Η γεωγραφική ασχετοσύνη του Πρωθυπουργού - Η σωστή πλευρά της ιστορίας

Η γεωγραφική ασχετοσύνη του Πρωθυπουργού

Του Ν. Λυγερού

Ξέρουμε ήδη ότι ο Πρωθυπουργός είναι ανιστόρητος αλλά αυτό είναι φυσιολογικό, αφού ανήκει σε μία ιδεολογία που πιστεύει ότι η ιστορία έχει πεθάνει, συνεπώς γιατί να την μάθει. Είχαμε επίσης υποψίες ότι έχει κάποια θέματα με τη γεωγραφία, αλλά αυτό ήταν παράξενο αφού είναι της γεωγραφικής προσέγγισης και όχι της ιστορικής. Δεν περιμέναμε όμως να είναι τόσο άσχετος και για τις Πρέσπες, αφού ήταν επιλογή του να υπογράψει το Προσύμφωνο εκεί και όχι στη Νέα Υόρκη, όπως έγινε με την Ενδιάμεση Συμφωνία το 1995.

Τώρα φαίνεται ότι όχι μόνο δεν ξέρει ότι η Μικρή Πρέσπα δεν είναι αποκλειστικά ελληνική, αφού υπάρχει όντως αλβανικό μέρος και κοινά σύνορα εντός της λίμνης, αλλά αγνοεί επίσης ότι η Μεγάλη Πρέσπα ανήκει σε τρεις χώρες δηλαδή την Αλβανία, τα Σκόπια και την Ελλάδα και δεν μπορεί να είναι βέβαια με μία μοιρασιά του τύπου 50%-50% όπως νόμιζε.
Τέτοια ασχετοσύνη για τα σύνορά μας, ειδικά μετά από διαπραγματεύσεις για το Σκοπιανό και τόσο ντόρο που γίνεται από αυτό το θέμα είναι επικίνδυνο. Αν σκεφτούμε επίσης ότι ήταν ταυτόχρονα Πρωθυπουργός και Υπουργός Εξωτερικών, κατανοούμε σε ποια κρίσιμη φάση βρίσκεται η χώρα μας. Το πρόβλημα είναι ότι οι ψηφοφόροι αγνοούσαν ότι έχει τόση άγνοια για τέτοια θέματα που απασχολούν τους Έλληνες για τη Μακεδονία. Τώρα τουλάχιστον το έμαθαν και αυτό.

Η σωστή πλευρά της ιστορίας
Του Ν. Λυγερού

Όταν ένα άτομο δηλώνει ότι βρίσκεται από τη σωστή πλευρά της ιστορίας, ενώ όλοι ξέρουμε και με αντικειμενικό τρόπο μάλιστα ότι είναι και ανιστόρητος και αγεωγράφητος. Αυτό σημαίνει ότι μιλά για ένα αντικείμενο που όχι μόνο δεν έχει μελετήσει, αλλά είναι και περήφανος που το αγνοεί. Με άλλα λόγια τι κύρος μπορεί να έχουν τα λόγια του σε τέτοια θέματα, ειδικά όταν έχει αποδείξει ότι δεν έχει γνώσεις στρατηγικής. Δεν είναι λοιπόν ανάγκη να δίνουμε και πολύ μεγάλη σημασία σε αυτήν την ασχετοσύνη και είναι προτιμότερο να επικεντρωθούμε με το πώς να την ξεφορτωθούμε, διότι είναι επικίνδυνη για την Ελλάδα. Είναι όμως σημαντικό να μην πέσουμε σε αυτό το λάθος και πάλι μετά από όσα τραβάμε ακόμα και τώρα. Έτσι ο Μάιος θα πρέπει να είναι ο μήνας της απελευθέρωσης από αυτήν την επικίνδυνη ασχετοσύνη, διότι το στρατηγικό μέλλον του Ελληνισμού περιμένει το επόμενο στάδιο για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που έχουν δημιουργηθεί και να ακυρώσουμε της απαράδεκτες αποφάσεις, έτσι ώστε να σβήσουμε κάθε ίχνος του περάσματος αυτής της ασχετοσύνης που θα ξαναπάρει τη θέση της εκτός ιστορίας, αφού ποτέ δεν προσέφερε τίποτα σε αυτήν, εκτός βέβαια από δυνατότητα γενοκτονίας και εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας.