτα άλλο, αφού δεν σέβεται την ιστορία της Ανθρωπότητας. Βλέπουμε λοιπόν άτομα που θα είχαν υπογράψει την Συνθήκη Καρς του 1921 ή ακόμα και το Σύμφωνο Φιλίας του 1930, χωρίς κανένα πρόβλημα, αφού είχαν ως υπόβαθρο την ιδεολογία. Γι’ αυτό όταν εξετάζουμε το θέμα της γλώσσας και της ιθαγένειας, καταλαβαίνουμε ότι για αυτά τα άτομα, το θέμα της ονομασίας είναι μια οπισθοχώρηση διότι το βέλτιστο για αυτούς δεν είναι βέβαια αυτό που επιλέχθηκε αλλά θα προτιμούσαν τον ίδιο χαρακτηρισμό και για αυτή. Τελικά η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης δεν έγινε με τα Σκόπια, αλλά με τον ελληνικό λαό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου