Παρά το γεγονός ότι η εμπειρία που έχει συσσωρευθεί επί μισόν τουλάχιστον αιώνα επιτρέπει στην ελληνική πλευρά να αντλεί συμπεράσματα και να αντιμετωπίζει την απειλή με σαφώς διαφοροποιημένο και πιο αποτελεσματικό τρόπο, “καταφέρνει” κάθε φορά να βρίσκεται πίσω από τις εξελίξεις, τηρώντας παθητική και αμήχανη στάση.
Η πολιτική αντιμετώπισης των τουρκικών παραβάσεων κανόνων ΕΕΚ και παραβίασης εθνικού εναέριου χώρου κατά συνέπεια, δεν μπορεί να συνεχίσει να αποτελεί επιλογή της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης. Επιβάλλεται εκ των πραγμάτων να είναι μία συγκεκριμένη και παγιωμένη διαδικασία.
Αυτή τη διαδικασία, προσαρμοσμένη στις συνθήκες, θα οφείλει να ακολουθεί και να εφαρμόζει κάθε κυβέρνηση. Χωρίς αποκλίσεις. Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε ξανά με λεπτομέρειες σχετικά με το τι έπραξε η ελληνική πλευρά τα τελευταία 15 χρόνια και πώς τις επιλογές προηγούμενων κυβερνήσεων σε αυτή την περίοδο, τις βρίσκει σήμερα μπροστά της η τωρινή ελληνική κυβέρνηση.
Θα αρκεστούμε στο να σημειώσουμε ότι η επιμονή στην αποφυγή άσκησης των νομίμων δικαιωμάτων της, η επιμονή στη αποφυγή τήρησης πάγιων διαδικασιών και η καθολική άρνηση αποδέσμευσης κανόνων εμπλοκής, έχουν εντείνει το πρόβλημα για την Ελλάδα, αντί να μετατρέψουν μέρος του σε συνέπειες και για την Τουρκία.
Μεγαλύτερη απόδειξη από την άρνηση της Ελλάδας να εκμεταλλευτεί τη μοναδική ευκαιρία που της έδωσε η Τουρκία για τη μεταφορά του προβλήματος και στις τάξεις του ΝΑΤΟ, μέσω της επιλογής της να βγάζει καθημερινά UAV στο Αιγαίο, δεν υπάρχει… Αν όλη αυτή η διαδικασία που περιγράφτηκε στο προηγούμενο σημείωμα του DP κάτω από τον υπότιτλο, “Όταν τα ψέμματα τελειώνουν”, εφαρμόζονταν και η Ελλάδα κατέρριπτε τα τουρκικά UAV, ποιος θα μπορούσε να την κατηγορήσει και τι ακριβώς θα μπορούσε να κάνει η Τουρκία;
Το ότι η Ελλάδα εκπαιδεύει προσωπικό, αγοράζει και συντηρεί μέσα και διατηρεί ετοιμότητες, δεν φτάνει… Οφείλει και να αντιδρά με συνέχεια και συνέπεια. Οφείλει δηλαδή να εκπέμπει ΠΑΝΤΑ και ανεξαρτήτως συνθηκών το ΙΔΙΟ μήνυμα αποφασιστικότητας απέναντι.
Οφείλει όμως να κάνει και παραπάνω πράγματα… Οι Τούρκοι μέσω των παραβάσεων και των παραβιάσεων εκπαιδεύονται αφενός και ταυτόχρονα επικαιροποιούν και αναλύουν την ελληνική αντίδραση, βελτιώνοντας συνεχώς την αντίληψή τους για τα δυνατά και αδύνατα σημεία της.
Η Ελλάδα πάντα δρα ως αμυνόμενος που δεν αναλαμβάνει καμία πρωτοβουλία για να δημιουργήσει συνθήκες σύγχυσης και απρόβλεπτων-δυσάρεστων εκπλήξεων για τον αντίπαλο. Το τελευταίο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η τήρηση ετοιμοτήτων δεν είναι ούτε εκπαίδευση άλλα ούτε και αποκαλύπτει κάτι για τον αντίπαλο, απλά σημαίνει καταπόνηση του προσωπικού και απαξίωση του υλικού.
Η Ελλάδα έχει δώσει χώρο στην Τουρκία για την υλοποίηση σχεδιασμών όπως αυτός της “γαλάζιας πατρίδας”. Και αυτό δεν είναι κάτι που γράφεται “ελαφρά τη καρδία”. Το ότι φτάσαμε στο “δια ταύτα” προκύπτει από τα στοιχεία και την πραγματικότητα. Η ουσία της υπόθεσης αφορά την εθνική διαχείριση τέτοιων υποθέσεων και την ισορροπία ανάμεσα στην πολιτική και τη στρατιωτική εξουσία, μέσω της επεξεργασίας των επιχειρησιακών δεδομένων.
Στις 22 Ιουλίου 1974, κατά τη διάρκεια αερομαχίας μεταξύ ελληνικών F-5 και τούρκικων F-102, το ένα εκ των ελληνικών Freedom Fighter θα εξαπολύσει 2 Κ/Β τύπου Sidewinder. Ο ένας θα καρφωθεί στην ουρά του τούρκικου F-102, ενώ το δεύτερο τούρκικο Α/Φ θα προσπαθήσει να διαφύγει…
Τελικά θα καταστραφεί λόγω λανθασμένης διαχείρισης καυσίμων από τον χειριστή του. Πιθανότατα ως αποτέλεσμα του στρες της αναμέτρησης με τον αντίπαλο που προκαλούσε, εκτιμώντας ότι η… κακιά η ώρα δεν θα έρθει. Η τουρκική Αεροπορία (THK) θα έκανε χρόνια να αμφισβητήσει ξανά την ελληνική κυριαρχία.
Σήμερα όμως τα πράγματα είναι “λίγο” διαφορετικά…
Το πρόβλημα, επαναλαμβάνουμε, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί δεν προκλήθηκε από την παρούσα ελληνική κυβέρνηση. Δεν εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια δηλαδή. Προϋπήρχε. Απλά κρυβόταν κάτω από το χαλί. Η ίδια όμως τακτική ακολουθείται και τώρα για άλλη μία φορά, παρά το ότι η λογική της στρατηγικής υπαγορεύει ότι φέρνει πιο κοντά μια σύρραξη με την Τουρκία.
Η Ελλάδα πληρώνει το τίμημα των επιλογών της, μετά από δεκαετίες εφαρμογής κατευναστικής πολιτικής -προς χάριν της ειρήνης- έναντι της Τουρκίας. Μιας πολιτικής που κατέληξε να γκριζάρει το Αιγαίο με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην πράξη, όπως έχει καταγραφεί. Η Ελλάδα αποφεύγει να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και να εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο το οποίο σε κάθε ευκαιρία επικαλείται, διατυμπανίζοντας ότι αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής της πολιτικής.
Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, αναμενόμενα, δεν διαφοροποιήθηκε στην πολιτική της συγκριτικά με όλες τις προηγούμενες. Με αποσπασματικά μέτρα που αναδύουν και οσμή επικοινωνιακής διαχείρισης του προβλήματος, του τύπου “αναζήτηση συστημάτων παρεμβολής των τουρκικών UAV που ανενόχλητα πετούν στο Αιγαίο”, επιχειρείται να δοθεί η αίσθηση ότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται.
Η Ελλάδα έχει αποφύγει να αξιοποιήσει τη μοναδική ευκαιρία που της δίνει η Τουρκία μέσω της χρήσης μη επανδρωμένων αεροσκαφών για τη διενέργεια κατασκοπείας εις βάρος της ελληνικής άμυνας στο χώρο του Αιγαίου. Διότι δεν θα κινδυνεύσει ανθρώπινη ζωή. Άρα, εξ ορισμού είναι αμυντική ενέργεια που δεν θα κλιμάκωνε το ίδιο με το αν καταρριπτόταν τουρκικό μαχητικό αεροσκάφος.
Διότι εάν γίνει δεκτό ότι η ανησυχία, άρα και πολιτική της ελληνικής πλευράς είναι να μη χρεωθεί κλιμάκωση σε οποιαδήποτε περίπτωση, δεν χρειάζεται να αναζητούμε ερμηνείες για ποιον λόγο η Τουρκία έχει φτάσει να αμφισβητεί όχι μόνο κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά αυτήν καθαυτή την ελληνική κυριαρχία. Κι αν ανησυχεί η κυβέρνηση ότι δεν πρέπει να προκαλέσει προβλήματα στο ΝΑΤΟ λόγω της κατάστασης στην Ουκρανία, η υπόθεση έχει και την ακριβώς ανάποδη ανάγνωση…
Θα έπρεπε να έχει ήδη ανακοινώσει στη Συμμαχία ότι η Ελλάδα δεν θα δεχθεί επ’ αόριστον η Τουρκία να αξιοποιεί τη συγκυρία και τη βεβαιότητα “συμμαχικής νομιμοφροσύνης” της Αθήνας για να εκδηλώνει -σε επίπεδο παροξυσμού- επιθετικότητα και αναθεωρητισμό στην πράξη, ατιμώρητη και μάλιστα από αυτούς που συνιστούν στην ελληνική πλευρά την επίδειξη ψυχραιμίας.
Ανατρέποντας φυσικά, σταδιακά, το status quo. Εάν μας ενδιαφέρει να συνεχίσουμε να προασπίζουμε κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα και όχι να ρίχνουμε νερό στον μύλο της επιθυμίας της Άγκυρας για αποστρατιωτικοποιήσεις και συνεκμεταλλεύσεις…
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου