Λάζαρος Μαύρος
Η ΜΙΣΗ ΚΥΠΡΟΣ δεν είναι ακόμη... τουρκική, αλλά σκλαβωμένη από τους Τούρκους κατακτητές, αναμένοντας την απελευθέρωσή της. Ο Ελληνισμός της συνεχίζει να αντιστέκεται, μισό ήδη αιώνα εκτοπισμένος, στις ελεύθερες περιοχές της.
Με την προσδοκία αποτίναξης της τουρκικής κατοχής απ’ όλα τα εδάφη του. Με όραμα και σκοπό τη Λευτεριά - Επιστροφή: Στην Κερύνεια, στη Μόρφου, στην Καρπασία, στην Αμμόχωστο, σε όλες τις πατρογονικές εστίες του. Παρ’ όλες τις αντικειμενικές δυσκολίες και τις υποκειμενικές αδυναμίες (των διαδοχικών ηγεσιών), δεν έχει αποκάμει. Εξακολουθεί την Εθνική Αντίστασή του. Με όσες δυνατότητες τού προσφέρει ο Ελληνισμός του ελλα-δικού μας κράτους, ο Ελληνισμός της Διασποράς και τα ερείσματα των κατά καιρούς διεθνών συνεργασιών.
ΑΦ’ ΕΝΟΣ διασώζοντας εις χείρας του την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και την διεθνώς αναγνωρισμένη νομιμότητά της. Επιμένοντας να αποκρούει τις μεθοδεύσεις των Τούρκων κατακτητών να την μετατρέψουν σε εκλιπούσα. Και των πρόθυμων διεθνώς θωπευτών τους. Και των επιτόπιων Ηττημένων Μυαλών. Αντιστέκεται ακούραστα και αρνείται να υπογράψει τη μετατροπή της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο. Με τους Τούρκους κατακτητές «αφέντες στον βορρά και συνεταίρους στον νότο». Απορρίπτοντας όλα ανεξαιρέτως τα εκπονηθέντα Σχέδια «λύσης» για νομιμοποίηση της τουρκοποίησης.
ΑΦ’ ΕΤΕΡΟΥ κρατιέται πεισματικά, με υπομονή κι εγκαρτέρηση, στα ελεύθερα εδάφη της. Πασχίζοντας, δυνατότερος και ικανότερος, να σταθεί στα πόδια του. Φροντίζοντας για την πρόοδο και την προκοπή του. Προσβλέποντας στην Απελευθέρωση των σκλαβωμένων από τον Αττίλα περιοχών της πατρίδας. Καθώς δεν έπαψε να αποδεικνύει ότι, «η ελπίδα ακονιέται στην πίστη». Όσες σειρήνες κι αν επιχειρούν να τον αποπλανήσουν με μελωδικότατες ψευδαισθήσεις στην υποταγή, ώστε να υπογράψει την παράδοση των σκλαβωμένων εδαφών του «υπό διζωνική τουρκοκυπριακή διοίκηση», με «δύο ισότιμα, ίσου καθεστώτος, συνιστώντα κράτη» και την... «σίνγκολ κυριαρχία προερχόμενη εξίσου από Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους»...
ΠΕΝΗΝΤΑ χρόνια επιχειρούν έξωθεν και έσωθεν να μεταπείσουν τον λαό. Ν’ αλλάξουν τα μυαλά του κυπριακού Ελληνισμού. Τούρκοι, Εγγλέζοι, Αμερικάνοι κι άλλοι πολλοί. Με τους Γενικούς Γραμματείς του ΟΗΕ τους. Και, ιδίως, με τους εκ των ιθαγενών υποταγμένους τους. Πενήντα γρόνους «τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους». Όμως, ο λαός τούς αντιστέκεται: «Λογαριάσατε λάθος με τον νου σας εμπόροι, δεν μετριέται πατρίδα, λευτεριά με τον πήχη». Διότι: «Εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους».
ΚΑΙ, ΒΕΒΑΙΑ, συνεχίζουν απτόητοι. Το είπε προχθές Παρασκευή, 23 τρ., στην κρατική τηλεόραση του ΡΙΚ, ο ενταύθα ειδικός αντιπρόσωπος του Γ.Γρ. του ΟΗΕ, Κόλιν Στιούαρτ: «Οι πολίτες που θέλουν λύση πρέπει να στηρίξουν τους ηγέτες να πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις».
- Ποιες είναι επακριβώς οι «δύσκολες αποφάσεις»;
- Μα, τις έχουν έτοιμες σε κάθε περίσταση, με όλες τις περίτεχνες «εποικοδομητικές ασάφειές» τους, οι αρμόδιοι του βρετανικού Φόρεϊν Όφεως. Εκ του οποίου ο με τις εν Κύπρω κυρίαρχες βρετανικές στρατιωτικές Βάσεις Βρετανός Ύπατος Αρμοστής, Ιρφάν Σιντίκ, ήδη καθοδήγησε με τη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» της 4ης Φεβρουαρίου ότι: Τα θύματα της 50χρονης τουρκικής κατοχής, οι Ελληνοκύπριοι, «πρέπει να προσφέρουν κίνητρα» (κυριαρχίας) στους Τουρκοκύπριους επικεφαλής τού εδώ κατοχικού ψευδοκράτους της Τουρκίας, ώστε να... προσέλθουν στις συνομιλίες.
- Ποιοι είναι «οι πολίτες που θέλουν λύση» και ποιο ακριβώς ή θολώς «είδος λύσης» θέλουν, και επί των οποίων στηρίζει τις βρετανικές ελπίδες ώστε να επηρεάσουν τους ηγέτες, δεν προσδιόρισε βέβαια ο Κόλιν Στιούαρτ. Δεν χρειάζεται, άλλωστε. Όσες φορές το επιχείρησαν τα τελευταία πενήντα χρόνια και όποιους ηγέτες και αν κατά καιρούς «στήριξαν στις δύσκολες αποφάσεις», απέτυχαν. Επειδή μονίμως η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού Ελληνισμού, ανυποχώρητη «πάνω στον ρότσον» της, επιμένει πως «κι αν μικρός είν’ ο τόπος και το θέλει και μπόρει τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι, τούτ’ η δίψα δεν σβήνει, τούτ’ η μάχη δεν παύει, χίλια χρόνια αν περάσουν, δεν πεθαίνουμε σκλάβοι»...
ΑΣΦΑΛΩΣ δεν προβλέπονται, επί του παρόντος, καλύτερες μέρες. Του Ελληνισμού οι κυβερνήσεις, Αθηνών και Λευκωσίας, δεν κατόρθωσαν ακόμη να απελευθερώσουν τα μυαλά τους από τις διαχρονικές πλάνες, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις και ευσεβοποθισμούς.
- Ο μεν εν Αθήναις Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, επαναλαμβάνοντας το σφάλμα (mea culpa ομολόγησε αργότερα ο ίδιος το λάθος) τού Ανδρέα Παπανδρέου στο Νταβός του 1988, με τον τότε της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ, προχώρησε στη «Διακήρυξη των Αθηνών Περί Σχέσεων Φιλίας και Καλής Γειτονίας» με τον επί 20ετία μονοκράτορα της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αφήνοντας και πάλιν «το Κυπριακό στο ράφι».
- Ο δε εν Λευκωσία Πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης οπτασιάζεται αφρόνως ότι θα επιτευχθεί «λύση» του Κυπριακού «αν η Τουρκία αντιληφθεί ότι τα οφέλη της από τη λύση θα είναι περισσότερα από την παρούσα κατάσταση στην Κύπρο». Το εκφώνησε και στον μαθητόκοσμο που προέβαλε η τηλεόραση του ΡΙΚ προχθές Παρασκευή.
- Το «αφρόνως» του Προέδρου Χριστοδουλίδη πηγάζει από δύο... παραφρονήσεις:
- Η πρώτη έγκειται στο ότι ένας Πρόεδρος κατακτημένης επί των μισών της εδαφών για μισό αιώνα από την Τουρκία χώρας, της Κύπρου, γνοιάζεται ώστε να αποκτήσει ο Κατακτητής περισσότερα... οφέλη!
- Η δεύτερη τεκμηριώνεται από το ότι ο συγκεκριμένος Πρόεδρος, διατελέσας επί χρόνια πανεπιστημιακός μελετητής και συγγραφέας για το Κυπριακό και, στη συνέχεια, επί δεκαετία πρωτοσύμβουλος του ΠτΔ και Υπουργός Εξωτερικών, δεν έχει ακόμη αντιληφθεί ο ίδιος ποια είναι τα επιδιωκόμενα από την Τουρκία, και διακηρυγμένα από το 1956 κιόλας από την ίδια, αταλάντευτα και επιμόνως υλοποιούμενα «φέτα-φέτα» στρατηγικά της οφέλη στην Κύπρο. Από τα οποία δεν έχει παρεκκλίνει ουδεμία από τις διαδοχικές της κυβερνήσεις, εκλελεγμένες ή πραξικοπηματικές, κεμαλικές δεξιές και αριστερές, κεμαλο-ισλαμικές ή αμιγώς ισλαμικές όπως από το 2002 του νεο-σουλτάνου Ερντογάν.
ΦΑΝΕΡΟ είναι στην ελλα-δική μας και στην κυπριακή μας κυβερνητική πολιτική, Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης, έχουν επιλέξει ξανά έναντι της Τουρκίας την πολιτική του Κατευνασμού.
Ιστορικά ονομάστηκε έτσι, «Κατευνασμός», από το Σύμφωνο του Μονάχου του Σεπτεμβρίου 1938, το οποίο προσέφεραν στον Αδόλφο Χίτλερ της Ναζιστικής Γερμανίας, που ήδη είχε προσαρτήσει την Αυστρία και ορεγόταν μέσω Σουδητίας την Τσεχοσλοβακία, οι πρωθυπουργοί Νέβιλ Τσάμπερλεν της Αγγλίας και Εντουάρ Νταλαντιέ της Γαλλίας. Με την ψευδαίσθηση ότι, προσφέροντας «οφέλη» στον Χίτλερ, θα απέφευγαν τον πόλεμο. Ο Ουίνστων Τσώρτσιλ, εναντιωνόμενος τότε, είπε: «Η Αγγλία είχε να διαλέξει μεταξύ ατιμίας και πολέμου. Προτίμησε την ατιμία και θα έχει τον πόλεμο». Αλλά δεν ήταν μόνο η Αγγλία. Ο Κατευνασμός του Μονάχου έδωσε στον Χίτλερ την αυτοπεποίθηση να εξαπολύσει με κεραυνοβόλο πόλεμο «Μπλίτσκριγκ» το μακελειό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εναντίον της ανθρωπότητας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου