Η κυπριακή γκάφα δείχνει βαθύτερο ελάττωμα πολιτικής: Σε συνέντευξη Τύπου στην Κύπρο κατά τη διάρκεια περιοδείας στην Ευρώπη, η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ, δεν έκανε διαχωρισμό, όταν μίλησε για μια επικείμενη συνάντηση με τον Ερσίν Τατάρ, τον ηγέτη του τουρκοκρατούμενου βόρειου τμήματος του η χώρα. «Θα πάω στον Βορρά και θα περάσω λίγο χρόνο με τον Πρόεδρο Τατάρ», είπε πριν κάποιος από το ακροατήριο αμφισβητήσει τη νομιμοποίηση της κατοχής αποκαλώντας τον Τατάρ «πρόεδρο». «Υποθέτω ότι ήταν λάθος», είπε αφού επιβεβαίωσε με τους βοηθούς της που βρίσκονταν εκτός πόντιουμ.
Αφήστε στην άκρη την ένσταση ότι επισκέφτηκε Κύπριους χωρίς να γνωρίζει την κατάσταση. Όσοι γνωρίζουν τα ζητήματα που προκύπτουν από μια σχεδόν 50χρονη κατοχή δεν χρειάζεται να ξεφυλλίσουν αδέξια σημειώσεις.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ πιστεύει ότι είναι σκόπιμο να μιλήσει με οποιονδήποτε τρόπο στον Τατάρ. Ο Τατάρ είναι μια μαριονέτα της Τουρκίας, δεν διαφέρει από τον Φιλίπ Πετέν στο Βισί της Γαλλίας ή τον Βίντκουν Κίσλινγκ της Νορβηγίας που στην εποχή του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μαριονέτες της Γερμανίας. Ο Τατάρ είναι ένας παράνομος ηγεμόνας, εξουσιοδοτημένος όχι από Κύπριους, αλλά από Τούρκους εποίκους. Ως εκ τούτου, είναι το πρόσωπο της πολιτιστικής γενοκτονίας που διεξάγει ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο νησί καθώς προσπαθεί να ριζοσπαστικοποιήσει την παραδοσιακά μετριοπαθή μουσουλμανική μειονότητα της Κύπρου. Εάν η Τουρκία και οι πληρεξούσιοί της αναζητούσαν πραγματικά μια διπλωματική λύση για τη διχοτόμηση του νησιού, θα υπήρχε μια λύση πριν από δεκαετίες. Η πραγματικότητα είναι ότι τα Κατεχόμενα εμπλέκονται στη διπλωματία ανειλικρινά, ως τακτική για την καθυστέρηση της επίλυσης ενώ αλλάζουν τη δημογραφία του νησιού.
Ένα ευρύτερο πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ παραμένει τυφλό σε τέτοιες τακτικές. Τα αδίστακτα καθεστώτα συνήθως χρησιμοποιούν πληρεξούσιους για να προωθήσουν τους στόχους πολιτικής τους, αποφεύγοντας παράλληλα τη λογοδοσία για τις ενέργειές τους. Το να μιλάς με τον Τατάρ αντικατοπτρίζει το ίδιο λάθος που έκανε ο ειδικός απεσταλμένος Ζαλμάι Χαλιλζάντ και τόσο η κυβέρνηση Τραμπ όσο και του Μπάιντεν έγινε κατά τη διαπραγμάτευση με τους Ταλιμπάν και τους αντιμετώπισε ως λειτουργικά διαφορετικούς από την υπηρεσία Υπηρεσιών Πληροφοριών (ISI) του Πακιστάν που τους κατεύθυνε, τους χρηματοδότησε και τους ήλεγχε. Δεν θα ήταν επίσης διαφορετικό από το να μιλάμε με τον Χασάν Νασράλα, τον γενικό γραμματέα της Χεζμπολάχ, και να πιστεύουμε ότι είναι ανεξάρτητος από το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν, όπως κάνουν ορισμένοι Ευρωπαίοι διπλωμάτες και Αμερικανοί προοδευτικοί. Ομοίως, θα ήταν εξίσου παράλογο με το να αντιμετωπίζουμε τον Ντένις Πούσιλιν, τον ηγέτη της «Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ» ως οτιδήποτε περισσότερο από έναν φύλακα του Κρεμλίνου.
Αν ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν θέλουν πραγματικά να αναβιώσουν την αμερικανική διπλωματία, δεν χρειάζεται πρόσθετα χρήματα το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αλλά ένα τέλος στη βλακεία. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόκειται να παραμείνουν υπερδύναμη, δεν θα πρέπει να αποσπούν την προσοχή τους με αντιπροσώπους εχθρικών δυνάμεων, αλλά θα πρέπει να ζητούν από τους ελεγκτές τους υπεύθυνους.
Ένας εμπειρικός κανόνας θα πρέπει να είναι ότι εάν κάποιος πολιτικός δεν μπορεί να συνάψει συμφωνία χωρίς την έγκριση ενός καθεστώτος σε μια ξένη πρωτεύουσα, τότε δεν αξίζει να ασχοληθεί. Η διπλωματία με πληρεξούσιους έχει υψηλό κόστος τόσο επιτρέποντας στους επιτιθέμενους να αποσπούν την προσοχή και να καθυστερούν όσο και νομιμοποιώντας τους κατακτητές. Σίγουρα, όλοι στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ συμφωνούν ότι οι άμεσες συνομιλίες με τους ηγέτες στο Ντόνετσκ όχι μόνο θα ήταν άσκοπες, αλλά θα προκαλούσαν πραγματικά σοβαρό κακό με το να προσδώσουν νομιμότητα σε ένα παράνομο καθεστώς.
Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του Ντόνετσκ και της βόρειας Κύπρου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να επιβάλλουν κυρώσεις στους Κουίσλινγκ των Κατεχόμενων της Κύπρου, όπως κάνουν και στους Ουκρανούς, όχι να τους νομιμοποιούνν. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν ειρήνη στην Κύπρο, πρέπει να καταλάβουν ότι τα Κατεχόμενα την προσοχή.
Ο δρόμος προς την ειρήνη βρίσκεται με τη μέγιστη πίεση στην Άγκυρα μέχρι την επιστροφή όλων των Τούρκων εποίκων στην Τουρκία και την εξάρθρωση οποιουδήποτε υπολείμματος της μακροβιότερης κατοχής της Ευρώπης.
ΠΗΓΗ: 19fortyfive
ΠΗΓΗ infognomonpolitics
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου