Ο διαπρεπής ερευνητής Ian Easton παρετήρησε, προ καιρού, ότι «η Taiwan είναι το στρατηγικόν νεύρον της υφηλίου» (Taipei Times, 14 Feb 2022).
Πράγματι, μία ματιά επί του χάρτου αρκεί για να αντιληφθούμε γιατί εις των κυριωτέρων σκοπών του Πεκίνου είναι να αποπειραθεί να «καταπιεί» την Taiwan. Η πρόσβασις της Ηπειρωτικής Κίνας στον Ειρηνικόν Ωκεανόν – κατ’ ουσίαν δε αυτή ταύτη η οδός προς Περιφερειακήν Ηγεμονίαν (Regional Hegemony) στον Χώρον Ασίας-Ειρηνικού – περιορίζεται υπό δύο εμποδίων:
Του Δρ. ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Το πρώτον είναι η μικρά άλυσος νήσων της Νοτίου και της Ανατολικής Σινικής Θαλάσσης. Απλή ματιά στον χάρτη αποκαλύπτει το κίνητρον του Πεκίνου προς απόκτησιν ελέγχου των περί ων ο λόγος νήσων και βραχονησίδων. Εάν δεν καταφέρει να τις ελέγξει, δεν θα δύναται να ασκήσει Κυριαρχίαν της Θαλάσσης (Command of the Sea) στο γεωπολιτικόν υποσύστημα Ασίας-Ειρηνικού, ούτε να αναδειχθεί εις αληθώς Περιφερειακόν Ηγεμόνα.
Το δεύτερον εμπόδιον είναι μία ελευθέρα και υπερήφανος Taiwan – η οποία, παρά το μέγεθός της και τις συντριπτικώς εις βάρος της υφιστάμενες ποσοτικές αναλογίες, επέτυχε να αναπτύξει θαυμάσιες Ένοπλες Δυνάμεις, προκειμένου να προασπίσει την ελευθερίαν και αξιοπρέπειάν της από τον στραγγαλισμό της, τον οποίον αποπειράται η «Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας».
«Και τι μας νοιάζει η Taiwan;» ερωτά ρητορικώς ο προαναφερθείς Ian Easton. Η απάντησις είναι ηλίου φαεινοτέρα. Καίτοι οι ΗΠΑ δεν υπέχουν συμβατικήν συμμαχικήν υποχρέωσιν μετά της Δημοκρατίας της Κίνας (Taiwan) – την οποίαν τυπικώς έπαυσαν να αναγνωρίζουν ως ανεξάρτητον κράτος, μετά την δραματικήν μεταβολήν της Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής, την επελθούσαν υπαιτιότητι του πολυμηχάνου Henry Kissinger κατά την δεκαετία του 1970 –, η Taiwan εξακολουθεί να κατέχει σημαίνουσαν και μεστήν πολιτικών συμβολισμών θέσιν εντός του αμερικανικού συστήματος διεθνών θεσμών και συμμαχιών.
Εάν η Παγκόσμιος Ναυτική Δύναμις εγκατέλειπεν, αίφνης, την Taiwan εις τας χείρας της Ηπειρωτικής Δυνάμεως Κίνας, τούτο θα ήτο σημείον αδυναμίας της. Εάν θέλομε να είμεθα ειλικρινείς, η Taiwan είναι κρίσιμος διά την αξιοπιστίαν των ΗΠΑ καθ’ όσον αποτελεί δείκτην της ικανότητος και βουλήσεώς των να τιμήσουν τις δεσμεύσεις των διεθνώς. Καθώς είπεν και ο παλαίμαχος Ναύαρχος McVadon, «η αξιοπιστία της Αμερικής ως συμμάχου (…) θα εμειούτο δραματικώς», εάν οι ΗΠΑ ήραν την υποστήριξίν των προς την Taipei.
Επομένως, η Δημοκρατία της Κίνας (Taiwan) είναι σημαντική διά την Αμερικήν, την Ευρώπην αλλά και άπαντα τα ελεύθερα έθνη της υδρογείου. Αυτή ταύτη η ύπαρξίς της συνιστά επαλήθευσιν της υποθέσεως ότι είναι δυνατή η πολιτική και οικονομική ανάπτυξις καθώς και ότι είναι εφικτός ο εκδημοκρατισμός μη Δυτικών χωρών – χωρίς να απαιτείται έξωθεν επέμβασις ή αιματοχυσία.
Η κοινωνία της Taiwan εκπροσωπεί όλες εκείνες τις θεμελιώδεις αξίες του πάλαι ποτέ Ελευθέρου Κόσμου, τις οποίες η Δύσις αποπειράται, από καιρού εις καιρόν, να διαδώσει αλλαχού – πλην όμως εις μάτην και προκαλούσα ποταμούς αίματος (όρα Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Βοσνία, Κοσσυφοπέδιον κ.ο.κ.). Αντιθέτως, η Taiwan επέτυχε πάντα ταύτα. Και τα επέτυχε μόνη – εις πείσμα όλων των περιορισμών, των αδίκως επιβληθέντων εις βάρος της, από της δεκαετίας του 1970 και εντεύθεν.
Η Taiwan είναι Κυρίαρχον Κράτος, διαθέτον ωρίμους δημοκρατικούς θεσμούς, ίδιες Ένοπλες Δυνάμεις, διεθνείς διπλωματικούς εταίρους, πρώτης τάξεως ανθρώπινον δυναμικόν και μίαν εκ των μεγαλυτέρων Οικονομιών του πλανήτου – καθώς και την βούλησιν και αποφασιστικότητα του Λαού και της Ηγεσίας της, όπως διατηρήσουν και προασπίσουν την ελευθερίαν, τον κώδικα αξιών και τον τρόπον βίου των.
Σημειωτέον δε ότι η Δημοκρατία της Κίνας (Taiwan) ουδέποτε απετέλεσε τμήμα της επικρατείας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Συνεπώς, η τελευταία ουδεμίαν νόμιμον αξίωσιν έχει επί της Taiwan.
Εν τούτοις, η Κυβέρνησις Biden εμμένει στην «άρνησιν πραγματικότητος» («truth denial»). Τι είναι, άραγε, η Taiwan, κατά την αντίληψιν της γραφειοκρατίας του Σταίητ Ντηπάρτμεντ; Μην είναι χώρα; Μην είναι, απλώς, χώρος; Ή μήπως, κάποιο αυτοδιοικούμενον σύμπλεγμα νήσων; Το Σταίητ Ντηπάρτμεντ επιμελώς αποφεύγει την απάντησιν – εμμένοντας στην διαβόητον πολιτικήν της «Στρατηγικής Ασαφείας» («Strategic Ambiguity»)!
Πλην όμως, εν όψει της αναδύσεως της Ηπειρωτικής Κίνας ως Αναθεωρητικής Δυνάμεως (Revisionist Power) και υπό το κράτος των από του έτους 2016 και εντεύθεν ολοέν αυξανομένων στρατιωτικών προκλήσεων της εις βάρος της Taiwan – κλιμακωθεισών εις τον σημερινόν αεροναυτικόν αποκλεισμόν της (air-naval blockade) υπό του ηπειρωτικού «Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού» (PLA) –, οι ΗΠΑ οφείλουν να εγκαταλείψουν την πολιτικήν «Στρατηγικής Ασαφείας» και να συγκεκριμενοποιήσουν, εκ των προτέρων, την δέσμευσίν των έναντι της αμύνης της Taiwan.
Η παρατεταμένη Στρατηγική Ασάφεια δυνατόν όπως παρασύρει την ιθύνουσαν κρατικήν-κομματικήν γραφειοκρατικήν ελίτ του Πεκίνου εις το σφαλερόν συμπέρασμα ότι δύναται να επιχειρήσει επίθεσιν εναντίον της Taiwan και να μη αποκρουσθεί. Και, άρα, να ενδώσει στον πειρασμόν να προβεί εις μοιραία βήματα.
Και βεβαίως, ήγγικεν η ώρα, ίνα εξετάσουν η Ουάσιγκτων και οι σύμμαχοί της «όχι, πλέον, το εάν αλλά το πότε και τίνι τρόπω θα αναγνωρίσουν διπλωματικώς την Taiwan» (Easton, αυτόθι).
*Ο Καθηγητής κ. Ηλίας Ηλιόπουλος διδάσκει σήμερα στο Τμήμα Τουρκικών και Συγχρόνων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διετέλεσε επί σειράν ετών Καθηγητής της Ναυτικής Σχολής Πολέμου και του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου