Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Ας δούμε αυτά τα νέα δεδομένα ένα προς ένα, προκειμένου να επιχειρηθεί να καταλήξουμε σε ορισμένα ασφαλή και ζωτικά συμπεράσματα. Το DP είναι ανοικτό σε οποιονδήποτε λογικό αντίλογο,
τεκμηριωμένο με επιχειρήματα που θα συνδυάζουν τεχνικές, οικονομικές και επιχειρησιακές παραμέτρους. Ουδείς έχει το προνόμιο του αλάθητου. Όλοι μια άποψη εκφράζουμε και όλοι αξιολογούμαστε. Σημασία έχει η αποφυγή της τοξικότητας που έχει κατακτήσει νέα υψηλά στη δημόσια συζήτηση στον χώρο της άμυνας.– Η τρωτότητα ακόμα και των επιθετικών ελικοπτέρων καταδείχθηκε πριν από οκτώ ολόκληρα χρόνια στη Συρία, όταν κρίθηκε ότι είναι ιδιαίτερα ευάλωτα σε αποστολές εγγύς υποστήριξης φίλιων επίγειων δυνάμεων. Εντός δύο μόλις μηνών από την εμπλοκή της Ρωσικής Αεροπορίας στις επιχειρήσεις εκεί (δεύτερο εξάμηνο του 2015), η αξιοποίηση επιθετικών ελικοπτέρων διακόπηκε λόγω απωλειών, μαζί με την εκτέλεση αποστολών προσβολής επίγειων στόχων από μικρά ύψη από επιθετικά αεροσκάφη Su-25 Frogfoot. To ίδιο ακριβώς και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό συνέβη και κατά την αρχική φάση των επιχειρήσεων στην Ουκρανία. Οι απώλειες σε επιθετικά ελικόπτερα και αεροσκάφη, πρακτικά απέτρεψαν την ευρεία αξιοποίησή τους με βάση κάθε ισχύον επιχειρησιακό δόγμα.
Η ευρύτατη διάδοση των φορητών πυραυλικών αντιαεροπορικών συστημάτων (MANPADS), αφενός επιβάλλει τον εξοπλισμό μεταφορικών και επιθετικών ελικοπτέρων που επιχειρούν στην πρώτη γραμμή με ολοκληρωμένα συστήματα αυτοπροστασίας και ηλεκτρονικού πολέμου, με κύριο αντικείμενο την έγκαιρη προειδοποίηση και την παραπλάνηση πυραύλων, που αυξάνουν σημαντικά το κόστος αγοράς και υποστήριξης. Αφετέρου, η ενσωμάτωση τέτοιων συστημάτων και η λειτουργία τους (MAWS, IR Countermeasures, EW Countermeasures, Jammers) δεν διασφαλίζει την επιβίωση του ελικοπτέρου…
– Τα ελικόπτερα πλέον, μετά την επιχειρησιακή εμπειρία της Συρίας και τώρα της Ουκρανίας, μπορούν να επιχειρούν με σημαντικές πιθανότητες επιβίωσης μόνο ως φορείς όπλων μακρού πλήγματος που λειτουργούν και ως περιφερόμενα πυρομαχικά (loitering munitions), όπως ο ισραηλινός SPIKE-NLOS και ο ευρωπαϊκός AKERON LP. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο Στρατός των ΗΠΑ έσπευσε ταχύτατα να ενσωματώσει τον Spike NLOS στα επιθετικά AH-64E Guardian που διαθέτει. Όχι σε ορισμένα. Σε ΟΛΑ.
– Το βασικό αεροφερόμενο αντιαρματικό όπλο του Στρατού των ΗΠΑ εντός των επόμενων ετών δεν θα είναι πλέον ο AGM-114 Hellfire, ακτίνας εφτά έως οκτώ χιλιομέτρων, αλλά ούτε και ο νέος AGM-179 JAGM που προορίζεται να τον αντικαταστήσει, μαζί με τον AGM-65 Maverick στις τάξεις της USAF και του USN/USMC. Θα είναι ο SPIKE-NLOS, που πλέον αποκτά ακόμα μεγαλύτερη ακτίνα και δυνατότητες…
– H Aεροπορία Στρατού συνεπώς, μαζί ενδεχομένως και με την Διοίκηση Ελικοπτέρων Ναυτικού, με βάση τα νέα δεδομένα χρειάζονται ελικόπτερα που να έχουν τη δυνατότητα αξιοποίησης τέτοιων όπλων εναντίον αρμάτων μάχης, τεθωρακισμένων οχημάτων, αντιαεροπορικών συστημάτων, μονάδων επιφανείας, αποβατικών δυνάμεων και συγκεντρώσεων προσωπικού. Αυτό που ΔΕΝ χρειάζονται, πάντα με βάση τα νέα δεδομένα, είναι πανάκριβες πλατφόρμες που θα υποχρεωθούν λόγω έλλειψης των κατάλληλων όπλων, να πετάξουν πάνω από την περιοχή των επιχειρήσεων για να προσβάλουν τους στόχους τους!
– Η Ελλάδα απέστειλε LOR στις ΗΠΑ αιτούμενη τη λήψη τεχνικών και οικονομικών στοιχείων για την αγορά 24+11 μέσων μεταφορικών ελικοπτέρων τύπου UH-60M Blackhawk. Σύμφωνα με δημοσιεύματα στα ελληνικά μίντια, μόνο τα τέσσερα από τα 24 Blackhawk που σε πρώτη φάση θα παραγγελθούν για την Αεροπορία Στρατού θα εξοπλιστούν με τη συλλογή Assault, προκειμένου να αποδοθούν επιχειρησιακά στη νέα Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων (ΔΕΠ).
Επειδή λοιπόν τα χρήματα δεν επαρκούν, μόλις τέσσερα από τα λιγοστά (24) νέα μέσα μεταφορικά ελικόπτερα του Ελληνικού Στρατού θα έχουν τη δυνατότητα να μεταφέρουν και να αξιοποιούν όπλα! Το εύλογο ερώτημα που τίθεται εδώ, είναι το για ποιόν ή για ποιους λόγους, αποστέλλεται και άλλη LOR στις ΗΠΑ για την αγορά επιθετικών ελικοπτέρων AH-64E Guardian, αντί να αναζητηθεί και να διερευνηθεί εξαρχής η εξασφάλιση μίας ολοκληρωμένης και όχι ελλειμματικής λύσης μέσω των UH-60M Blackhawk;
Γιατί δηλαδή η Ελλάδα, πράττοντας όπως η Αυστραλία, δεν σχεδιάζει την απόκτηση 40 τουλάχιστον UH-60M με 20 συλλογές Assault, προκειμένου να αποκτήσει την ευελιξία να τα αξιοποιεί σε διττό ρόλο, δηλαδή και ως μεταφορικά αλλά και ως Gunship οπλισμένα με πυραύλους SPIKE-NLOS, AGM-114 Hellfire, ρουκέτες κατεύθυνσης λέιζερ APKWS, πολυβόλα GAU-17 (εξάκανο) και GAU-19 (τρίκανο), καταβάλλοντας ποσό της τάξης των δύο δισ. δολαρίων για να συγκροτήσει έναν άκρως ομοιογενή και φονικό στόλο;
Με άλλα λόγια, γιατί επιλέγει για άλλη μία φορά της τακτική της “σαλαμοποίησης” που τόσο καταστροφική αποδείχθηκε κατά τις περασμένες δεκαετίες για την ελληνική άμυνα και την αμυντική βιομηχανία; Μπορεί άραγε η ελληνική οικονομία να διαθέσει τα κονδύλια που απαιτούνται για την υποστήριξη 20 ελικοπτέρων ΝΗ-90 που ακόμα δεν έχει παραλάβει στο σύνολό τους η Αεροπορία Στρατού;
Μπορεί άραγε να πράξει το ίδιο και για την αγορά / υποστήριξη 24 αρχικά (και “βλέπουμε” για αργότερα!) UH-60M, την αγορά / υποστήριξη 10 CH-47F (επίσης “βλέπουμε” για τα άλλα 10 αργότερα!) και παράλληλα να καταβάλλει ποσό 120 εκατομμυρίων δολαρίων (!) ανά μονάδα για να αγοράσει 10 νέας κατασκευής AH-64E Guardian και τουλάχιστον 80 εκατομμυρίων ανά μονάδα για να εκσυγχρονίσει τα εννέα Apache -DHA σε -Ε; Άλλο το ευκταίο και άλλο το εφικτό…
Η απάντηση είναι αρνητική. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΠΟΡΟΙ. Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η ελληνική οικονομία θα αντέξει όλες αυτές τις αγορές ελικοπτέρων εντός των επόμενων δέκα ετών, είναι πρακτικά αδύνατο να αντέξει και το κόστος της επαρκούς υποστήριξης. Αναφερόμαστε σε πέντε διαφορετικούς τύπους! Apache/Guardian, Kiowa, Chinook, Blackhawk, NH-90…
Είναι μαθηματικά βέβαιο συνεπώς ότι και στην επόμενη δεκαετία οι διαθεσιμότητες θα είναι πολύ χαμηλές, αν συνεχιστεί η ίδια τακτική. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν ούτε πρόκειται να υπάρξουν τα αναγκαία κονδύλια για υποστηριχθούν τόσοι διαφορετικοί τύποι ελικοπτέρων. Δεν τους απασχολεί; Προς τι λοιπόν αυτός ο ακατανόητος “μεγαλοϊδεατισμός”; Το πορτοφόλι θα το κοιτάξουν ποτέ όσοι σχεδιάζουν ή είναι οπαδοί του… δόγματος “έχει ο Θεός”; Όντως έχει, εμείς δεν έχουμε.
Το DP έχει επιχειρηματολογήσει ότι δεν υπάρχει λόγος να επιλεγεί ελικόπτερο της κατηγορίας και των δυνατοτήτων του Blackhawk για να αντικατασταθεί το γηραιό μονοκινητήριο Huey, ειδικά σε ρόλους… αεροταξί και γενικών μεταφορών. Εκεί παραπέμπει άλλωστε και η αρχική διαμόρφωση την οποία συζητά η Αεροπορία Στρατού να αποκτήσει. Ένα μικρότερης κατηγορίας, πλήρως εξοπλισμένο, δικινητήριο ελικόπτερο μπορεί να καλύψει τη συγκεκριμένη επιχειρησιακή ανάγκη πιο οικονομικά.
Από την άλλη πλευρά όμως, δεν είναι δυνατόν να μην επισημανθεί ότι η περίπτωση του UH-60M Blackhawk, προσφέρει μία τεράστια δυνατότητα ομογενοποίησης του στόλου των ελικοπτέρων της Αεροπορίας Στρατού που έχουν επιθετικό – μαχητικό ρόλο, σε συνδυασμό με παράλληλη δυνατότητα να αξιοποιήσει τα ιπτάμενα μέσα της ως πλατφόρμες πολλαπλών ρόλων. Άρα χρήζει επανεξέτασης και νέας προσέγγισης η όλη αντίληψη για τα μέσα που χρειάζεται η Αεροπορία Στρατού σε εποχές ισχνών αγελάδων…
Στο θέμα θα υπάρξει συνέχεια, από τη στιγμή που οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Το να συνεχίσουμε να τους αγνοούμε επιδεικτικά, οδηγεί νομοτελειακά σε καταστροφικά αποτελέσματα. Άλλο το “θέλω” και άλλο το “μπορώ”. Κι αυτό ισχύει για όλους τους Κλάδους. Καταληκτικά, υπενθυμίζουμε τη δήλωση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 2020, βάσει της οποίας “ό,τι βρίσκεται σε υπηρεσία, από εδώ και πέρα θα υποστηρίζεται”. Αναμένουμε να τη δούμε να γίνεται πράξη, μαζί με την αλλαγή νοοτροπίας που συνεπάγεται.
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου