ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ (6/6) – Όσοι βρίσκονται κοντά στον πρώην Ρεπουμπλικανό πρόεδρο πιστεύουν ότι, αν εκλεγεί για δεύτερη θητεία, θα αντλήσει έμπνευση από τις πολιτικές του Ψυχρού Πολέμου του Ρόναλντ Ρέιγκαν για να φέρει τον Βλαντιμίρ Πούτιν στα μέτρα του.
Από την Laure Mandeville
Ειδικής ανταποκρίτριας στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον
Τα άρθρα της Laure Mandeville, παρότι είναι λιγότερο ή περισσότερο ευνοϊκά διατεθειμένα για τον Τραμπ -επί παραδείγματι, δεν μιλούν καθόλου για τις καταδίκες του –, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, προπαντός για το ελληνικό κοινό. Πράγματι δίνουν μια εικόνα του φαινομένου Τραμπ, την οποία αγνοούμε, όπως η σχέση του με ορισμένες εταιρείες της Σίλικον Βάλεϋ, καθώς και τις κοινωνικές και ιδεολογικές του ρίζες κ.λπ. Γι’ αυτό κρίναμε ότι ήταν εξαιρετικά χρήσιμη η μετάφρασή τους. ΑΡΔΗΝ ΡΗΞΗ
Όσοι στη Μόσχα και αλλού ονειρεύονται μια αμερικανική απομονωτική στροφή σε περίπτωση νίκης του Ντόναλντ Τραμπ πιθανόν να απογοητευτούν οικτρά. Αυτή, εν πάση περιπτώσει, είναι η άποψη πολλών από τους Ρεπουμπλικανούς στρατηγιστές και συμβούλους που έχουν ασκήσει την πολιτική του και προετοιμάζουν σήμερα τη μελλοντική του προεδρία. Τον Ιούνιο, στη Νέα Υόρκη, σε ένα σικ εστιατόριο στο Upper East Side, συναντήσαμε τον Ντικ Μόρις, ένα παλιό στέλεχος της αμερικανικής πολιτικής και «άτυπο αλλά στενό» σύμβουλο του δισεκατομμυριούχου πρώην προέδρου, ο οποίος συνομιλεί μαζί του τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα. Καταφθάνει σε αναπηρικό καροτσάκι, μετά την εβδομαδιαία κυριακάτικη εκπομπή του στο συντηρητικό τηλεοπτικό κανάλι Newsmax.
«Πώς είστε;» λέει στα γαλλικά, με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό του, εξηγώντας ότι είχε πάντα «αδυναμία στον πρόεδρο Σιράκ». Ο Ντικ Μόρις εξηγεί ότι ήταν σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον, τον οποίο βοήθησε να γίνει κυβερνήτης του Αρκάνσας. «Δεν έχω επίσημο τίτλο στην προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ, αλλά μιλάμε συχνά. Ο Τραμπ είναι πάντα βιαστικός. Γνωριζόμαστε καλά, ο πατέρας μου ήταν ο δικηγόρος του για τα ακίνητα του στη Νέα Υόρκη», λέει ο Μόρις. Εξηγεί ότι ο Τραμπ, αν και επιχειρηματίας, έχει «μια ιδεολογία η οποία βασίζεται σε μια μάλλον σοβινιστική πεποίθηση ότι η Αμερική είναι η κεντρική δύναμη αρετής στον κόσμο και πρέπει να παρεμβαίνει».
«Δεν είναι σε καμία περίπτωση απομονωτιστής», λέει, σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη των μέσων ενημέρωσης. «Είναι υπέρμαχος της αμερικανικής ισχύος, αλλά κατανοεί ότι η διάθεση των Αμερικανών για πόλεμο είναι πολύ περιορισμένη». «Θα αντιταχθεί αποτελεσματικά στον Πούτιν, αλλά θα προσπαθήσει να μην εμπλακεί σε σύγκρουση στην Ουκρανία», λέει ο Μόρις.
Έμπνευση Ρέιγκαν
Κατά την άποψή του, ο Τραμπ «θα θελήσει να ανακόψει την προσπάθεια της Ρωσίας να υποτάξει την Ανατολική Ευρώπη, αλλά όχι απαραίτητα στο πεδίο του Κρεμλίνου». Θα επιδιώξει να αποκαταστήσει μια ευνοϊκή ισορροπία δυνάμεων μέσω του επανεξοπλισμού και «της επιστροφής στην αμερικανική κυριαρχία στην αγορά ενέργειας», προβλέπει ο Μόρις, προσθέτοντας ότι ο Τραμπ θα άρει τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν στον τομέα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου από τον Τζο Μπάιντεν στο όνομα της πράσινης προτεραιότητας, ώστε να αυξηθεί η παραγωγή από 12 εκατομμύρια βαρέλια σε 20 εκατομμύρια.
Ο Ντικ Μόρις, «άτυπος αλλά στενός» σύμβουλος του δισεκατομμυριούχου πρώην προέδρου.
«Θέλει να έχει μια αμερικανική OPEC, γιατί καταλαβαίνει ότι η βασική αδυναμία της Κίνας είναι η μεγάλη ανάγκη της για ενέργεια και βλέπει τη Ρωσία ως ένα βενζινάδικο», το οποίο μπορεί να στραγγαλιστεί με τη δραστική μείωση της τιμής του πετρελαίου, σημειώνει ο σύμβουλος, ο οποίος είναι πεπεισμένος ότι «δεν θα εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ, αλλά θα προβάλει την απειλή της εξόδου για να αναγκάσει την Ευρώπη να επανεξοπλιστεί».
Στο όμορφο εξοχικό της, στο Χάμπτονς, κοντά στη Νέα Υόρκη, η πρέσβειρα Κ. T. ΜακΦάρλαντ, μια Ρεπουμπλικανή στρατηγική σύμβουλος που συνεργάστηκε με τον Ρέιγκαν προτού γίνει για λίγο αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Τραμπ, το 2017, επιβεβαιώνει το όραμα του Ντικ Μόρις. Για την ίδια, οι ομοιότητες στην προσέγγιση με τον Ρέιγκαν είναι προφανείς, ιδίως αυτή της «προβολής ισχύος μέσω της οικονομίας».
«Ο Ρέιγκαν κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο με μια πολυδιάστατη προσέγγιση που περιελάμβανε την αναβάθμιση των αμυντικών δυνατοτήτων, αλλά και την τεχνολογική καινοτομία και την οικονομική πίεση, καθώς και την πίεση στους συμμάχους μας να αυξήσουν τις στρατιωτικές τους δυνατότητες», υπενθυμίζει. Αντιλήφθηκε, λέει η Κ.Τ. ΜακΦάρλαντ, ότι «μια δραστική πτώση της τιμής του βαρελιού του πετρελαίου θα μπορούσε να καταστρέψει την ΕΣΣΔ. Η ενεργειακή πολιτική του Μπάιντεν έκανε δώρο στον Πούτιν 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Αν αυτή η ροή στερέψει, θα γίνουν δύσκολα τα πράγματα για τη Μόσχα».
«Παρακολουθήστε τις ενέργειές του»
Στη Νέα Υόρκη συναντάμε επίσης έναν υψηλόβαθμο Ρεπουμπλικανό πολιτικό που ζητά ανωνυμία για να μιλήσει για μια συνάντηση που είχε με τον Τραμπ. Προβλέπει και αυτός μια «πολύ σκληρή» προσέγγιση έναντι της Ρωσίας, καθώς θα είναι αδύνατο να «κάνουμε την Αμερική ξανά μεγάλη αφήνοντας την Ουκρανία να χάσει».
Ο Τραμπ θα δώσει στους Ουκρανούς αυτό που χρειάζονται για να ανακτήσουν το πάνω χέρι, περισσότερα F-16 και ATACM που μπορούν να πλήξουν το ρωσικό έδαφος. Και αν οι Ρώσοι θελήσουν να «κλιμακώσουν», θα ανεβάσει τα επίπεδα, γιατί αυτός είναι ο τρόπος του να χειρίζεται τα πράγματα.
Ο συνομιλητής μας δεν αποκλείει το ενδεχόμενο ο Τραμπ να απαιτήσει εδαφικές παραχωρήσεις από τους Ουκρανούς, αλλά είναι πεπεισμένος ότι «ο Τραμπ δεν θα παραδοθεί». Διαβεβαιώνει ότι η ίδια στάση ισχύος θα υιοθετηθεί και στη Μέση Ανατολή απέναντι στο Ιράν και για την υποστήριξη του Ισραήλ. «Μπορώ να δω τον Τραμπ να βομβαρδίζει ιρανικά πλοία που βοήθησαν τους Χούθι. Ο Μπάιντεν έδειξε υπερβολική αδυναμία με την ολέθρια αποχώρησή του από το Αφγανιστάν, η οποία ενθάρρυνε την εισβολή στην Ουκρανία, όπως ακριβώς η αδυναμία του Κάρτερ οδήγησε στην πτώση του Σάχη».
Με έδρα τη Βόρεια Βιρτζίνια, ο Ρόμπερτ Γουίλκι, πρώην υπουργός του Τραμπ για τα θέματα των βετεράνων, μας μιλάει μπροστά σε μια μεγάλη βιβλιοθήκη που προβάλλει τα έργα του Ντε Γκολ και του Κίσινγκερ. Αν και λέει ότι «δεν μιλάει στο όνομα του Τραμπ», εντούτοις μας καλεί να δούμε «την πρώτη θητεία για να προβλέψουμε την επόμενη», η οποία θα είναι μια θητεία «αποκατάστασης της ισορροπίας ισχύος». «Επί Ομπάμα, οι Ουκρανοί εφοδιάστηκαν με κράνη και κουβέρτες, ενώ ο Τραμπ έστειλε αμέσως πυροβολικό με κατευθυνόμενα πυρομαχικά», λέει ο Γουίλκι, επισημαίνοντας επίσης ότι ο Τραμπ είχε εποπτεύσει την ανάπτυξη χιλιάδων Αμερικανών στρατιωτών στις χώρες της Βαλτικής.
«Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να θυμούνται ότι η μόνη αντιπαράθεση μεταξύ Αμερικανών και Ρώσων που έλαβε χώρα μετά την πτώση του τείχους έγινε στη συριακή έρημο, όταν, υπό τον Τραμπ, οι ρωσικές δυνάμεις απείλησαν τις αμερικανικές δυνάμεις και εξοντώθηκαν βάναυσα. Αυτό προκάλεσε σοκ στη Μόσχα και έκανε αμέσως τον Πούτιν να υποχωρήσει, ο οποίος κρύφτηκε στην τρύπα του και δεν είπε τίποτα», συνεχίζει ο Γουίλκι. «Το μεγάλο λάθος που κάνουν οι Ευρωπαίοι είναι ότι εστιάζουν στο στυλ της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ. Πρέπει να κοιτάξουμε τις πράξεις του», υποστηρίζει, κάτι που σκοπεύει να τονίσει τις επόμενες ημέρες στην Κεντρική Ευρώπη και την Ιαπωνία. «Το να φανταζόμαστε ότι ο Τραμπ έχει αδυναμία στον Πούτιν είναι ανόητο. Ξέρει ότι είναι πολύ επικίνδυνος και γι’ αυτό δεν θα του δώσει τίποτα που θα είναι επιζήμιο για την ελεύθερη Ουκρανία».
Αντιπολεμικό κίνημα
Ωστόσο, αυτές οι προβλέψεις δεν θα πρέπει να επισκιάζουν το γεγονός ότι το εκλογικό σώμα έχει γενικά κουραστεί από κάθε ιδέα στρατιωτικής εμπλοκής στο εξωτερικό. Η τραμπική εξέγερση διαπερνάται από ένα αντιπολεμικό κίνημα που έχει συχνά αισθανθεί από πρώτο χέρι τις συνέπειες των μακροχρόνιων πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, μέσα από τα σωματικά και ψυχικά τραύματα των πρώην στρατιωτών του. «Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους θα υποστηρίξουν ότι το να πάμε να υπερασπιστούμε την Ταϊβάν ή την Ουκρανία χιλιάδες μίλια μακριά δεν είναι προς το συμφέρον μας, και ο Ντόναλντ Τραμπ έχει επίσης καταστήσει σαφές ότι δεν ενδιαφέρεται», σημειώνει ο Χαλ Μπραντ, συγγραφέας ενός αξιόλογου άρθρου για το «America First» στο περιοδικό Foreign Affairs.
Η εφημερίδα Le Figaro κατάφερε να πάρει συνέντευξη από τον Matt Gaetz, έναν από τους πολιτικούς εκπροσώπους των Ρεπουμπλικανών, τους πιο αποφασισμένους να εμποδίσουν τη βοήθεια προς την Ουκρανία. Αυτός ο αστέρας του Freedom Caucus, εκλεγμένος στη Φλόριντα, είναι η ενσάρκωση του κινήματος «Πρώτα η Αμερική» και της τραμποποίησης του Μεγάλου Παλαιού Κόμματος (GOP) . Απορρίπτοντας τον όρο απομονωτισμός, υποστηρίζει ότι «η επιδίωξη του Τραμπ είναι να εμπλακεί στον κόσμο, αλλά με όρους που ωφελούν την Αμερική». «Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα εγκαταλείψουν το ΝΑΤΟ, αλλά δεν θα υπερασπιστούν μια Ευρώπη που δεν παίζει το ρόλο της», μας λέει.
Mat Gaetz, ένας από τους πιο αποφασισμένους αντιπάλους της βοήθειας στην Ουκρανία.
Πάνω απ’ όλα, υποστηρίζει την ιδέα ότι «η Δύση είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι έριξε τη Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας, προωθώντας το ΝΑΤΟ στα σύνορά της» και στη συνέχεια «υποβάλλοντάς την σε κυρώσεις». «Προσπάθησα να μπλοκάρω το πακέτο βοήθειας προς την Ουκρανία, επειδή τα νέα όπλα θα παρατείνουν απλώς την αιματοχυσία χωρίς να λύσουν το πρόβλημα», εξήγησε, εκφράζοντας τη λύπη του για την υποστήριξη του Ρεπουμπλικανού προέδρου Μάικ Τζόνσον στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία, στη Βουλή των αντιπροσώπων.
«Οι στόχοι της κυβέρνησης Μπάιντεν είναι παράλογοι. Οι αξιωματούχοι της μας λένε ότι ο πόλεμος πρέπει να συνεχιστεί μέχρι ότου η Κριμαία επιστρέψει στην Ουκρανία, αλλά αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Η Κριμαία είναι ρωσική, ο Τραμπ το ξέρει αυτό», λέει ο πολιτικός, σα να είχε ενστερνιστεί την επιχειρηματολογία του Κρεμλίνου και να μην είχε πραγματικά επίγνωση της αχαλίνωτης φύσης του πουτινικού κινδύνου.
«Πιστεύω ότι ο Πούτιν είναι μια αποσταθεροποιητική δύναμη, αλλά πρέπει να τον πολεμήσουμε με την ενεργειακή πολιτική και τον γεωπολιτικό ρεαλισμό», λέει ο Gaetz, επισημαίνοντας ότι, ενώ τα συμφέροντα με τη Μόσχα «αποκλίνουν δραματικά στη Βενεζουέλα ή την Αφρική», ευθυγραμμίζονται όσον αφορά τη διασπορά των πυρηνικών όπλων στη Βόρεια Κορέα και την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κόμματος.
«Η τέχνη της συμφωνίας»
Στην πραγματικότητα, μας λέει ο Έλμπριτζ Κόλμπι, πρώην υφυπουργός Άμυνας του Τραμπ, «το στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών αγκαλιάζει ένα ευρύ φάσμα που κυμαίνεται από τους ανυπότακτους εχθρούς της οποιασδήποτε δέσμευσης» («restrainers») έως τους «νεοσυντηρητικούς παρεμβατιστές» (τους οποίους αποκαλεί «primacists»), με μια ολόκληρη ενδιάμεση σειρά από «πιο διαφοροποιημένες» ρεαλιστικές θέσεις. Ο Κόλμπι, ο οποίος βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο και το όνομα του οποίου ακούγεται για να ενταχθεί στην ομάδα εθνικής ασφάλειας του Τραμπ, υποστηρίζει ότι «η πολιτική των σκληροπυρηνικών παρεμβατιστών δεν είναι πλέον βιώσιμη», επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες «δεν έχουν ούτε την όρεξη ούτε τους πόρους να παραμείνουν ο αστυνόμος του κόσμου».
Έλμπριτζ Κόλμπι, αναλυτής και πρώην αναπληρωτής υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ.
Η σύστασή του είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να επικεντρωθούν στην ισχύ της Κίνας, αφήνοντας κυρίως στους Ευρωπαίους να αντιμετωπίσουν την απειλή Πούτιν. «Η Κίνα είναι η κύρια πρόκλησή μας, όπως περίπου ήταν η Γερμανία του 20ού αιώνα για την Αγγλία. Η Ρωσία είναι δευτερεύον θέατρο σε σύγκριση με την Ασία και αντιπροσωπεύει το ένα δέκατο του ΑΕΠ της Κίνας. Είναι καιρός οι Ευρωπαίοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους», δηλώνει. Αλλά η έξοδος από το ΝΑΤΟ αποκλείεται, λένε οι στρατηγιστές.
«Όταν ο Τραμπ ταράζει τα νερά των Ευρωπαίων λέγοντάς τους ότι θα τους εγκαταλείψει στη Μόσχα, είναι ένας τρόπος να ασκήσει την τέχνη της διαπραγμάτευσης: διαβάστε ξανά το βιβλίο του! Απλώς προσπαθεί να τους πιέσει να κάνουν περισσότερα», εξηγεί ο πρώην υπουργός Βετεράνων Ρόμπερτ Γουίλκι, σημειώνοντας ότι «ο Τραμπ πιθανότατα θα ζητήσει από την Ευρώπη να αυξήσει τις αμυντικές της δαπάνες στο 3% του ΑΕΠ».
Μεγάλη αβεβαιότητα
Ο αναλυτής Έλμπριτζ Κόλμπι προβλέπει ότι οι ρεαλιστές και οι ρεϊγκανιστές θα δώσουν σκληρή μάχη για να καθορίσουν την εξωτερική πολιτική εντός της κυβέρνησης. Αλλά ο Robert Wilkie επισημαίνει ότι ο Gaetz και ο υποψήφιος αντιπρόεδρος J.D. Vance, που εκπροσωπούν αυτή την απόσυρση, είναι «απομονωμένοι» στο Κογκρέσο. «Οι Ρεπουμπλικανοί της Γερουσίας είναι σε συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της Ουκρανίας», λέει, υποστηρίζοντας ότι η αλλαγή προσέγγισης από τον πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων Μάικ Τζόνσον έχει ενισχύσει σημαντικά αυτό το σκληροπυρηνικό στρατόπεδο. «Παρά τις καλύτερες προσπάθειες των νεοαπομονωτιστών όπως ο Gaetz, ο Τραμπ συμφώνησε για το πακέτο βοήθειας για την Ουκρανία. Αυτό σημαίνει κάτι», λέει η αισιόδοξη Ρεμπέκα Χάινριχ, ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Hudson, η οποία τάσσεται υπέρ της σθεναρότητας.
Το γεγονός ότι ο Τραμπ δέχθηκε τον Ιούλιο τον φιλορώσο πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν στο Μαρ-Α-Λάγκο, για να συζητήσουν ένα σχέδιο που θα άφηνε την Ουκρανία ακρωτηριασμένη και απροστάτευτη από μια αναζωπύρωση της ρωσικής επιθετικότητας, συντηρεί μια βαριά αγωνία για τις προθέσεις του. Αλλά ο Τραμπ φαίνεται πάνω απ’ όλα να ζυγίζει τις επιλογές του και, σαν σκηνοθέτης, να προετοιμάζει τον μελλοντικό του ρόλο.
Παρατηρητές, όπως ο Γκάρι Κασπάροφ, μιλούν για μια περίοδο μεγάλων ελιγμών από την οποία μπορούν να αναμένονται τα πάντα, «ακόμη και ένα αιφνιδιαστικό ταξίδι του Τραμπ στο Κίεβο. Ο Ντόναλντ είναι πολύ καλός ψυχολόγος όταν πρόκειται να εντοπίσει τις αδυναμίες και τα δυνατά σημεία των αντιπάλων του», επιβεβαιώνει ο Γουίλκι. Νομίζω ότι θα πει στον Πούτιν να σταματήσει και θα τον απειλήσει ότι θα δώσει στους Ουκρανούς όλα όσα χρειάζονται για να κερδίσουν. Μετά από αυτό που συνέβη στην έρημο της Συρίας, νομίζω ότι ο Πούτιν θα το σκεφτεί δύο φορές».
Το μόνο πράγμα για το οποίο πρέπει να είμαστε σίγουροι «είναι ότι δεν θα αποφασίσουν οι ομάδες αλλά ο ίδιος ο Τραμπ», καταλήγει η Κ. T. ΜακΦάρλαντ. «Θα είναι μια διαδικασία λήψης αποφάσεων από πάνω προς τα κάτω, πολύ κάθετη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου