Κάθε μέρα είναι δύσκολη. Λένε, ότι γίνεται πιο εύκολο με τον καιρό. Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει καθόλου εύκολο. Στην πραγματικότητα, μπορεί και να είναι δυσκολότερο. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί. Ξέρω μόνο πως κάθε μέρα που περνά μου λείπει όλο και περισσότερο.
Τις περισσότερες μέρες πάω και κάθομαι στο πάτωμα της ντουλάπας, όπως έχω κάνει και τώρα, όπου μπορώ να κρυφτώ από τα παιδιά μου για λίγη ώρα και απλά να κλάψω.
Δεν είναι ότι δεν θέλω να με δουν να κλαίω. Δεν έχει περάσει μέρα που να μην έχουμε κλάψει παρέα.
Αλλά αυτό το κλάμα είναι διαφορετικό. Δεν είναι το «μου λείπει». Αυτό συμβαίνει όλη την ώρα. Είναι το «τρέμω στην ιδέα του να ζω χωρίς εσένα» κλάμα. Το «αυτό δεν θα έπρεπε να συμβεί σε εσένα και μακάρι να ήμουν εγώ στη θέση σου» κλάμα. Το «δεν μπορώ να κοιτάξω μια φωτογραφία ή να ακούσω ένα τραγούδι χωρίς να σε σκεφτώ» κλάμα. Το «λυπάμαι που δεν προσπάθησα περισσότερο, λυπάμαι που δεν έκανα περισσότερο, λυπάμαι που κάποια στιγμές μπορεί να ένιωσες ότι εγκαταλείπουμε την προσπάθεια» κλάμα.
Όλα αυτά τα κλάματα είναι διαφορετικά.
Συνέβησαν τόσα πράγματα εκείνα τα 39 βράδια που περάσαμε στο νοσοκομείο που μου φέρνουν αυτά τα δάκρυα. Τόσα πράγματα συνέβησαν τα τελευταία 2 χρόνια, από την αρχική διάγνωση που μου φέρνουν αυτά τα κλάματα. Τόσα πράγματα συνέβησαν τα τελευταία 10 χρόνια του γάμου μας που μου φέρνουν αυτά τα δάκρυα.
Μακάρι να μπορούσα να την αγγίξω μια ακόμα φορά. Μακάρι να μπορούσα να της ζητήσω μερικές ακόμα συμβουλές για το πώς θα τα καταφέρω χωρίς εκείνη. Μακάρι να μπορούσα να έχω μία ακόμα συζήτηση μαζί της. Μακάρι να μπορούσα να δω μία ακόμα ταινία μαζί της. Να ακούσω της φωνή της για μια ακόμα φορά. Να απολαύσω ένα ακόμα γεύμα μαζί της. Να την δω να είναι ‘μαμά’ για μία ακόμα φορά.
Θα έδινα ό,τι έχω και δεν έχω απλά για να είμαι σε καραντίνα μαζί της.
Όλα αυτά τα γράφω για να σας πω: Μην παίρνετε τον χρόνο αυτό ως δεδομένο. Το πιθανότερο είναι, ότι δεν θα υπάρξει άλλη τέτοια εποχή στη ζωή μας που θα έχουμε τόσο πολύ χρόνο να περάσουμε με αυτούς που αγαπάμε. Δεν ξέρουμε πώς και πότε θα τελειώσει όλο αυτό. Αλλά ξέρουμε, ότι κάποτε θα τελειώσει. Και ελπίζω να ξέρετε, ότι όλοι έχουμε μία επιλογή για το πώς να το αντιμετωπίσουμε.
Κάθομαι εδώ, στο πάτωμα της ντουλάπας, κα σας παρακαλώ να μην επιτρέψετε στην περίοδο αυτή που ζούμε να σε κάνει να αγαπάτε λιγότερο. Ή να γκρινιάζετε περισσότερο και να τσακώνεστε. Να μην αφήσετε αυτό που ζούμε να σας χωρίσει. Να σε εκνευρίζει. Θα έδινα τα πάντα για να ήταν εδώ η γυναίκα μου και να με ενοχλεί με την γκρίνια της. Θα έδινα τα πάντα για να είναι εδώ και να με αγαπά.
infokids.gr
ΠΗΓΗ newsitamea
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου