Για όλους τους υποστηρικτές της ευημερίας των γυναικών, ειδικά στον τομέα της σεξουαλικής βίας, το κρίσιμο μέλημα αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι ο τρόμος που ασκήθηκε εις βάρος ανυπεράσπιστων γυναικών όλων των ηλικιών μέσω πράξεων σεξουαλικού εξευτελισμού, βασανιστηρίων και θανάτου από τη Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου. Στη φωτογραφία: σε μια διαδήλωση έξω από τα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη στις 4 Δεκεμβρίου 2023, με το σύνθημα «#MeToo εκτός αν είσαι Εβραίος», εκφράζεται η διαμαρτυρία για τη σιωπή του ΟΗΕ σχετικά με τη σεξουαλική βία που διαπράττουν τρομοκράτες της Χαμάς εναντίον ισραηλινών γυναικών και κοριτσιών. (Φωτό του Charly Triballeau/AFP μέσω Getty Images)
του Nils A. Haug
Τον Νοέμβριο του 2023, η ποιήτρια Κάρολ Αν Ντάφι, βραβευμένη με τον τίτλο της επίσημης ποιήτριας του Ηνωμένου Βασιλείου, έγραψε ένα ποίημα με τίτλο "We See You" (Σας βλέπουμε) για να τιμήσει τον θρίαμβο μιας ομάδας γυναικείου ποδοσφαίρου.
Η επιτυχία γυναικών σε παραδοσιακά ανδρικά αθλήματα είναι σίγουρα κάτι που πρέπει να επαινείται. Ακόμα κι έτσι, καθήκον ενός βραβευθέντος ποιητή είναι επίσης να αντικατοπτρίζει βαθιά σύγχρονα ζητήματα που επηρεάζουν το έθνος. Η Ντάφι, μια αφοσιωμένη φεμινίστρια, ακτιβίστρια για θέματα φύλου και υποστηρίκτρια των καταπιεσμένων, δεν έχει ακόμη ασχοληθεί με το πιο σημαντικό ζήτημα αυτής της περιόδου για την ευημερία των γυναικών: τη φρικτή και συστημική βία με βάση το φύλο που υπέστησαν αθώες ισραηλινές κοπέλες και γυναίκες, πολλές από τις οποίες βιάστηκαν μέχρι θανάτου, κακοποιήθηκαν, βασανίστηκαν, σφαγιάστηκαν ή τους αφαιρέθηκαν τα γεννητικά τους όργανα από δολοφόνους της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023. Ίσως να σχολιάσει σχετικά ή να γράψει ένα συγκινητικό ποίημα, ίσως και όχι.
Η πραγματικότητα είναι ότι για όλους τους υποστηρικτές της ευημερίας των γυναικών, ειδικά στον τομέα της σεξουαλικής βίας, το κρίσιμο μέλημα αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι ο τρόμος που ασκήθηκε εις βάρος ανυπεράσπιστων γυναικών όλων των ηλικιών μέσω πράξεων σεξουαλικού εξευτελισμού, βασανιστηρίων και θανάτου από τη Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου.
Ηθική υποχρέωση των υποστηρικτών της ειρήνης, και εκείνων που τηρούν την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής, είναι να μιλήσουν ενάντια στην αδικία. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε εγκλήματα βίας κατά ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Επομένως, θα περιμέναμε από ομάδες για τα δικαιώματα των γυναικών να μιλήσουν εκ μέρους των γυναικών όλων των εθνοτικών και θρησκευτικών κατηγοριών που υπέστησαν κάποια τραυματική εμπειρία. Αυτή η προσέγγιση επικυρώθηκε από τον νικητή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης Ελί Βίζελ στην ομιλία αποδοχής του το 1986:
«Πρέπει πάντα να παίρνουμε θέση. Η ουδετερότητα βοηθά τον καταπιεστή, ποτέ το θύμα. Η σιωπή ενθαρρύνει τον βασανιστή, ποτέ τον βασανισμένο».
Ο Αρχιεπίσκοπος Τσαρλς Σαπούτ παρατήρησε ότι «η ανοχή του σοβαρού κακού μέσα σε μια κοινωνία είναι από μόνη της μια μορφή σοβαρού κακού».
Σε γενικές γραμμές, σε πολλά κράτη οι πολίτες είναι εξοργισμένοι με την έλλειψη ευρείας καταδίκης των φρικαλεοτήτων που υπέστησαν σκόπιμα ευάλωτες γυναίκες όλων των ηλικιών, από νήπια έως ηλικιωμένες, από τις τρομοκρατικές ομάδες της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. Ιδιαίτερα σοκαριστική είναι η έλλειψη κάποιας καταγγελίας από τις μεταμοντέρνες φεμινίστριες της Δύσης. Προς τιμήν του, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν προέβη αμέσως σε μια ανακοίνωση κατά την οποία δήλωσε ότι η βία της Χαμάς κατά των ισραηλινών γυναικών ήταν «πέρα από οτιδήποτε έχει δει». Κάνοντας μια πλάγια αναφορά στην αρχή του Βίζελ, ο Μπλίνκεν διερωτήθηκε «γιατί χώρες, ηγέτες, διεθνείς οργανισμοί άργησαν τόσο πολύ να επικεντρωθούν σε αυτό το γεγονός». Ο Μπλίνκεν, ωστόσο, παραβλέπει το συμπέρασμα ότι η προώθηση αριστερών, νεομαρξιστικών ερμηνειών ταυτότητας από την κυβέρνηση Μπάιντεν, ιδιαίτερα αυτή του ριζοσπαστικού φεμινισμού, θα μπορούσε να είναι ένας σημαντικός παράγοντας.
Τον Νοέμβριο του 2023, αναφέρθηκε ότι η Ειδική Εισηγήτρια των Ηνωμένων Εθνών για τη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών, Ριμ Αλσαλέμ, παρά τις συντριπτικές αποδείξεις για το αντίθετο, ισχυρίστηκε ότι τα στοιχεία κατά της Χαμάς «δεν ήταν αρκετά αξιόπιστα για να δικαιολογήσουν μια δήλωση» —στην οποία η Επίτροπος των Θυμάτων του Λονδίνου, Κλερ Γουόξμαν, απάντησε:
«Πώς μπορούμε να μιλάμε για εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών αν λέμε σιωπηρά ότι είναι αποδεκτό να βιάζονται Εβραίες;»
Αυτή είναι η ουσία του θέματος, δηλαδή η εκτεταμένη υποκρισία, που προφανώς προέρχεται από τον διάχυτο αντισημιτισμό, ο οποίος διασταυρώνεται με τον αντισιωνισμό και την ακραία φεμινιστική ιδεολογία του φύλου.
Οι ακόλουθες περιπτώσεις δείχνουν ξεκάθαρα την προκατάληψη ορισμένων γυναικείων ομάδων όσον αφορά τα εβραϊκά και ισραηλινά θύματα σεξουαλικής βίας που προέκυψαν από τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου:
- Για δύο μήνες, μετά την φρίκη της 7ης Οκτωβρίου, εκπρόσωποι της Γυναικείας Υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών για την Ισότητα των Φύλων και την Ενδυνάμωση των Γυναικών αρνήθηκαν να συναντηθούν με μια ομάδα ισραηλινών γυναικών, παρά τα εγκωμιαστικά σλόγκαν του Οργανισμού ότι πρόκειται για «παγκόσμιο υποστηρικτή των γυναικών και των κοριτσιών» και του «δικαιώματος των γυναικών να ζουν χωρίς βία».
- Τις τελευταίες μέρες του Νοεμβρίου 2023, η ομάδα για τα δικαιώματα των γυναικών, UN Women, εξέδωσε τελικά μια ανακοίνωση που επέκρινε τις «πολλές αναφορές για θηριωδίες και σεξουαλική βία λόγω φύλου» που διέπραξε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. Αυτή η δήλωση κυκλοφόρησε σχεδόν οκτώ εβδομάδες μετά το συμβάν και, αναμφίβολα, μόνο λόγω πιέσεων από ενδιαφερόμενες ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μια επικριτής των Γυναικών του ΟΗΕ, εξέφρασε τη θλίψη της για τη σιωπή τους σχετικά με το θέμα: «Φαίνεται ότι ξέχασαν ότι αγωνίζονται για όλες τις γυναίκες. Αν δεν αγωνίζονται για όλες τις γυναίκες, τότε δεν αγωνίζονται για καμία».
- Στις 20 Νοεμβρίου, η Μίριαμ Σλερ, διευθύντρια ενός κέντρου κρίσεων στο Τελ Αβίβ ισχυρίστηκε ότι οι διεθνείς ομάδες για τα δικαιώματα των γυναικών παραμένουν σε μεγάλο βαθμό σιωπηλές και «καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια για να δικαιολογήσουν τις φρικαλεότητες και να εκλογικεύσουν τους βιασμούς».
- Η Σαμάνθα Πίρσον, Διευθύντρια του Κέντρου Σεξουαλικών Επιθέσεων του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτα, «υπέγραψε μια ανοιχτή επιστολή που αρνείται ότι οι γυναίκες βιάστηκαν από τρομοκράτες της Χαμάς». Αργότερα, απολύθηκε από τη θέση της.
- Η βρετανική φεμινιστική ομάδα Sisters Uncut ισχυρίστηκε ότι οι ισχυρισμοί για σεξουαλική επίθεση εναντίον ισραηλινών γυναικών στις 7 Οκτωβρίου ήταν «ισλαμοφοβικά και ρατσιστικά όπλα σεξουαλικής βίας».
- Ο αμερικανικός οργανισμός National Women's Studies Association, ενώ καταδικάζει γενικώς τη βία λόγω φύλου στον πόλεμο, παρέλειψε να αναφέρει τις σεξουαλικές επιθέσεις κατά των ισραηλινών γυναικών.
- Χαρακτηριστικό παράδειγμα πολλών επιφανών φεμινιστριών, η Πραμίλα Τζάιαπαλ, εκπρόσωπος των ΗΠΑ (D-WA) και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων «άμβλυνε τις επικρίσεις της κατά των τρομοκρατών της Χαμάς που βίασαν Ισραηλινές» όταν έδωσε συνέντευξη στο CNN, στις 3 Δεκεμβρίου. Αρνήθηκε να επικρίνει άνευ όρων τις ενέργειες της Χαμάς.
- Ένα μήνα μετά τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου, η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών εορτάστηκε από τον ΟΗΕ διεθνώς. Σε διάφορα σχετικά «συνέδρια, στρογγυλά τραπέζια και εκδηλώσεις», δεν ειπώθηκε ούτε μία «λέξη ενάντια σε αυτές τις φρικτές πράξεις που μόλις πρόσφατα διαπράχθηκαν στην ισραηλινή γη, και είναι πραγματικά ντροπή για αυτούς», ισχυρίστηκε η κ.Γκρανό-Λουμπατόν, μια προβληματισμένη διαδηλώτρια στη Νέα Υόρκη. Δεν εγκρίθηκε κανένα ψήφισμα που να καταδικάζει τους μαζικούς βιασμούς και τις σεξουαλικές επιθέσεις της Χαμάς κατά των αθώων κοριτσιών και γυναικών του Ισραήλ.
- Παρά μια ευρέως δημοσιευμένη δήλωση στις 13 Οκτωβρίου 2023 από τους Γιατρούς για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που ανέφερε περιστατικά βιασμού και βασανιστηρίων γυναικών, τόσο νεαρών όσο και ηλικιωμένων στις 7 Οκτωβρίου, ο ΟΗΕ και οι ομάδες φεμινιστικών δικαιωμάτων παρέμειναν ως επί το πλείστον σιωπηλοί για το θέμα.
- Στις αρχές Δεκεμβρίου 2023 και λόγω της ισραηλινής επιμονής, ο ΟΗΕ συγκάλεσε συνεδρίαση στη Νέα Υόρκη για να διερευνήσει τα σεξουαλικά εγκλήματα της Χαμάς. Παρά τις πολλές αντιδράσεις, η πρώην διευθύνουσα σύμβουλος του Facebook, Σέριλ Σάντμπεργκ, μαζί με τη Δημοκρατική Γερουσιαστή των ΗΠΑ, Κίρστεν Γκίλιμπραντ, μίλησαν στη συνάντηση. Η Σάντμπεργκ είπε: «Εάν δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι ο βιασμός είναι λάθος, τότε έχουμε αποδεχθεί το απαράδεκτο». Η συνάδελφός της, γερουσιαστής Γκίλιμπραντ, είπε ότι «ένιωσε σχεδόν να πνίγεται» όταν είδε «πόσες οργανώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών επέλεξαν να παραμείνουν σιωπηλές».
- Μόλις στις 4 Μαρτίου 2024, περίπου πέντε μήνες μετά την 7η Οκτωβρίου, ο ΟΗΕ συνέταξε μια έκθεση που αναγνώρισε «σαφείς και πειστικές πληροφορίες ότι συνέβησαν πράξεις σεξουαλικής βίας, μεταξύ των οποίων βιασμοί, σεξουαλικά βασανιστήρια, σκληρή, απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση». Όπως ήταν αναμενόμενο, και όπως προέκυψε από συνεντεύξεις που έγιναν σε κατεχόμενες από την Παλαιστίνη περιοχές της Δυτικής Όχθης, ο ΟΗΕ υποστήριξε «σκληρές, απάνθρωπες και εξευτελιστικές» ενέργειες από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, όπως «σεξουαλική βία με τη μορφή σωματικών ερευνών και απειλών βιασμού». Πιστεύεται ότι οι ισχυρισμοί αυτοί προέρχονται από τον θεωρητικό συνωμοσίας και επιθετικό αντισημίτη Ρίτσαρντ Φαλκ, μέσω του ιδρύματός του Euro-Med Monitor. Ο εισηγητής του ΟΗΕ Αλσάλεμ από την Ιορδανία, ισχυρίζεται ότι οι κατηγορίες εναντίον των ισραηλινών δυνάμεων είναι «εύλογα αξιόπιστες», αλλά αρνείται να αποκαλύψει την πηγή. Στην πραγματικότητα, καμία αξιόπιστη ή αποδεδειγμένη περίπτωση τέτοιας συμπεριφοράς των ισραηλινών δυνάμεων στη Γάζα από τις 7 Οκτωβρίου δεν έχει καταγραφεί δημόσια.
- Παρά την επίσημη έκθεση, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες δεν έχει συγκαλέσει συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας «για να κηρύξει τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση και να επιβάλει κυρώσεις στους υποστηρικτές της». Ο υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ Κατς απάντησε ότι το Ισραήλ δεν έχει ακούσει «ούτε μια λέξη» από τον Γκουτέρες για το θέμα της σεξουαλικής βίας που διαπράχτηκε από τη Χαμάς.
- Στις 6 Μαρτίου 2024, ο πρώην σύμβουλος του Προέδρου Τραμπ, Τζάρεντ Κούσνερ, επισήμανε την υποκρισία των προοδευτικών φεμινιστριών σχετικά με τους Εβραίους και το Ισραήλ: «Όταν οι γυναίκες βιάστηκαν βάναυσα στις 7 Οκτωβρίου, οι περισσότερες φιλελεύθερες γυναικείες ομάδες στην Αμερική παρέμειναν σιωπηλές». Στη συνέχεια, ο Κούσνερ τόνισε τον παραλογισμό και τον αντισημιτισμό των ιδεολόγων του φύλου, «Οι οργανώσεις που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των LGBT καταδίκασαν τη χώρα που επιτρέπει την ελευθερία, και έκαναν πορεία διαμαρτυρίας υπέρ μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που τιμωρεί τους ομοφυλόφιλους με θάνατο».
- Στις 27 Νοεμβρίου 2023, ο πρώην ιταλός βουλευτής Φιάμα Νιρενστάι, υπονόησε ότι η κύρια αιτία της φεμινιστικής σιωπής —και η απουσία πορειών διαμαρτυρίας των φεμινιστριών ενάντια στη σεξουαλική βία της Χαμάς— είναι το αμείωτο εβραϊκό μίσος.
- Η διαβολική στάση της Χαμάς σχετικά με τον σεξουαλικό τρόμο αποκαλύφθηκε περαιτέρω στις 6 Μαρτίου 2024, όταν ο εκπρόσωπος Οσάμα Χαμντάν αρνήθηκε ότι διαπράχτηκαν σεξουαλικές επιθέσεις στις 7 Οκτωβρίου σε αθώες γυναίκες. «Η γυναίκα που το έγραψε πρέπει να απολυθεί», είπε. Στη συνέχεια, ισχυρίστηκε ότι κάποια από αυτές τις γυναίκες υποβλήθηκε σε αισθητική επέμβαση γιατί θεώρησε ότι δεν της επιτέθηκαν επειδή δεν ήταν αρκετά όμορφη.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ριζοσπαστικές φεμινιστικές ομάδες επαναστατούν ενάντια στην κριτική για την αποτυχία τους να καταδικάσουν σθεναρά τις σεξουαλικές επιθέσεις της Χαμάς. Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2024 στο Portside Magazine από μια ανώνυμη ομάδα έριξε την ευθύνη στο Ισραήλ:
«Η τρέχουσα εκστρατεία του Ισραήλ να δυσφημήσει τις φεμινίστριες —ιδιαίτερα τις έγχρωμες φεμινίστριες, τις φεμινίστριες από αραβικές χώρες και τις Εβραίες αντισιωνίστριες φεμινίστριες– και άλλους που επικρίνουν τη θανατηφόρα επίθεση κατά των Παλαιστινίων, είναι προσβλητική και ανέντιμη, αλλά δεν είναι κάτι καινούργιο».
Δεν έγραψαν ούτε μια λέξη που να καταδικάζει τη χρήση του συστημικού βιασμού και ακρωτηριασμού από τη Χαμάς ως μέθοδο τρομοκρατίας.
Στην προσπάθεια για υποτιθέμενη κοινωνική δικαιοσύνη, οι σύγχρονες ριζοσπαστικές φεμινίστριες φαίνεται να αντιλαμβάνονται κρίσιμα ζητήματα όπως η φυλή και το φύλο μέσα από το πρίσμα της «κρίσιμης φυλετικής θεωρίας». Όσον αφορά την εθνότητα, οι σοσιαλεπαναστάτες ισχυρίζονται ότι η δυτική κουλτούρα είναι συστημικά προκατειλημμένη κατά των μειονοτήτων. Οι ίδιες οι φεμινίστριες, ωστόσο, είναι προκατειλημμένες κατά των Εβραίων. Η τυπική μαρξιστική επαναστατική πολιτική υπαγορεύει ότι η καταπιεζόμενη τάξη, οι «εργάτες», πρέπει να ανατρέψουν τους αφέντες, τους «καπεταναίους της βιομηχανίας» που τους ελέγχουν. Για τις φεμινίστριες, οι ίδιες αρχές ισχύουν για θέματα φύλου. Κατά τη σολιψιστική άποψή τους, απαιτείται μια επανατοποθετημένη κοινωνία σε γραμμές που υποτίθεται ότι είναι πιο ισότιμες, εδραιώνοντας έτσι μια φανατισμένη μορφή κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η μαρξική ταξική-δυϊστική θεωρία, το θεμέλιο της πολιτικής ταυτότητας, παρέχει φαινομενικά στους οπαδούς της μια ιδεολογική βάση για να βλέπουν τους Παλαιστίνιους ως καταπιεσμένη τάξη. Αυτό το δόγμα μπορεί να εξηγήσει τη θορυβώδη πορεία της 13ης Οκτωβρίου στη Χεβρώνα από Παλαιστίνιες, οι οποίες συχνά είναι πολύ εξοικειωμένες με τις γυναικοκτονίες, προς υποστήριξη των επιθέσεων της Χαμάς κατά των ισραηλινών γυναικών. Αυτές οι παλαιστίνιες φεμινίστριες ίσως ταυτίζονται με τη Χαμάς θεωρώντας τη κοινωνικό απελευθερωτή, ανεξάρτητα από τον τρόμο που επιβάλλεται σε αθώες γυναίκες στη διαδικασία, και πιθανώς κατανοούν τον δικό τους ρόλο στη σύγκρουση ως μέρος και στοιχείο της φυλετικής αλληλεγγύης. Ακόμα κι έτσι, η έκδηλη Schadenfreude —η ικανοποίηση που νιώθουν για τη σεξουαλική βία που διαπράττεται εις βάρος γυναικών διαφορετικής πίστης— είναι παρούσα για να γίνουν όλοι μάρτυρες αυτής.
Αυτές οι Παλαιστίνιες ευθυγραμμίζονται δημόσια με τους τρομοκράτες, και, πιθανώς νιώθοντας υποχρέωση προς την κοινωνία τους, συνεχίζουν να μεγαλώνουν παιδιά τόσο κατηχημένα όσο οι ίδιες, διαμορφώνοντάς τους ένα μέλλον μίσους και βίας.
ΗΈρικα Μπακιότσι, δικηγόρος, επικρίνοντας τον μεταμοντέρνο φεμινισμό, επισήμανε ότι οι «διαρκείς ηθικές αρχές» που τα προηγούμενα φεμινιστικά κινήματα «χρησιμοποίησαν για να κάνουν μια αιτιολογημένη κριτική», δεν υπάρχουν πλέον. Αντίθετα, είπε, οι στόχοι των σύγχρονων, αφυπνισμένων φεμινιστριών «στερούνται ευγενούς σκοπού και είναι τελικά επικίνδυνοι».
Ο ιστορικός Πολ Τζόνσον κατέκρινε επίσης την υπεροχή της ιδεολογίας γενικά:
«Πάνω απ' όλα, πρέπει πάντα να θυμόμαστε αυτό που συνήθως ξεχνούν οι διανοούμενοι: ότι οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη σημασία από τις έννοιες, και πρέπει να προηγούνται. Το χειρότερο είδος δεσποτισμού είναι η άκαρδη τυραννία των ιδεών».
Τα πρώτα κινήματα απελευθέρωσης των γυναικών, πρόδρομοι του σύγχρονου φεμινιστικού ακτιβισμού, ιδρύθηκαν για να διακηρύξουν τα δικαιώματα των γυναικών στην κοινωνική ισότητα. Ο ριζοσπαστικός φεμινισμός, ως στενή έκφραση του αρχικού κινήματος, αποτυγχάνει θεαματικά στο να αποτελέσει πρότυπο για τις ηθικές και δεοντολογικές αρχές της κοινωνίας. Οι υποστηρικτές του φαίνεται να δίνουν προτεραιότητα στις ναρκισσιστικές, εγωκεντρικές ιδεολογίες ταυτότητας έναντι της ιερότητας, της αξιοπρέπειας και της οντολογικής ασφάλειας της κάθε γυναίκας. Απεχθάνονται ορισμένες κατηγορίες άλλων γυναικών, ειδικά όσων δεν υποστηρίζουν την ιδεολογία του φύλου, όπως τις γυναίκες που τιμούν τις διαφορές των φύλων, τις γυναίκες που εκτιμούν την πυρηνική οικογένεια και τον κεντρικό ρόλο τους στην προάσπισή της. Τις γυναίκες που κατανοούν ότι ο πολιτισμός βασίζεται στους κρίσιμους ρόλους της συζύγου, της μητέρας και της οικογένειας, και τις γυναίκες που τιμούν τη θηλυκότητά τους.
Βρίσκοντας ιδεολογικές καταβολές μέσα στον πολιτιστικό μαρξισμό, αυτές οι φεμινίστριες φαίνεται να ευνοούν τους πιο αδύναμους της κοινωνίας, όπως πιθανώς βλέπουν τον εαυτό τους. Εξυμνούν τη νίκη επί του καταπιεστικού κατεστημένου είτε μέσα από τη Χαμάς είτε από οποιαδήποτε άλλη επαναστατική ομάδα. Επαναστατικά κινήματα που έχουν ως αποτέλεσμα την αναδιάταξη της συστημικής προκατάληψης του πολιτισμού εναντίον ορισμένων μειονοτικών ομάδων —αλλά όχι άλλων— και τα οποία υποτίθεται ότι είναι απαραίτητα για την επίτευξη της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, κατά την άποψή τους, πρέπει να δοξαστούν.
Η ριζοσπαστική φεμινιστική ιδεολογία απευθύνεται σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, με τις θρησκευτικές αρχές που στηρίζουν τις αξίες της κοινωνίας να αποτελούν πρωταρχικό στόχο για εξάλειψη. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τον εβραϊκό λαό, καθώς αποτελεί θεματοφύλακα των θεμελιωδών αξιών και διαδίδει την εμπιστοσύνη στα γεγονότα, ένα χαρακτηριστικό που πολλοί μπορεί να θεωρούν άβολο. Όπως σε όλες τις περιπτώσεις όπου επιδιώκεται ο αφανισμός των Εβραίων και της πατρίδας των προγόνων τους, το βασικό ζήτημα είναι η πίστη, η γη και τα ιστορικά στοιχεία. Η αποκλειστική αξίωση όλων των επαναστατικών κινημάτων για νομιμότητα, που ισχυρίζονται ότι ενεργούν προς το συμφέρον της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και των οικονομικών ευκαιριών —όπως η Ρωσία του Λένιν, η Κίνα του Μάο, η Κούβα του Κάστρο ή του Τσάβες και η Βενεζουέλα του Μαδούρο που εξαθλιώνουν τον λαό τους— καθιστά τον Ιουδαϊσμό κρίσιμο στόχο.
Τι άλλο μπορεί να ειπωθεί σε αυτές τις «απελευθερώτριες των γυναικών του κόσμου», αυτές τις αγωνίστριες για τα δικαιώματα των γυναικών, αυτές τις υποτιθέμενες αντιπάλους της βίας λόγω φύλου, αυτές τις θορυβώδεις φεμινίστριες που υποτίθεται ότι επιδιώκουν την κοινωνική δικαιοσύνη και όσους αυτοαποκαλούνται υποστηρικτές της «αδελφότητας όλων των γυναικών;». Αλλά, ναι, το ποίημα "We see you" και η σιωπή σου σοκάρουν όλους όσους πραγματικά ενδιαφέρονται για απόλυτη δικαιοσύνη.
Ο Nils A. Haug είναι συγγραφέας και αρθρογράφος. Ως δικηγόρος είναι μέλος του Διεθνούς Δικηγορικού Συλλόγου, της Εθνικής Ένωσης Μελετών, της Ακαδημίας Φιλοσοφίας και Γραμμάτων. Αποσυρόμενος από τη νομική, το ιδιαίτερο πεδίο ενδιαφέροντός του είναι η πολιτική θεωρία που συνδέεται με τα τρέχοντα γεγονότα. Είναι κάτοχος Ph.D. στην Απολογητική Θεολογία. Ο Δρ Haug είναι συγγραφέας του βιβλίου Politics, Law, and Disorder in the Garden of Eden – the Quest for Identity (Πολιτική, νόμος και αταξία στον Κήπο της Εδέμ — η αναζήτηση της ταυτότητας) και του βιβλίου Enemies of the Innocent – Life, Truth, and Meaning in a Dark Age (Εχθροί του αθώου – ζωή, αλήθεια και νόημα σε μια σκοτεινή εποχή). Η δουλειά του έχει δημοσιευτεί στους ιστότοπους First Things, The American Mind, Quadrant, Minding the Campus και Gatestone Institute.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου