Με επιστολή που έστειλε στην εφημερίδα Die Welt απαντά στον γερμανό υπουργό Οικονομικών και του καταλογίζει άγνοια αφού, όπως αναφέρει, σύμφωνα με το Βήμα της Κυριακής, το θέμα του κατοχικού δανείου δεν έχει λήξει τη στιγμή που η Γερμανία έχει εξοφλήσει το κατοχικό δάνειο που αναγκαστικά εισέπραξε από την πρώην Γιουγκοσλαβία αλλά και από την Πολωνία.
Ο κ. Γλέζος ζητάει ευθέως από τη γερμανική κυβέρνηση να επιστρέψει εδώ και τώρα τους κλεμμένους αρχαιολογικούς θησαυρούς. Ο στρατάρχης της Βέρμαχτ, Βίλχελμ φον Λιστ, ανώτατος διοικητής Νοτιοανατολικής Ευρώπης με έδρα την κατεχόμενη Αθήνα, όργωνε, λέει ο κ. Γλέζος, την Ελλάδα έχοντας στο όχημά του μια αρχαία κεφαλή του θεού Ερμή.
Ο κ. Γλέζος παραθέτει και ένα βιβλίο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας όπου εκεί μέσα βρίσκονται όλα τα κλεμμένα αρχαία καταγερμαμμένα. Παραθέτει, επίσης, τον τρόπο με τον οποίο οι Ναζί μας έκλεβαν τα αρχαία. Τα έκλεβαν από Μουσεί, τα οικειοποιήθηκαν όταν έσκαβαν δρόμους για τα Πάντσερ τους ή τα ανακάλυπταν κατά τη διάρκεια οχυρωματικών έργων κλπ.
Ποιος είναι ο φον Λιστ
Ο Βίλχελμ Ζίγκμουντ Βάλτερ Λιστ (γερμανικά: Wilhelm Siegmund Walther List)[1] (* 14 Μαΐου 1880, Ομπερκίρχμπεργκ του Ουλμ / Βάδη-Βυρτεμβέργη, † 16 Αυγούστου 1971, Γκάρμις-Παρτενκίρχεν) ήταν Γερμανός αξιωματικός της Βέρμαχτ (από το 1940 Στρατάρχης) κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αν και δεν φοίτησε σε κάποια στρατιωτική σχολή, ο δεκαοκτάχρονος Λιστ εισήλθε στη στρατιωτική υπηρεσία το 1898. Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε κυρίως σε επιτελικές θέσεις. Παρέμεινε στο στρατό της Γερμανίας του Μεσοπολέμου, όπου έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των γερμανικών Ορεινών Στρατευμάτων και στην ανάπτυξη της απαγορευμένης στη Γερμανία, από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, επιτελικής εκπαίδευσης. Μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία (1933) ανέλαβε υψηλές διοικητικές θέσεις.
Όταν ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Λιστ διοικούσε την 14η Στρατιά, με την οποία διακρίθηκε ιδιαίτερα κατά την Πολωνική Εκστρατεία, όπου έλαβε τον Σταυρό των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού και κατά τη μάχη της Γαλλίας, μετά την οποία προήχθη σε Στρατάρχη. Ως διοικητής της 12ης Στρατιάς ήταν από τους κυριότερους ηγέτες κατά την Βαλκανική Εκστρατεία, μετά το πέρας της οποίας διορίστηκε για λίγους μήνες Ανώτατος Διοικητής Νοτιοανατολικής Ευρώπης στην Ελλάδα, θέση από την οποία ήταν υπεύθυνος για πολλές παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου μέσω της χρήσης αντιποίνων κατά αμάχων για την δράση των ανταρτών. Έχοντας μετατεθεί σε κάποια περιθωριακή θέση στην Αρκτική μετά από μια εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας, ανέλαβε τη διοίκηση της Ομάδας Στρατιών «Α» στη νότια Σοβιετική Ένωση το καλοκαίρι του 1942. Η αποτυχία του όμως να καταλάβει τον Καύκασο σήμανε και το τέλος της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας, αφού απολύθηκε και τέθηκε στην εφεδρεία χωρίς να επανενεργοποιηθεί.
Λίγες ημέρες πριν τη λήξη του πολέμου συνελήφθη από αμερικανικά στρατεύματα και το 1947 ήταν ο κύριος κατηγορούμενος στη λεγόμενη «Δίκη των Ομήρων». Λόγω των εκτελέσεων ανταρτών και αμάχων την περίοδο που ήταν Ανώτατος Διοικητής Νοτιοανατολικής Ευρώπης καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, από την οποία απελευθερώθηκε το 1952 για λόγους υγείας, έχοντας εκτίσει πέντε χρόνια. Επέστρεψε στον τόπο κατοικίας του στο Γκάρμις-Παρτενκίρχεν όπου και έζησε υπό μερικό περιορισμό ως τον θάνατό του το 1971, σε ηλικία 91 ετών.
[Πηγή Wikipedia]
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΠΗΓΗ defencenet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου