Πώς η Ιρανική επίθεση κατάφερε τη συσπείρωση όλων των δυτικών δυνάμεων και όχι μόνο
Δρ. Άννα Κωνσταντινίδου, ΑρθρογράφοςΙστορικός - Διεθνολόγος, Msc Βαλκανιολογίας, Διδάκτωρ Νομικής Σχολής ΑΠΘ
Πολλοί αναγνώστες, βλέποντας τον τίτλο του άρθρου, είναι σίγουρο ότι θα πουν, είναι αρκετά νωρίς να μιλήσουμε για ”νικητές” και για ”ηττημένους”, κυρίως ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν, μετά την προχθεσινή ιρανική, πυραυλική επίθεση εναντίον του εβραϊκού κράτους. Κι όμως, όχι μόνο δεν είναι αρκετά νωρίς, αλλά η ενέργεια του Κράτους των μουλάδων εξέθεσε την Κυβέρνηση Ραϊσί.
Η πυραυλική επίθεση αφενός απέτυχε να αφήσει ουδέτερα τα αραβικά κράτη ανάμεσα στην σύγκρουση (από αέρος) Ισραηλινών και Ιρανών αφετέρου ξεσκέπασε τον λόγο που έξι μήνες βρίσκεται σε αναβρασμό η μεσανατολική περιοχή και φυσικά κάθε άλλο παρά αφορά το Παλαιστινιακό Ζήτημα, αλλά το έρεισμα είναι η ισλαμική τρομοκρατία.
Το δεύτερο πιο σημαντικό αποτέλεσμα από αυτήν την απαράδεκτη και κατακριτέα ενέργεια των Ιρανών, αποτελεί η συσπείρωση όλων των δυτικών δυνάμεων (ακόμα κι αυτών που τηρούσαν όλο αυτό το διάστημα στάση Ποντίου Πιλάτου απέναντι στο Ισραήλ) εναντίον των πρακτικών του ιρανικού καθεστώς. Και από κοντά, η ουδέτερη στάση με σαφή ωστόσο μηνύματα σε όλη τη Διπλωματική Κοινότητα, Κινέζων και κυρίως Ρώσων, οι οποίοι με ανακοίνωσή τους ”ρίχνουν το γάντι” στην Ευρώπη Ένωση προτρέποντάς την να πράξει τα δέοντα, ώστε να μην ξεφύγουν τα όρια ανάμεσα στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, Ισραήλ και Ιράν.
Οφείλουμε δε, στη βάση της παραπάνω παραγράφου να πούμε αυτό. Άτυπα τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία βάζουν μπροστά την Ευρωπαϊκή Ένωση να χειριστεί το ζήτημα της επίθεσης του Ιράν εναντίον του εβραϊκού κράτους. Και η ”παραχώρηση” των δύο κρατών της διαχείρισης της έκρυθμης κατάστασης από την ΕΕ φαίνεται από την ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών του ρωσικού κράτους, την συμμετοχή στην χθεσινή έκτακτη τηλεδιάσκεψη των G7 του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ, αλλά κυριότατα με έναν Μπάιντεν παρόντα, από την προεδρία στη συνεδρίαση της πρωθυπουργού της Ιταλίας, Τζόρτζια Μελόνι.
Πρέπει να σταθούμε σε αυτήν την εξέλιξη, καθώς η στάση αυτή τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ρωσίας αναδεικνύει δύο τινά, που κάθε άλλο παρά οι δύο χώρες ”δημιούργησαν” τις συνθήκες για να υπονομευτεί η ισχύς τους:
α. Διαμορφώνει το πλαίσιο, ώστε αργά ή γρήγορα η διαμεσολάβηση της ΕΕ να αφορά (και) τον διετή πόλεμο στο ουκρανικό έδαφος που στοιχίζει σε κάθε επίπεδο τις δύο υπερδυνάμεις (και προσωπικά τον Μπάιντεν και μάλιστα ενόψει προεδρικών εκλογών τον Νοέμβριο στις ΗΠΑ)
β. το καθεστώς του Ιράν απέδειξε ότι είναι ικανό για όλα, μία συνθήκη που πλέον έχει θορυβήσει όλες τις πλευρές, ακόμα και τους συμμάχους του, καθώς το πυρηνικό πρόγραμμα ” βρίσκεται στον αέρα”. Ο Θεσμός που μπορεί να διαχειριστεί την έκρυθμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι τη δεδομένη στιγμή μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το ερώτημα που προέκυψε μετά την απόπειρα του ιρανικού Κράτους να χτυπήσει το εβραϊκό κράτος, είναι εάν το δεύτερο ανταποδώσει. Η απάντηση που δίνεται, είναι, ότι αρκεί κάποιος να δει και να ακούσει ούτε το αποτέλεσμα των διεργασιών του τετράωρου πολεμικού συμβουλίου του Ισραήλ ούτε την ανακοίνωση του επικεφαλής του Υπουργείου Εξωτερικών της χώρας, αλλά την τοποθέτηση της πλέον μετριοπαθούς φωνής της Μέσης Ανατολής, του προέδρου Ισαάκ Χέρτζογκ, ο οποίος σε αμερικάνικο τηλεοπτικό δίκτυο ανέφερε χαρακτηριστικά: ″Πρόκειται για κήρυξη πολέμου”.
Αυτό που ανέφερε ο Χέρτζογκ το γνωρίζει άπασα η Διεθνής Διπλωματία, δεν είναι δυνατόν, ένα Κράτος, όπως είναι το Ισραήλ, να μείνει αμέτοχο στην απόπειρα που έγινε εναντίον του, δεν είναι δυνατόν να συμβιβαστεί στις παραινέσεις των ψυχραιμότερων φωνών για αυτοσυγκράτηση. Ωστόσο, το εύρος της επίθεσης, οι στόχοι, ο χρόνος και ο τρόπος αντίδρασης του εβραϊκού κράτους εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, ακόμα κι αν το πλαίσιο που έδρασε το Ιράν ήταν καθαρά για να προστατεύσει το prestige του, όχι τόσο απο το γεγονός που και το ίδιο έβγαλε ως ανακοίνωση, ότι η προχθεσινή ενέργεια έγινε ως αντίποινα για το θάνατο Ιρανών αξιωματούχων στην πρεσβεία τους στη Δαμασκό, όσο κυρίως περισσότερο, ότι το Ισραήλ από την 7η Οκτωβρίου μάχεται ουσιαστικά μόνο του (με μία Διεθνή Κοινότητα να κρατά εξισορροπητική στάση ανάμεσα στους εμπλεκόμενους) και όμως αντιμετωπίζει ανίκητο τις προκλήσεις.
Η Διεθνής Κοινότητα γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει Ισραήλ, όπως εξάλλου και το ίδιο το Ιράν που ωστόσο έκανε ένα λάθος που δεν του στοιχίζει μόνο ότι ηττήθηκε στρατιωτικά από τον μεγαλύτερο αντίπαλό του αλλά όπως αναφέρθηκε από την αρχή του άρθρου, κατάφερε να δημιουργήσει ένα συμμαχικό περιβάλλον γύρω από το Ισραήλ που κάποια από τα αραβικά κράτη, τόσο το ίδιο όσο και το Ισραήλ τα αντιμετώπιζαν (μέχρι πρότινος) κάτω από το ίδιο πλαίσιο. Τελικά, η προχθεσινή απόπειρα εναντίον της εβραϊκής χώρας απέδειξε έμπρακτα ότι οι Συμφωνίες του Αβραάμ είναι η μεγαλύτερη διπλωματική παρακαταθήκη στη Σύγχρονη Παγκόσμια Πολιτική. Και φυσικά θα την δούμε να μπαίνει σε ακόμα πιο συμπαγή πλαίσια.
Η Διεθνής Διπλωματία αυτό που θα προσπαθήσει πλέον να πράξει, συγκρατώντας όσο μπορεί το Ισραήλ, είναι οι διάφορες αποφάσεις της στα διεθνή συλλογικά όργανα να έχουν μία εξισορρόπηση των πραγμάτων (από την πλέον αντισημιτική που είδαμε τον τελευταίο καιρό) και κυρίως να δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις, ώστε τα ισραηλινά συμφέροντα, με πρώτο και κύριο η επιστροφή των Ισραηλινών ομήρων στις οικογένειές τους, να βρίσκονται στο (ίσως) μοναδικό επίκεντρο του πολιτικό - διπλωματικού ενδιαφέροντος. Χαρακτηριστικό των όσων μόλις έγραψα, ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν έβγαλε κάποια συμπεράσματα κατά τη χθεσινή του συνεδρίαση, ενώ θα ξανασυνεδριάσει για το φλέγον θέμα της προχθεσινής απόπειρας των Ιρανών εναντίον του Ισραήλ μέσα στην εβδομάδα που διανύουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου