Βρισκόμαστε, ως ελληνισμός, μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι καθώς η τουρκική επιθετικότητα, η επεκτατική πολιτική της Άγκυρας προωθείται και βαθμηδόν εφαρμόζεται. Σε αυτό το σχεδιασμό, ο στόχος είναι η ελληνική επικράτεια, αλλά ο αδύνατος κρίκος παραμένει πάντα η Κύπρος. Κάθε φορά κατά την οποία η κατοχική Τουρκία επιχειρεί να επιβάλλει νέα τετελεσμένα, η αντίδραση που- εκ των υστέρων- καταγράφεται είναι διαμαρτυρίες, που ποσώς λαμβάνονται υπόψη από την Άγκυρα. Κι αυτό γιατί ο βασικός άξονας πολιτικής, που υιοθετείται από τη Λευκωσία, είναι αυτή του κατευνασμού. Αυτή η πολιτική έχει αποθρασύνει την κατοχική δύναμη, η οποία συνεχώς και αναβαθμίζει τις απαιτήσεις της. Κι αυτό αφορά και τους εν Ελλάδι διαχειριστές των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αφορά και τη διαχείριση που γίνεται έναντι των συμμάχων, Αμερικανών και Ευρωπαίων, που γνωρίζουν πλέον ότι έχουν απέναντι τους ένα αδύνατο εταίρο, που ενίοτε τους κάνει τα χατίρια.
Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, είναι σαφές πως αυτό που γίνεται από το 1974 είναι η διαχείριση της στρατιωτικής ήττας του 1974. Από της εισβολής του 1974 και εντεύθεν συζητούνται τα αποτελέσματα της συνεχιζόμενης από την Τουρκία κατοχής εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας και στη βάση αυτή επιχειρείται να επιτευχθεί συμφωνία. Καμία αναφορά και σχεδιασμός για πλήρη ανατροπή των κατοχικών δεδομένων. Καμία αναφορά σε απελευθέρωση. Αυτό που στην πραγματικότητα γίνεται είναι να βρεθεί μια φόρμουλα νομιμοποίησης των αποτελεσμάτων της εισβολής και κατοχής και στα πλαίσια αυτά άρχισε η συζήτηση από νωρίς τη δεκαετία του 1970, με την παρουσίαση ομοσπονδιακών μοντέλων, που αγγίζουν τη συνομοσπονδία και εν πολλοίς προσφέρουν τον έλεγχο ολόκληρου του νησιού στην Τουρκία. Παρουσιάζονται και συζητούνται φόρμουλες, οι οποίες εξυπηρετούν τους ευρύτερους σχεδιασμούς της κατοχικής δύναμης. Σχεδιασμοί, οι οποίοι έχουν ως βασικό πεδίο προώθησης τους στην περιοχή, την κατεχόμενη Κύπρο. Υπενθυμίζεται ότι η παρουσία στα κατεχόμενα έχει ενισχυθεί με τη κατασκευή στρατιωτικών βάσεων.
Τι πρέπει να γίνει;
Το ζητούμενο είναι να προλάβουμε να αποτρέψουμε τους τουρκικούς σχεδιασμούς (προσάρτηση/ενσωμάτωση κατεχομένων, αναβάθμιση, ταϊβανοποίηση). Μπορεί να αλλάξει αυτή η πορεία προς την τουρκοποίηση; Αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την αλλαγή πολιτικής. Με τη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής, η οποία εν πρώτοις θα αξιοποιεί τα εργαλεία πολιτικής που έχει αποκτήσει η Λευκωσία από το 1974 και εντεύθεν, εξισορροπώντας την στρατιωτική ήττα:
Πρώτο, τη διατήρηση και ενίσχυση του αναγνωρισμένου κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τις υπονομεύσεις από την Τουρκία, καθώς κι άλλους διεθνείς παράγοντες.
Δεύτερο, την ιδιότητα του μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τρίτο, την αξιοποίηση του ενεργειακού προγράμματος.
Τέταρτο, τη δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού, διπλωματικού και στρατιωτικού μετώπου με την Ελλάδα.
Οι τρεις αυτοί βασικοί άξονες αποτελούν τα πλεονεκτήματα που απέκτησε η Κυπριακή Δημοκρατία και τα οποία παράγουν στρατηγική υπεραξία. Αυτοί μπορούν να αξιοποιηθούν για να διαμορφωθεί μια νέα στρατηγική. Αυτοί οι άξονες πρέπει απαραιτήτως να περιλαμβάνονται και στο περιεχόμενο μιας συμφωνίας στο Κυπριακό.
Σε μια νέα προσέγγιση θα πρέπει, λοιπόν, να τεθούν στόχοι και επιδιώξεις, αλλά και να καθοριστούν «κόκκινες γραμμές»:
- Στρατηγικός μας στόχος είναι η Απελευθέρωση. Αυτό θα επιτευχθεί με τον τερματισμό της κατοχής, την αποκατάσταση της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θα επιτευχθεί με την πλήρη εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων για όλους τους νόμιμους πολίτες της Κ.Δ.
- Να ενισχυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, να αξιοποιηθούν στρατηγικά πλεονεκτήματα και με αυτά τα όπλα να αναζητεί λύση: Σωστή, λειτουργική, δημοκρατική.
- Να εφαρμοστούν όλες οι ελευθερίες που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς παρεκκλίσεις και τους όποιους περιορισμούς.
- Να απαλλαγεί η χώρα από ξένα στρατεύματα και εγγυήσεις.
- Να διασφαλίζεται η ενότητα του χώρου, των θεσμών, της οικονομίας, και της κοινωνίας.
- Να εφαρμόζονται όλες οι Συνθήκες της Ε.Ε. για να καταστεί η χώρα αποτελεσματικός εταίρος.
- Να ισχύσουν όλες οι δημοκρατικές αρχές.
- Να μην υπάρξουν βέτο ή ρυθμίσεις που θα γεννούν αδιέξοδα.
- Να αξιοποιηθούν τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που διαθέτει η Κυπριακή Δημοκρατία (φυσικό αέριο). Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημανθεί πως αν και προχώρησε το ενεργειακό πρόγραμμα με τη συνεργασία των εταιρειών, δεν έφθασε μέχρι τέλους. Έρευνες και γεωτρήσεις γίνονται πλην όμως δεν αξιοποιείται ο φυσικός πλούτος. Κι αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι ο… μπαμπούλας των τουρκικών απειλών φαίνεται να λειτουργεί αποτρεπτικά.
- Να αξιοποιήσει τα πολλά και διαφορετικά συμφέροντα κρατών στην περιοχή και να αναδείξει συνεργασίες μέσα από κοινές επιδιώξεις.
Η αδράνεια, η παθητική παρακολούθηση των εξελίξεων, που άλλοι δημιουργούν, τα φοβικά σύνδρομα, που «κυνηγούν» τους εκάστοτε διαχειριστές, εδραιώνουν την παρουσία της κατοχικής δύναμης και διευκολύνουν τους επεκτατικούς σχεδιασμούς της. Στην αντίπερα όχθη, την τουρκική υπάρχει σχεδιασμός, που υλοποιείται. Στην δική μας όχθη, η πολιτική ασκείται στην τροχιά του τυχαίου και με την προσαρμογή στις υποδείξεις των τρίτων. Αυτή είναι αδιέξοδη και επικίνδυνη πορεία.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς»
ΠΗΓΗ apopseis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου