Όταν κάποιος εξετάζει τον εαυτό του με αντικειμενικό τρόπο, βλέπει μόνο ένα πιόνι πάνω στην σκακιέρα και θεωρεί ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για το συνολικό έργο. Ξεχνά ότι ένας ίππος έχει περιορισμένο ορίζοντα κι ότι το τέλος της σκακιέρας δεν αποτελεί προαγωγή, ξεχνά ότι ο αξιωματικός δεν μπορεί ν’ αλλάξει χρώμα, ξεχνά ότι ο πύργος δεν πάει διαγώνια, ξεχνά ότι η βασίλισσα δεν μπορεί να πάρει en passant κι ότι ο βασιλιάς δεν μπορεί να πηδήξει, ούτε να θυσιαστεί. Με άλλα λόγια, το πιόνι που βλέπει τοποστρατηγικά την σκακιέρα μπορεί να κάνει όλες αυτές τις κινήσεις και να δημιουργήσει πράξεις που ξεπερνούν τις ικανότητες κομματιών. Μπορεί, επίσης, να εξελιχθεί και να γίνει κομμάτι μέσω της προαγωγής. Όταν όλα αυτά τα στοιχεία είναι κατανοητά γι’ αυτόν που κάνει μια αυτοαξιολόγηση, τότε μπορεί να δει και κάτι παραπάνω, αφού υπάρχει η δυνατότητα να είναι ο τελευταίος που θα μείνει με τον βασιλιά που θα του προσφέρει τη νίκη. Διότι, ο βασιλιάς όσο σημαντικός κι αν είναι στο σκάκι, δεν μπορεί να νικήσει. Στην καλύτερη περίπτωση καταφέρνει να πετύχει μια ισοπαλία. Κι αν τα πιόνια συνδυάσουν τις ικανότητές τους, τότε μπορούν να γίνουν ένας τόσο ισχυρός δεσμός που αλλάζουν όλα τα δεδομένα, γι’ αυτόν τον λόγο μάλιστα υπάρχουν ανοίγματα που ονομάζονται λόγω της δομής των πιονιών αποκλειστικά από αυτά. Έτσι, η Έξυπνη Ιστορία δίνει μια προστιθέμενη αξία στην στρατηγική λόγω της νοημοσύνης του εκτιμητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου