Ανατολικά της βεβηλωμένης Βασιλεύουσας, στις ακτές και τα βουνά του Πόντου, γεννήθηκε και έζησε για 250 χρόνια το τελευταίο ελληνορθόδοξο κράτος: Η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας.
Η περίοδος πριν από το 1204 χαρακτηρίστηκε από πολιτικό χάος και αποσχιστικά κινήματα κατά μήκος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία παρέπαιε υπό την ανίκανη κυβέρνηση της δυναστείας των Αγγέλων. Λίγες εβδομάδες πριν οι Λατίνοι μπουν στην Πόλη, οι τελευταίοι άνδρες απόγονοι του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Κομνηνού, ο Αλέξιος και ο Δαβίδ, αποφάσισαν να διεκδικήσουν για δικό τους κράτος τις παρευξείνιες ακτές. Οδηγώντας το στρατό που τους παρείχε η θεία τους Θάμαρ, βασίλισσα της Γεωργίας, κατέλαβαν όλη σχεδόν την ακτογραμμή του Πόντου και της Παφλαγονίας, μέχρι την Ηράκλεια στα δυτικά. Στα εδάφη τους περιλαμβανόταν και η Περατεία, το νότιο τμήμα της χερσονήσου της Κριμαίας. Ο πληθυσμός του Πόντου, που είχε ευχάριστη ανάμνηση της διοίκησής του από τον Ανδρόνικο λίγες δεκαετίες νωρίτερα, αγκάλιασε τους νέους ηγεμόνες.
Κουβαλώντας τη βαριά και ένδοξη κληρονομιά της δυναστείας των Κομνηνών, ο Αλέξιος κήρυξε το κράτος του συνεχιστή της διαλυμένης από τους Φράγκους Ρωμανίας και διεκδίκησε τον τίτλο του «βασιλέως των Ρωμαίων». Αυτή η κίνηση έφερε αμέσως το νέο κράτος της Τραπεζούντας σε σύγκρουση με τους Ρωμαίους της Νίκαιας. Παρότι η επέκταση της Νίκαιας προς τα ανατολικά και η κατάληψη της Σινώπης από τους Σελτζούκους έβγαλε σχετικά νωρίς την Τραπεζούντα έξω από το παιχνίδι της ανακατάληψης της Κωνσταντινουπόλεως, οι βασιλείς της συνέχισαν να φέρουν τον αυτοκρατορικό τίτλο ως το 1282, οπότε ήρθαν σε συμφωνία με τους Παλαιολόγους. Στη συνέχεια ο ηγεμόνας του Πόντου θα ονομαζόταν «αυτοκράτωρ πάσης Ανατολής, Ιβηρίας και Περατείας». Παρ’ όλα αυτά οι Μεγάλοι Κομνηνοί, όπως ονομάστηκε ο βασιλικός κλάδος της Τραπεζούντας, κράτησαν ζωντανή την πολιτική παράδοση, κτίζοντας τη δική τους Αγία Σοφία και ιδρύοντας την μονή Διονυσίου στο Άγιον Όρος.
Καθ’ όλην την ύπαρξή της η Τραπεζούντα βρισκόταν σε πολεμικό ή διπλωματικό αγώνα με τους γείτονές της. Αμέσως απειλήθηκε και πολιορκήθηκε από τους Σελτζούκους, με τους οποίους όμως συμμάχησε το 1243 εναντίον της εισβολής των Μογγόλων. Μεγάλο κίνδυνο αποτελούσε και η παρουσία των στόλων της Γένοβας και της Βενετίας στον Εύξεινο Πόντο, οι οποίες πίεζαν για να τους δοθούν οικονομικά προνόμια. Ούτε με τη Γεωργία οι σχέσεις ήταν πάντοτε καλές.
Η χρυσή εποχή της Τραπεζούντιας αυτοκρατορίας ήταν ο 14ος αιώνας. Η ίδια η πρωτεύουσα, λόγω της στρατηγικής της θέσης στα σύνορα με την Περσία, έγινε βασικός κόμβος στο Δρόμο του Μεταξιού και κοσμοπολίτικο εμπορικό κέντρο.
Η βασιλική αυλή συνάρπαζε με τη λαμπρότητά της, όπως και οι βασιλοπούλες της με την ομορφιά τους. Η Τραπεζούντα απέκτησε πολύ μεγάλη φήμη στη Δύση, αποτυπωμένη ως τόπος πλούτου και ευτυχίας. Η κατοχή του τίτλου του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας ήταν, άλλωστε, μία από τις φαντασιώσεις του Δον Κιχώτη στο μυθιστόρημα του Θερβάντες. Ο βίος και η τελική πτώση της ποντιακής πρωτεύουσας απαθανατίστηκε σε αρκετούς πίνακες.
Τα τείχη της Τραπεζούντας σε χαρακτικό του 1875 (φωτ.: commons.wikimedia.org)
Όπως η Κωνσταντινούπολη και ο Μιστράς των Παλαιολόγων έγιναν κέντρα μάθησης και καλλιτεχνικής δημιουργίας, έτσι και η Τραπεζούντα των Μεγαλοκομνηνών συγκέντρωσε λογίους, φιλοσόφους και επιστήμονες γύρω από το θρόνο. Ανάμεσά τους ήταν ο κληρικός Γρηγόριος Χιονιάδης, ο οποίος με την υποστήριξη του βασιλέα ταξίδεψε στην Περσία για να μάθει μαθηματικά και αστρονομία. Όσο έμεινε στην Ταυρίδα, όπου διατέλεσε και μητροπολίτης, ο Γρηγόριος μετάφρασε στα ελληνικά αστρονομικούς πίνακες και άλλα έργα της περσικής επιστήμης, τα οποία έφερε μαζί του στην Τραπεζούντα και άνοιξε σχολή. Στον Γρηγόριο Χιονιάδη πιστώνεται η εισαγωγή του αστρολάβου στην Ευρώπη, όπως και ορισμένων περσικών συγγραμμάτων τα οποία ίσως επηρέασαν μετέπειτα αστρονόμους όπως ο Κοπέρνικος στη διατύπωση της ηλιοκεντρικής θεωρίας.
Ο 15ος αιώνας σήμανε το τέλος της ευημερίας και ανεξαρτησίας του Πόντου, καθώς οι Μεγαλοκομνηνοί ενεπλάκησαν σε εμφύλιους πολέμους. Τελικά ήταν η δύναμη της νέας τουρκικής δυναστείας των Οθωμανών που θα έβαζε ταφόπλακα και σε αυτό το ελληνορθόδοξο κράτος. Με την Κωνσταντινούπολη στα χέρια του ήδη από το 1453, ο Μωάμεθ ο Πορθητής πολιόρκησε την Τραπεζούντα, η οποία και παραδόθηκε το 1461. Ο τελευταίος αυτοκράτορας, Δαβίδ Κομνηνός, εξορίστηκε μαζί με την οικογένειά του στην Αδριανούπολη. Δύο χρόνια αργότερα όμως ο Μωάμεθ διέταξε την εκτέλεσή του, υποψιαζόμενος κάποια συνομωσία. Ο Δαβίδ και οι γιοι του αποκεφαλίστηκαν, αφού πρώτα αρνήθηκαν να ασπαστούν το Ισλάμ.
Για το Ποντιακό Ρωμαίικο άρχιζε η σκληρή περίοδος της οθωμανικής κατοχής. Ο Πόντος ήταν ο πρώτος που μοιρολόγησε την Άλωση της αυτοκρατορίας, πρώτος κραύγασε «Πάρθεν η Ρωμανία». Ήταν όμως και ο πρώτος που είδε το φως της ελπίδας να ξεπροβάλει πάνω από τα Τάρταρα.
ΠΗΓΗ pontos-newsΗ Ρωμανία κι αν πέρασε, ανθεί και φέρει κι άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου