Εάν το πολιτικό σύστημα ήταν συγκροτημένο και σοβαρό, κατά κύριο λόγο στα κόμματα εξουσίας, τον τελευταίο χρόνο και άσχετα με τις επίσημες δηλώσεις σκοπιμότητας, θα είχε κατανοήσει ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδος όπως εξελισσόταν είχε πάψει να είναι βιώσιμο. Άρα θα είχε δουλέψει για τη διαγραφή μέρους του χρέους, θα είχε επεξεργασθεί σενάρια, με haircut, PSI, ανασυγκρότηση με χρονική επέκταση, διάφορα επιτόκια, δυνατότητες επαναγοράς μέχρι κάποιου ποσού από τρίτες χώρες κ.λ.π
Ξέχωρα από το ποιό σενάριο θα κρινόταν πιο επωφελές ή σε ποιο σενάριο θα δημιουργείτο μεγαλύτερη δυναμική ή συναίνεση από το Βερολίνο και το Παρίσι για να ισχύσει, ο ελληνικός παράγων θα ήταν παρών. Θα έπαιρνε μέρος στο διεθνές παρασκήνιο εντός και εκτός Ευρώπης και τελικά δε θα συνέβαινε αυτό που συνέβη στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής. Η Καγκελάριος Μέρκελ και ο υπουργός της Σόιμπλε, να εκβιάζουν όλη νύχτα τη διεθνή των Τραπεζιτών, ότι είτε θα δεχθούν το haircut ως εθελοντικό είτε η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε απόλυτα και όχι ελεγχόμενα και θα έχαναν όλα τα δάνεια τους, μόλις ξημέρωνε.
Ας προσέξουμε αυτή τη διαδικασία λίγο παραπάνω από ότι συνηθίζουμε. Δεν είναι ζήτημα μικροπολιτικής ή εσωτερικής πολιτικής. Γιατί πολύ εύκολα οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης αλλά και τα κυρίαρχα fund, μπορούν πολύ εύκολα και λογικά να διαχωρίζουν τα ομόλογα σε πλήρους κυριαρχίας και μειωμένης κυριαρχίας. Στα πλήρους κυριαρχίας παίζουν ρόλο οι διαπραγματεύσεις και οι εγγυήσεις των κρατών που τα εκδίδουν. Στα μειωμένης παίζει ρόλο η διάθεση των κρατών που τα ηγεμονεύουν, όπως στην περίπτωση των ελληνικών , η άποψη της Γερμανίας. Άρα στην ανάλυση ρίσκου θα υπάρχει μια νέα παράμετρος, ανιστόρητη, για τα οικονομικά των εθνών-κρατών. Διαχωρισμός μεταξύ κυρίαρχων κρατών και εποπτευόμενων , νέο-αποικιών, οντοτήτων.
Στη παρούσα φάση το Βερολίνο, με τον πλέον επίσημο τρόπο διακηρύττει ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα , το πλάνο χρεοκοπίας της δηλαδή που εξέδωσε , με στόχο το χρέος να βρεθεί στο 120%, το 2020, όσο ήταν το 2009. Έχοντας μάλιστα η Ελλάδα χάσει το αυτοδιοίκητο, τον έλεγχο της δημόσιας περιουσίας της και με απόλυτη αποκεφαλαιοποίηση της εσωτερικής της αγοράς. Το πιο σημαντικό. Κανείς δεν θα γνωρίζει για τους επόμενους 3 μήνες περίπου αν το haircut θα είναι εθελοντικό η υποχρεωτικό, που σημαίνει credit event.
Στο πλαίσιο αυτό και παρακολουθώντας κανείς το σκεπτικό των Γερμανών η Ελλάδα έχει ανάλογες πιθανότητες μέσα στο 2012 να αποκτήσει πλεονάσματα εντός του ευρώ ή να βρεθεί εκτός ευρώ, με μη επαρκές haircut δηλαδή εντός του ευρώ.
Το ερώτημα , τι θα συμβεί και υπό ποιους όρους η Ελλάδα θα επέστρεφε στο εθνικό της νόμισμα , εφόσον προέκυπτε από τις συνθήκες, η απάντηση από τα κόμματα εξουσίας είναι μία. Θα ήταν η απόλυτη καταστροφή. Το ίδιο μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες ήταν και η τυχόν διαγραφή μέρους του χρέους της. Κάθε πράγμα έχει όμως τα όρια του. Ακόμη και η ανεπάρκεια του πολιτικού και οικονομικού συστήματος της Ελλάδος.
Τι θα συμβεί σε μια περίπτωση επιστροφής στο εθνικό νόμισμα ; Ποια τα υπέρ και τα κατά. Πως θα μεγιστοποιηθούν τα οφέλη και θα ελαχιστοποιηθούν οι κραδασμοί της προσαρμογής; Ποια θα είναι η εθνική στρατηγική ειδικά στην οικονομία και πως θα διαμορφωθεί το νέο εθνικό κράτος ; Γνωρίζουμε ότι απαντήσεις δεν έχουν. Τουλάχιστον προβληματισμούς και σχέδιο μπορούν να αποκτήσουν εγκαίρως; Γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο η Ελλάδα θα χρειασθεί πολιτικούς δημιουργικούς και όχι πολιτικούς υπαλλήλους της Κομισιόν και του γαλλογερμανικού άξονα όπως αυτούς που έχει .
Ας φαντασθούμε το σοκ του να μιλήσουμε ξαφνικά και πάλι για αυτόνομη Ελλάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου