Του Noah Smith
Αναδημοσιεύουμε εδώ σε μετάφραση κάποιες από τις σκέψεις που έκανε ο Αμερικανός αρθρογράφος Noah Smith, για το φαινόμενο της άκριτης υποστήριξης που δίνει σήμερα η Αριστερά στη Χαμάς. Ολόκληρο το άρθρο στο www.noahpinion.blog.
Η παραπάνω εικόνα είναι από τη συγκέντρωση του παραρτήματος των «Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής» (Democratic Socialists of America) στη Νέα Υόρκη για την υποστήριξη της παλαιστινιακής υπόθεσης. Το συλλαλητήριο έγινε στις 8 Οκτωβρίου, μία ημέρα μετά την επίθεση περισσότερων από χιλίων ενόπλων της Χαμάς στο Ισραήλ. Ήταν μία από τις πολλές παρόμοιες συγκεντρώσεις των τοπικών τμημάτων της DSA σε όλη τη χώρα, καθώς και σε διάφορες πανεπιστημιουπόλεις. Η γυναίκα της φωτογραφίας φέρεται να έδειξε τη σβάστικα στους φιλοϊσραηλινούς αντιδιαδηλωτές.
Πολλοί από τους Αμερικανούς αριστερούς που έκαναν συγκεντρώσεις υπέρ των Παλαιστινίων πανηγύρισαν με χαρά τη στοχοποίηση των αμάχων ως πράξη απελευθέρωσης, αστειευόμενοι ακόμη και με τις δολοφονίες. Εν τω μεταξύ, οι αφίσες για κάποιες συγκεντρώσεις ήταν διακοσμημένες με ηρωικές εικόνες των αλεξίπτωτων πλαγιάς που χρησιμοποίησαν οι ένοπλοι της Χαμάς για να επιτεθούν στο φεστιβάλ. Ορισμένοι επαινούσαν ρητά τις επιθέσεις…
Η δίψα για αίμα που ξεχειλίζει από τους αριστερούς στους δρόμους και στο διαδίκτυο υποδηλώνει ότι υπάρχει μια βαθιά αρρώστια στο αριστερό κίνημα της Δύσης. Είναι άλλο πράγμα να πιστεύεις ότι το Ισραήλ είναι ένα καθεστώς απαρτχάιντ και ότι ο πόλεμος εναντίον του είναι δικαιολογημένος και είναι άλλο πράγμα να πιστεύεις ότι η σφαγή τυχαίων θεατών σε ένα φεστιβάλ είναι ένας αποδεκτός τρόπος για τη διεξαγωγή αυτού του πολέμου. Κι ακόμη κι αν πιστεύετε ότι ο σύγχρονος ορισμός μας για το «έγκλημα πολέμου» είναι πολύ περιοριστικός και ότι η δολοφονία μεγάλου αριθμού αμάχων του αντιπάλου είναι ένας αποδεκτός τρόπος για να εξαναγκαστεί ο αντίπαλος σε υποχώρηση, εξακολουθεί να είναι αποκρουστικό να ζητωκραυγάζεις χαζοχαρούμενα γι’ αυτή τη σφαγή και να παρελαύνεις πλάι-πλάι με εκείνους που υποστηρίζουν τη γενοκτονία.
Είναι, δε, ιδιαίτερα ενοχλητικό το γεγονός ότι πολλοί από τους αριστερούς που τώρα πανηγυρίζουν τη σφαγή της Χαμάς ως «δίκαιο χτύπημα κατά της κατοχής» αρνούνται να δώσουν παρόμοια υποστήριξη στην Ουκρανία κατά της ρωσικής κατοχής. Η Διεθνής Επιτροπή της DSA κατηγορεί το ΝΑΤΟ για την εισβολή της Ρωσίας και υποστηρίζει μια «ειρήνη» που θα σήμαινε ότι τμήματα της Ουκρανίας θα κυβερνώνται μόνιμα από τη Ρωσία.
Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, ένας αξιοπρεπής αριθμός αριστερών στη Δύση υπερασπίστηκε τον Στάλιν, θεοποίησε τον Μάο και θεωρούσαν ανύπαρκτες τις φρικαλεότητες των Ερυθρών Χμερ. Αλλά τουλάχιστον αυτοί οι απολογητές του 20ού αιώνα μπορούσαν να λένε στον εαυτό τους ότι αυτά τα καθεστώτα έχτιζαν μια ουτοπική κοινωνία και έπρεπε να σπάσουν μερικά κεφάλια… ε, αυγά… για να φτάσουμε ως εκεί. Η Χαμάς, αντιθέτως, είναι μια θρησκευτική, δεξιά οργάνωση, και οι υποστηρικτές της χρησιμοποιούν ρητά ναζιστικά πρότυπα. Αν αυτό είναι το καλύτερο που βρήκαν να υποστηρίξουν, τότε οι αριστεροί έχουν πέσει πολύ χαμηλά.
Το κομμουνιστικό εγχείρημα του 20ού αιώνα απέτυχε θεαματικά, όπως και διάφορες προσπάθειες που ακολούθησαν, σαν του Ούγκο Τσάβες. Η αποαποικιοποίηση συνέβη και οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες εξαφανίστηκαν. Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός πέτυχε στην Ευρώπη, αλλά αυτή η επιτυχία – η οποία τελικά καθοδηγήθηκε από ρεφορμιστές προοδευτικούς τύπους και όχι από κάποια επανάσταση – δεν φαίνεται να επιδέχεται πολλά περιθώρια βελτίωσης. Οι αριστεροί στη Δύση, λοιπόν, έχουν μείνει πια χωρίς πολλές αφορμές για να αγωνιστούν. Όσο για τον ιμπεριαλισμό, ο πραγματικός ιμπεριαλισμός βρίσκεται πλέον σε χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία που αντιτίθενται στη Δύση (και οι αριστεροί της Δύσης αντιτίθενται πάντα μόνο στη Δύση).
Ο παλαιστινιακός αγώνας ήταν διαφορετικός, ήταν μια εξαίρεση σε αυτή την ανία του τέλους της ιστορίας. Εδώ υπήρχε αληθινή και προφανής καταπίεση και ένας απελευθερωτικός αγώνας που θα μπορούσε να προβληθεί εύλογα ως αντιαποικιακός. Η συμμαχία του Ισραήλ με τις ΗΠΑ το καθιστά μέρος της Δύσης, πράγμα που σημαίνει ότι οι δυτικοί αριστεροί μπορούν άνετα να του εναντιωθούν. Και επειδή οι περισσότεροι προοδευτικοί του «κατεστημένου» υποστηρίζουν ενστικτωδώς την ύπαρξη του Ισραήλ, το ζήτημα αυτό επέτρεπε στους αριστερούς να διαχωριστούν από το κατεστημένο της κεντροαριστεράς. Έτσι, οι αριστεροί άρχισαν να προβάλλουν όλο και περισσότερο την παλαιστινιακή υπόθεση, καθιστώντας την όλο και πιο κεντρική στην γεωπολιτική τους θεώρηση. Ενώ όλοι οι υπόλοιποι διαμαρτύτονταν για τον πόλεμο στην Ουκρανία, τις εντάσεις με την Κίνα, τη γενοκτονία στη Μιανμάρ ή οτιδήποτε άλλο, οι αριστεροί φαίνεται να εξαντλούν το ενδιαφέρον τους στην Παλαιστίνη.
Όταν λοιπόν οι εκλεκτοί τους ήρωες –οι μαχητές της ελευθερίας στους οποίους επένδυσαν τόσο πολύ ηθικά– εμφανίστηκαν σε μια συναυλία και άρχισαν να αποκεφαλίζουν παιδιά και Ασιάτες εργάτες και να απάγουν γιαγιάδες και ένας Θεός ξέρει τι άλλο, τι έπρεπε να κάνουν οι αριστεροί; Σε τέτοιες καταστάσεις, μόνο δύο πράγματα μπορείς να κάνεις, χωρίς να αλλάξεις ολόκληρη την ιδεολογία σου: Είτε λες στον εαυτό σου ότι η απανθρωπιά της «ομάδας» σου δικαιολογείται στο όνομα των απώτερων στόχων σου (και βαδίζεις στους δρόμους χέρι με χέρι με τα πιο πολεμοχαρή στοιχεία), είτε κάνεις πίσω και καλείς και τις δύο πλευρές να αποφύγουν τους φόνους αμάχων. Στη Δύση, οι ηγέτες της Αριστεράς επέλεξαν το δεύτερο, αλλά πολλοί στην κομματική βάση τους επέλεξαν το πρώτο (σ. Άρδην στην Ελλάδα και κομμάτια της ηγεσίας της Αριστεράς επέλεξαν τον πρώτο δρόμο).
Μετάφραση: Νικόλας Δημητριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου