Η ΠΑΣΑ αλήθεια για Γερμανία και Τουρκία – Αυτό ζητά το Βερολίνο από την Ελλάδα

Άλλα περίμενε η Μέρκελ, άλλα πρέπει να αντιμετωπίσει τώρα…

Οι γερμανοτουρκικές σχέσεις ξεκινούν από σχεδόν 120 χρόνια πριν όταν οι Κεντρικές Δυνάμεις ξεκίνησαν να συνεργάζονται με την Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέχοντάς της όπλα αλλά και τεχνογνωσία.  Ο φορητός οπλισμός του τουρκικού πεζικού το 1897, παράγοντας που έκρινε εν μέρη και τον ελληνοτουρκικό πόλεμο (νίκη Τουρκίας), ήταν γερμανικός ενώ αργότερα, οι Τούρκοι έφεραν Γερμανούς αξιωματικούς για τα οχυρωματικά έργα που πραγματοποίησαν σε διάφορες περιοχές που κατείχαν.

Κατά την διάρκεια του Α’ Π.Π. Γερμανοί αξιωματικοί στάλθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για να βοηθήσουν σε θέματα εκπαίδευσης και επιτελικής σχεδίασης ενώ η συμμετοχή της Βουλγαρίας στον  πόλεμο έκανε εφικτή την λεγόμενη σιδηροδρομική σύνδεση Βερολίνου-Άγκυρας, την οποία τόσο επεδίωκε η γερμανική διοίκηση να επιτύχει. Τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης με την σύγχρονη έννοια, ήταν δημιούργημα Γερμανού αξιωματικού που βρισκόταν στην Τουρκία γι’ αυτό τον σκοπό. Σε αυτά εξοντώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες της Μικράς Ασίας, Αρμένιοι και Ασσύριοι.
Μετά το Β’ Π.Π. και την, παρεμπιπτόντως, μη συμμετοχή της Τουρκίας σε αυτόν , η Γερμανία άρχισε να αποκτά και πάλι την βιομηχανική της ισχύ και να εξάγει παγκοσμίως τα προϊόντα της. Η συμμετοχή της δυτικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ καθώς επίσης και της Τουρκίας, συνέβαλε στην οικονομική συνεργασία των δύο σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Μετά την σύντομη ιστορική αναδρομή, φτάνουμε στο σήμερα στο οποίο η Γερμανία βλέπει στην Τουρκία έναν μεγάλο εξαγωγικό πελάτη  με 80 εκ. ανθρώπους, ενώ ταυτόχρονα στην ίδια την Γερμανία ζουν περί τα 5 εκ. Τούρκων μεταναστών. Η διαχρονική προσπάθεια της Γερμανίας να εντάξει την Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν η προσπάθεια πρόσδεσης της Τουρκίας δια παντός στο δυτικό άρμα και περισσότερο στην γερμανική οικονομική εξάρτησή.
Η σημερινή τουρκική πολιτική και στρατιωτική ελίτ όμως δεν μπορεί να υπάρξει σε μία ειρηνική Ευρώπη αφού τα σχέδιά της προσβλέπουν στην επέκταση του Τουρκικού κράτους σχεδόν προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο Συριακός εμφύλιος και τα χρήματα που έλαβε η Άγκυρα από την Ε.Ε. ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να επεκταθεί η Τουρκία στα εδάφη της Συρίας και να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την ασυλία που της έδιναμ η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, αφού η Τουρκία γείτονα θεωρείται και είναι, σημαντικός πυλώνας της Δυτικής Συμμαχίας στην νοτιοανατολική πτέρυγα.
Το Βερολίνο απλά επιθυμούσε η Τουρκία να έχει άριστες εμπορικές σχέσεις μαζί του σε όλους τους τομείς και να παίζει τον ρόλο του υπάκουου παιδιού. Τα εδάφη της Συρίας και του Βορείου Ιράκ δεν απασχολούν ιδιαίτερα τη γερμανική πλευρά ενώ τυχόν προβλήματα με την Ελλάδα μπορούσαν να λυθούν, όπως πίστευαν και πιστεύουν οι Γερμανοί, ασκώντας πίεση στην πιο εύκολα ελεγχόμενη Ελλάδα είτε να υποχωρήσει είτε να διατηρήσει χαμηλούς τόνους.
Οι κινήσεις της Τουρκίας κατά των Κούρδων, η ταυτόχρονη σχεδόν προσπάθεια να εισβάλουν ακόμα πιο βαθιά στο Βόρειο Ιράκ, οι πειρατικές ενέργειες κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας η οποία είναι μέλος της Ε.Ε. και φυσικά η άμεση εμπλοκή της Τουρκίας στη Λιβύη, άρχισαν να ενοχλούν παραδοσιακούς παίκτες της περιοχής, οι οποίοι δεν ήταν διατεθειμένοι να αφήσουν την Τουρκία να αναβιώσει τις Οθωμανικές βλέψεις της στην περιοχή, φέρνοντας τον ακραίο ισλαμισμό στην πόρτα της Ευρώπης.
Η Τουρκία έχει ξεφύγει, όμως, από τον έλεγχο της Γερμανίας, βρίσκοντας τα απαραίτητα πατήματα εργαλειοποιώντας, μεταξύ άλλων, το μεταναστευτικό σε μέσο εκβίασης της Ευρώπης.
Το πολιτικό και οικονομικό βάρος της Γερμανίας από μόνο του, ήταν πολύ λίγο για να επιβάλει την γερμανική θέληση στα ζητήματα της Ανατολικής Μεσογείου ενώ η άμεση απειλή στα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις ορδές των παράνομων μεταναστών και η τουρκική προκλητικότητα στην Ανατ. Μεσόγειο και το Αιγαίο, επέφερε πιέσεις των υπόλοιπων Ευρωπαίων προς την Γερμανία για να λάβει αντιτουρκική δράση.
Δυστυχώς για την Γερμανία, δεν βρισκόμαστε στο 1914 και αυτό που οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται πλέον είναι οι ψυχροί οικονομικοί όροι και η στρατιωτική ισχύς. Η Γερμανία ευελπιστούσε να ελέγξει οικονομικά την Τουρκία, ώστε να την κρατά σε κάποια όρια, αλλά αυτό δεν συμβαίνει καθώς η πολυδιάστατη τουρκική πολιτική βρήκε κεφάλαια από το Κατάρ, συνεργάστηκε με το Ιράν στο παρασκήνιο και άντλησε από την Ένωση αρκετά δις ευρώ με πρόσχημα το μεταναστευτικό. Η Γερμανία εξακολουθεί βέβαια να είναι ένας από τους βασικούς προμηθευτές αμυντικού υλικού στην Τουρκία, ωστόσο ακόμα και αυτός ο τομέας συνεργασίας πιέζεται αφού υπάρχουν κυρώσεις για την τουρκική επεκτατική πολιτική στη Βόρεια Συρία.
Μάλιστα, όταν τα πράγματα στην Λιβύη άρχισαν να επηρεάζουν τα γαλλικά, ιταλικά και Αιγυπτιακά συμφέροντα και τα ελληνικά, η προσπάθεια της Γερμανίας κατέληξε σε φιάσκο αφού οι Τούρκοι δε σταμάτησαν να προωθούν την ατζέντα τους στην περιοχή. Από εκείνο το σημείο και μετά η Τουρκία είναι έκθετη στα μεσογειακά μέλη της Ένωσης και η γερμανική επιρροή από μόνη της δεν θα συγκρατήσει τη γαλλική αντιτουρκική δράση.
Η επιθυμία της Γερμανίας για μία φιλοευρωπαϊκή Τουρκία η οποία θα μπορεί να ελεγχθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση έπεσε στο κενό την στιγμή που το πρώτο τουρκικό γεωτρύπανο κατέπλευσε στην Κυπριακή ΑΟΖ και τα τουρκικά UAVs έφθασαν στην Λιβύη. Η τουρκική προσπάθεια πειρατείας στην ελληνική ΑΟΖ, την στιγμή που οι Η.Π.Α. οδεύουν στις σημαντικότερες εκλογές της ιστορίας τους και η Γερμανία έχει αναλάβει την προεδρία της Ε.Ε., ήταν και η ταφόπλακα στην προσπάθεια του Βερολίνου να κρατήσει την Τουρκία υπό μερικό έστω έλεγχο.
Η τουρκική επιθετικότητα δεν θα σταματήσει εδώ αλλά θα συνεχιστεί. Αν η Γερμανία, εξακολουθεί να την στηρίζει, παρότι πια είναι ανεξέλεγκτη, τότε θα είναι έκθετη στο εσωτερικό της Ένωσης απέναντι σε πολλαπλά κράτη, βάζοντας βόμβα στα θεμέλιά της. Ως εκ τούτου θέλει να πείσει την Ελλάδα να ρίξει νερό στο κρασί της, κάτι που μέχρι στιγμής η Αθήνα αρνείται σθεναρά, επιμένοντας πως ο μόνος διάλογος με την Τουρκία θα γίνει για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα.

ΠΗΓΗ el.gr