του Αλέκου Μιχαηλίδη
Ο στίχος του Άσιμου -μες στα συντρίμμια ολοκληρώνεσαι αλήθεια- ταιριάζει με πολλές πτυχές της παρούσης κυπριακής πραγματικότητας. Μια από αυτές είναι και η έλλειψη πολιτικού προσωπικού, η οποία, σε συνδυασμό με την παρακμή του κομματικού κατεστημένου, αναβλύζει φαινόμενα όπως τον Φειδία Παναγιώτου.
Ο ευρωβουλευτής, προσπαθώντας να επιβάλει το γνωστό πολιτικό «παίγνιο» της εποχής -εικόνα αντί περιεχομένου- ασχολείται αυτές τις μέρες με την απαγόρευση των κινητών στα σχολεία, αφού ξεκατινιάστηκε με τον μέχρι χθες σύμβουλό του στα γνωστά βιντεάκια της κακιάς ώρας.
Ως γνήσιο παιδί των κοινωνικών δικτύων, αποφάσισε να κάνει… επανάσταση για τα κινητά, καλώντας τους μαθητές σε διαμαρτυρία, που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη το μεσημέρι στην Πλατεία Ελευθερίας. Λίγοι συμμετείχαν, αλλά μικρή σημασία έχει μπροστά στον θόρυβο που προκάλεσε ο ίδιος ο Παναγιώτου στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Αυτό τον μάρανε, όμως. Αν θα κρατούν το κινητό τους οι μαθητές την ώρα του μαθήματος ή του διαλείμματος, μήπως και χάσουν το επόμενο βιντεάκι του στο Τικ Τοκ. Κι όλα αυτά, μες στα συντρίμμια ενός πολιτικού συστήματος, που γεννά Φειδίες και άλλα πρόσκαιρα φαινόμενα παρακμής και αθλιότητας, την ώρα που τα παραδοσιακά κόμματα ψάχνουν τις αιτίες στην παγκόσμια κρίση. Σμαρτ φόουν ή Θάνατος, λοιπόν.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Εν ολίγοις, το ζήτημα δεν είναι ο Φειδίας ως φαινόμενο, αλλά ως εξέλιξη, εδραίωση και μάλλον αποτέλεσμα της γενικότερης παρακμής του πολιτικού και του κοινωνικού συστήματος. Η οποία παρακμή συμπυκνώνεται στη λαϊκή θυμοσοφία: Εδώ ο κόσμος καίγεται. Ό,τι θέλει ο καθένας προσθέτει και το χρησιμοποιεί και για άλλες εκφάνσεις της κυπριακής οργουελιανής πραγματικότητας, όχι μόνο για τον Φειδία. Μήπως και χωνευτεί καλά ότι όσο πολιτεία και λαός (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το σχήμα στην Κύπρο) δεν έχουν εναλλακτική πρόταση για το μέλλον, χίλιοι Φειδίες θα υψώνουν τα κινητά και τις πλαστικές τους σημαίες για να διατηρούν την εσώτερη μιζέρια τους μ’ επαναστατική φρασεολογία, όπως θα συμπλήρωνε κι ο Άσιμος. Κατά τα άλλα, ας τον λουθούν και αυτοί που τον ψήφισαν ως δήθεν απάντηση στα χρεοκοπημένα κόμματα και αυτοί που τον αγάπησαν εσχάτως επειδή χοροπηδά στα οδοφράγματα και χαριεντίζεται για το ’63, παρόλο που δεν ξέρει πού παν τα τέσσερά του. «Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, είναι πολύ ζαχαρωμένα, ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα, μα δεν ταιριάζουνε για μένα». Τι έκανες στον πόλεμο, Φειδία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου