Τα 200 χρόνια, από το 1821 μέχρι σήμερα, δείχνουν ότι ο Ελληνισμός επιβίωσε τα χρόνια της δουλείας και στη συνέχεια, με επιτυχίες και αποτυχίες. Ένας λαός ολιγάριθμος, συγκριτικά με τον αντίπαλο, που μπόρεσε και κράτησε την πίστη του, την γλώσσα του, τον κοινοτισμό, την αλληλεγγύη, το εμπόριο, τη ναυτοσύνη, την παιδεία.
Μία ακόμη εκδήλωση στο πλαίσιο της σειράς «Ελεύθεροι διάλογοι», του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου.
Συμμετείχαν, ο κ. Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων, Συγγραφέας και ο κ. Δημήτρης Σταθακόπουλος, Δρ. του Παντείου Πανεπιστημίου, Τουρκολόγος, Δικηγόρος Πειραιώς, σε μία συζήτηση για τις σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων, από το το 1821 μέχρι το 2021.
Η συνάντηση, μεταδόθηκε ζωντανά από το διαδίκτυο, μέσα από το κανάλι του «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» στο YouTube.
Όπως τονίστηκε στην συζήτηση, μιλώντας για Τούρκους, υπάρχει ένα χρονικό όριο. Μέχρι τις 29 Οκτωβρίου 1923 μιλάμε για Οθωμανούς και από εκεί και ύστερα μιλάμε για Τούρκους, με την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Επομένως, αυτό που οι πρόγονοι μας λέγανε Τούρκος, δεν το εννοούσαν εθνικά, αλλά το απέδιδαν στον μουσουλμάνο. Ο μουσουλμάνος ήταν ταυτόσημος με τον Τούρκο, άρα η λέξη Τούρκος δηλοποιεί περισσότερο το θρήσκευμα, παρά την εθνικότητα.
Δημήτρης Σταθακόπουλος
Η καταγωγή των μουσουλμάνων Οθωμανών είναι ποικίλη, αφού περίπου 72 εθνότητες έχουν γίνει μουσουλμάνοι και έχουν ενταχθεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Οι βίαιοι ή αναγκαστικοί εξισλαμισμοί, αρχίζουν από το 1715 και μετά, και όσοι εξισλαμίσθηκαν, όταν γίνονται συγκρούσεις, είναι σκληροί αντίπαλοι, οπότε μιλάμε για ένα είδος εμφυλίου, όπου το πρόσημο που τους διαφοροποιεί είναι η θρησκεία.
Οι νεομάρτυρες, είτε ήταν γεννημένοι χριστιανοί και παρέμειναν, είτε ήταν γεννημένοι χριστιανοί και μόνοι τους εξισλαμίστηκαν, από άγνοια ή πίεση, αλλά επέστρεψαν, είτε ήταν γεννημένοι μουσουλμάνοι, αλλά γνώρισαν το Ευαγγέλιο της αληθείας και τον Χριστό, και στις τρεις αυτές περιπτώσεις, ομολογούν Χριστό μπροστά στον Τούρκο ιεροδικαστή.
«Αυτοί οι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, έδωσαν διαχρονικά στη διάρκεια της δουλείας, ένα παράδειγμα, ότι παραμένουν όρθιοι μπροστά στην αγχόνη και στα βασανιστήρια και ομολογούν Χριστό και ότι αξίζει να παραμείνει κανείς Ορθόδοξος και Έλλην Ρωμιός, παρά να εξισλαμισθεί.
Ήταν το αντίβαρο στους εκούσιους εξισλαμισμούς και γι’ αυτό τους οφείλουμε πολλά για την επιβίωση μας, γιατί αυτοί έδωσαν το παράδειγμα να φιλοτιμήσουν τους υπόλοιπους.»
Ο γενιτσαρισμός, όπως τόνισαν οι δύο συνομιλητές, είναι έννοια γνωστή στην Οθωμανική ιστορία, και σημαίνει ότι η φυσική θρησκεία είναι το ισλάμ και έχει υποχρέωση να μεταστρέψει σε αυτό, όσους γεννήθηκαν χριστιανοί.
Κωνσταντίνος Χολέβας
Αυτό γίνεται μέσα από την στράτευση, αρχικά σε μεγάλα κτήματα, στη συνέχεια οι γενίτσαρο γίνονταν μουσουλμάνοι και έπειτα αξιωματούχοι.
Είναι δεδομένο ότι αυτοί χανόντουσαν από τον ελληνικό πολιτισμό. Μέσα σε αυτούς τους τουρκοποιημένους, έρχεται να μπει η σφραγίδα πλέον, το ότι είναι Τούρκοι.
Από το 1923 και μετά, υπάρχει ένα κίνημα, που ξεκίνησε από τους Νεότουρκους, νομικών και κοινωνιολόγων, ασχέτου καταγωγής, που επιβάλλει το αίτημα της τουρκοποίησης.
Σε αντίθεση με εμάς, όπου η Ρωμιοσύνη, από το 1830 που κάνει το κράτος της, ο λαός εκφράζει την ελληνικότητα του και ζητάει να έχει ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.
Στην Τουρκία, 100 χρόνια αργότερα, το 1923, υπάρχει ακριβώς το ανάποδο, όπου επιβάλλεται σε κάποιον να είναι Τούρκος και να μιλάει τούρκικα, είτε το θέλει, είτε όχι.
Άσχετα λοιπόν της καταγωγής που έχουν οι Τούρκοι μετά το 1923, έχει σημασία ότι έχουν κάνει επιλογή στην κρίσιμη καμπή του ιστορικού χρόνου, ότι πλέον είναι Τούρκοι.
Και η επιλογή αυτή, κατά τους κεμαλιστές, δίνει την καινούργια ταυτότητα και ουσιαστικά αποκαθαίρει τα λάθη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που είναι πολυεθνική και έχει φορτωθεί εγκλήματα που έκαναν μη Τούρκοι, αλλά Οθωμανοί αξιωματούχοι.
«Και ξαφνικά έρχεται ο νυν Πρόεδρος της Τουρκίας, με καταγωγή από την Ποταμιά του Πόντου, ο οποίος λέει ότι ναι μεν είναι Τούρκος, αλλά έχει και ένα παρελθόν Οθωμανικό, το οποίο αναγνωρίζει και τον ενδιαφέρει το μεγαλείο του.
Κατά πάγια λογική των Οθωμανών σουλτάνων και όχι των Νεότουρκων, ο Πρόεδρος Ερντογάν παίρνει την εκδίκηση έναντι του κοσμικού κράτους των κεμαλιστών, και ξαναφέρνει την Οθωμανική αυτοκρατορία σε μια σύγχρονη μορφή.»
Κρατάει τον τουρκικό εθνικισμό του Κεμάλ, παντρεύει μέσα και τον Οθωμανικό αξιακό κώδικα, φέρνει σε προτεραιότητα πια την θρησκεία του ισλάμ και με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, χρίζεται άτυπα χαλίφης του ισλάμ.
Αυτό ενώνει μεν τους τουρκογενείς μουσουλμάνους σουνίτες, κεντρικής Ασίας και Βαλκάνιους, τον διαφοροποιεί όμως από ορθόδοξους σουνίτες Άραβες ή Αιγύπτιους και υπάρχει και η διαφορά σουνιτών και σιϊτών, όπως το Ιράν και η Συρία.
Έτσι, το πρότυπο του Προέδρου Ερντογάν, όπως εξήγησαν, για να κάνει όλα όσα κάνει, στηρίζεται στο δόγμα των σουλτάνων σε σύγχρονη μορφή, και στον εθνικισμό των κεμαλιστών.
Και θα ήθελε να κάνει μία Τουρκία, που βεβαίως δεν θα έχει τα σύνορα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά θα έχει την επιρροή που είχε, στα εδάφη που έχασε.
Ο Ερντογάν θεωρεί ότι η Ελλάδα, είναι το κομμένο σκέλος, της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ότι οι Έλληνες είναι Οθωμανοί πολίτες, που είναι χριστιανοί και έκαναν μία στάση, με στασιαστές τρομοκράτες, τους προγόνους μας, οι οποίοι άσκησαν χριστιανικό τζιχάντ.
Άρα, πρέπει να τιμωρηθούν για την στάση που έκαναν τότε και να επανέλθουν στην αγκαλιά της σύγχρονης Οθωμανικής αυτοκρατορίας των Τούρκων, γιατί αυτοί μπορούν να τους προστατέψουν έναντι δύσης και ανατολής και μαζί τους να διαχειρίζονται την ανατολική Μεσόγειο, με την «μερίδα του λέοντος», να ανήκει στην Τουρκία.
Κλείνοντας την εκδήλωση, οι δύο συνομιλητές σημείωσαν ότι, για να καταλάβουμε το σήμερα, πρέπει να κατέχουμε καλά το παρελθόν, για να πιθανολογήσουμε το μέλλον. Πρέπει να γνωρίζουμε τον αξιακό κώδικα της άλλης πλευράς, το τι πρεσβεύει.
Ακόμη να γνωρίζουμε, ότι δεν αντιμαχόμαστε μόνο τους Τούρκους γενετικά, αλλά όλα τα έθνη που έχουν τουρκοποιηθεί ιστορικά ή είναι με τα δικά τους συμφέροντα.
Επίσης, οι κοινοί σύμμαχοι που είχαμε και έχουμε με τους Τούρκους, είναι διαχρονικά, φίλοι και των Τούρκων. Βασικά είμαστε μόνοι μας και για να έρθουν σε επικουρία οι σύμμαχοι, πρέπει να έχουν ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό κι ένα συμφέρον, για να στηρίξουν μόνο εμάς.
«Τα 200 χρόνια, από το 1821 μέχρι σήμερα, δείχνουν ότι ο Ελληνισμός επιβίωσε τα χρόνια της δουλείας και στη συνέχεια, με επιτυχίες και αποτυχίες.
Ένας λαός ολιγάριθμος, συγκριτικά με τον αντίπαλο, που μπόρεσε και κράτησε την πίστη του, την γλώσσα του, τον κοινοτισμό, την αλληλεγγύη, το εμπόριο, τη ναυτοσύνη, την παιδεία.»
ΠΗΓΗ enoriaendrasei
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου