Ελληνοτουρκικά: Ξέρει τι κάνει η Ουάσιγκτον ή μήπως ψευδαισθήσεις βασιλεύουν;

Την περασμένη εβδομάδα επισκεπτόμενος την Ουάσιγκτον είχα τη δυνατότητα να διαπιστώσω το σχετικά –με όσα υποθέτουμε– περιορισμένο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τα ελληνοτουρκικά. Η μεγάλη προτεραιότητα των Αμερικανών είναι η ανάσχεση της Κίνας και η ήττα της Ρωσίας στην Ουκρανία. Διέγνωσα επίσης έλλειμμα στρατηγικής για το πώς θα μπορούσε να εξομαλυνθεί συνολικά η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο και μια απροθυμία εμπλοκής στη διευθέτηση των διαφορών που χωρίζουν τα κράτη της περιοχής.

TOY ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΦΙΛΗ
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ενδεχομένως αυτή να είναι περιστασιακή και να δούμε την Ουάσιγκτον να επανέρχεται μετά το πέρας

των εκλογών σε Ελλάδα και Τουρκία με συγκεκριμένη ατζέντα και πρόθεση αποκατάστασης της τάξης σε μια περιοχή, της οποίας εσχάτως η σημασία έχει αναβαθμιστεί λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και της συνακόλουθης ανάγκης να εξασφαλιστούν εναλλακτικές πηγές τροφοδοσίας έναντι της Ρωσίας.

Οσον αφορά την Τουρκία, στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και σε κάποιους ακαδημαϊκούς κύκλους η κυρίαρχη άποψη είναι πως τα πράγματα δεν βρίσκονται εκτός ελέγχου και ότι παρά τις διαφωνίες το τουρκικό βαγόνι δεν θα εκτροχιαστεί από τη δυτική πορεία του. Δεν φάνηκε πάντως ο αμερικανικός παράγοντας να εκτιμά πως τυχόν νίκη της αντιπολίτευσης θα αποτελέσει απαραίτητα βάλσαμο για τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και εξακολουθεί να υπολογίζει πολύ τον Ερντογάν.

Η αίσθηση ότι θέλει να τον ξεφορτωθεί, θεωρώντας τον βαρίδι, μπορεί να απηχεί μύχιες σκέψεις συγκεκριμένων παραγόντων, εντούτοις για προφανείς λόγους δεν εκφράζεται ούτε κατ’ ιδίαν, αλλά δεν είμαι και βέβαιος ότι η ήττα Ερντογάν αποτελεί αναγκαστικά διακαή πόθο. Ενδεχομένως γιατί οι Αμερικανοί ανησυχούν για ανώμαλη μετάβαση ή αστάθεια λόγω των οικονομικών προβλημάτων και της εδραίωσης του καθεστώτος Ερντογάν σε όλες τις θεσμικές και παραθεσμικές δομές του κράτους, που θα δυσκολέψει τη ζωή του διαδόχου του.

Ισως στις ΗΠΑ να πιστεύουν ότι έχουν ισχυρά χαρτιά απέναντι στον Τούρκο πρόεδρο, είτε με την εκκρεμή δικαστικά υπόθεση της Halkbank, που αν κακοφορμίσει μπορεί να επιφέρει τεράστια πρόστιμα, βάζοντας ακόμη πιο δύσκολα στην τουρκική οικονομία, ή με την αναγκαστική προσφυγή στην Ουάσιγκτον για χρηματοδοτική βοήθεια στη σκιά του καταστροφικού σεισμού.

Εχει πάντως ενδιαφέρον ότι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού επιλέγουν να υποβαθμίζουν την κλίση της Τουρκίας προς την Ανατολή, τη στρατηγική κατανόηση που έχει αναπτύξει με τη Ρωσία και τη συνεννόηση που έχει πετύχει με το Ιράν, την οποία προσπαθεί να επεκτείνει και με τον Ασαντ στη Συρία.

Προτιμούν να εστιάζουν στα θετικά, επί παραδείγματι στην παροχή πληροφοριών από πλευράς Αγκυρας από μέτωπα στα οποία εμπλέκεται ενεργά, όπως αυτό της Λιβύης, του Καυκάσου αλλά και της Αφρικής, στον ρόλο της πρώτης στη μεγάλη εικόνα, όπως αυτή καθορίζεται από τον πόλεμο στην Ουκρανία, και δεν βιάζονται να προσαρμοστεί στις επιταγές τους, ειδικότερα στο ζήτημα της ένταξης Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.

Ακόμη κι αν γίνεται για λόγους τακτικής, συγκρατούμε πως αυτό που αρχικά απέρριπταν, δηλαδή την αποσύνδεση της υποψηφιότητας της Φινλανδίας από της Σουηδίας, σήμερα το αφήνουν ανοιχτό ως ενδεχόμενο. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ defence-point