Επειδή στην Ελλάδα το πολιτικό παιγνίδι μετά τον πόλεμο ήταν μοιρασμένο μεταξύ των φιλοαμερικανικών δυνάμεων, στην εξουσία, και των φιλοσοβιετικών, στην αντιπολίτευση, ως των ηττημένων του εμφυλίου, οι ελληνικές ελίτ αλλά και ο ίδιος ο λαός διαιρέθηκε σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Άλλωστε, κανείς δεν μπορούσε να μακροημερεύσει, και κυρίως να κάνει καριέρα, μακριά από το ένα ή το άλλο στρατόπεδο, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Και έτσι οι ελληνικές ελίτ είχαν εθιστεί σε μια κουλτούρα εξάρτησης. Η ανεξαρτησία αποτελούσε «τρέλα».
Όμως, η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και η κατάρρευση της δικτατορίας προκάλεσε ένα τεράστιο
κύμα αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα, βούτυρο στο ψωμί των φιλοσοβιετικών δυνάμεων – άλλωστε η συναίνεση των Σοβιετικών για την εισβολή στην Κύπρο είχε ευρύτατα αποσιωπηθεί. Τότε, σε μεγάλη κλίμακα, οι Σοβιετικοί θα διεισδύσουν σε χώρους που υπερέβαιναν την παλιά φιλοσοβιετική Αριστερά. Τότε, εκατοντάδες πατριώτες, αξιωματικοί, διπλωμάτες, πολιτικοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, που βρίσκονταν πέρα από την παραδοσιακή Αριστερά, μέσω της κίβδηλης ειρηνοφιλίας της Σοβιετίας και της πραγματικής επιθυμίας για απεξάρτηση από τους Αμερικανούς (ΝΑΤΟ-CIA-προδοσία) θα προσεγγίσουν, τουλάχιστον ιδεολογικά, το σοβιετικό στρατόπεδο. Και, όπως γνωρίζουμε, ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το 1990, θα αποσυνθέσει, τουλάχιστον επί μία δεκαετία, το φιλοσοβιετικό στρατόπεδο το οποίο θα αρχίσει να ανασυγκροτείται σε νέα μορφή μετά το 2000 και προπαντός μετά το 2010. Και τώρα πλέον το βάρος δεν θα πέσει αποκλειστικά στην Αριστερά. Η Ρωσία έχει πάψει να είναι κομμουνιστική και έχει γίνει «ορθόδοξη». Επομένως, μπορεί να προσελκύσει ένα μεγάλο μέρος του ορθόδοξου χώρου, ιδιαίτερα μετά την αποδημία του μακαριστού Χριστόδουλου. Ένα μεγάλο μέρος του Αγίου Όρους, μητροπολιτών, ιερέων, μοναχών, και όχι μόνο, θα στραφεί προς την Τρίτη Ρώμη.
Άλλωστε, η Ρωσία του Πούτιν εμφανιζόταν ως προμαχώνας ενάντια στον ηθικό εκφυλισμό της Δύσης, στάση η οποία προσέλκυσε πολλούς λαϊκούς ανθρώπους αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της ακροδεξιάς, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις ΗΠΑ και τη δυτική Ευρώπη.
Πλέον, το φιλορωσικό στρατόπεδο δεν θα είναι μόνο, ή κατ’ εξοχήν, αριστερό αλλά θα διαπερνά οριζόντια το πολιτικό φάσμα, με σημεία πύκνωσης κυρίως την ακροδεξιά και δευτερευόντως την «πατριωτική» Αριστερά. Ιδιαίτερα, κάτω από τις συνθήκες της κατάρρευσης του οικονομικού και πολιτικού συστήματος του παρασιτικού εκσυγχρονισμού μετά το 2010, της οικονομικής καταστροφής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, θα επεκταθούν σε μεγάλη κλίμακα τα φιλορωσικά δίκτυα που θα προσφέρουν δήθεν διέξοδο στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς, ίσως οι πλέον ανιδιοτελείς, θα πιστεύουν πως συγκροτούν και κάποια «νέα Φιλική Εταιρεία». Όπως τότε ξεκίνησε από την Οδησσό, γιατί να μην ξεκινήσει σήμερα από τη Μόσχα;
«Ανεξάρτητες» εφημερίδες και ραδιόφωνα, μικρότεροι ή μεγαλύτεροι τηλεοπτικοί σταθμοί, ιστοσελίδες και διαδικτυακές τηλεοράσεις, δημοσιογράφοι ποικίλων πολιτικών κατευθύνσεων, διεθνολόγοι και αναλυτές, περσόνες του φέισμπουκ και του τουίτερ, «γεροντάδες» και θρησκευτικές οργανώσεις, κόμματα και κομματίδια με διαφορετικούς προσανατολισμούς, από την «Άκρα αριστερά» μέχρι τη «Χρυσή Αυγή», κ.λπ. Με διαφορετικό βαθμό και ποιότητα φιλορωσικών τοποθετήσεων, εμφανών ή κεκαλυμμένων, προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα ευρύ άτυπο ρωσικό κόμμα, τα χαρακτηριστικά του οποίου είναι η μόνιμη και συστηματική απαξίωση της ελληνικής πολιτικής και των συμμαχιών που μπορεί να συγκροτεί απέναντι στην Τουρκία.
Προφανώς, διαφορετικού τύπου πρόβλημα θα ήταν εάν το ρωσικό κόμμα, ή τουλάχιστον ένα μέρος του, εμφανιζόταν ανοικτά, όπως συνέβαινε επί Σοβιετικής Ένωσης με το ΚΚΕ. Τότε, θα μπορούσε κανείς να το αντιμετωπίσει με επιχειρήματα και ανοικτή αντιπαράθεση. Όχι, το μεγάλο ζήτημα είναι πως αυτό το «κόμμα» δρα στο εσωτερικό κομμάτων, οργανώσεων, οργανισμών, εφημερίδων, ραδιοφώνων, πανεπιστημιακών σχολών κάθε είδους, χωρίς να εγκολπώνεται ανοιχτά την τοποθέτησή του. Έτσι όχι μόνο αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη αλλά εθίζει και όσους συμμετέχουν σε αυτό το «μεγάλο παιγνίδι» στην απόκρυψη των απόψεων, την παραπληροφόρηση, τη γενικευμένη έλλειψη εμπιστοσύνης και την υποβάθμιση της πολιτικής και ιδεολογικής ζωής.
Επειδή η Ρωσία διαθέτει περιορισμένα μέσα ανοικτής επιρροής της διεθνούς κοινής γνώμης, μετέρχεται προνομιακά το παιγνίδι της παραπληροφόρησης και της διείσδυσης. Άλλωστε, από την εποχή της KGB, στέλεχος της οποίας υπήρξε ο σημερινός δικτάτορας της Ρωσίας, εφάρμοζε συστηματικά την αντίστοιχη τακτική. Προφανώς, οι αμερικανικές ή αγγλικές υπηρεσίες, για να αναφέρω μόνο αυτές, δεν είναι αγγελούδια και χρησιμοποιούν αντίστοιχες μεθόδους. Μόνο που δεν είναι τα μοναδικά μέσα που μετέρχονται, διότι διαθέτουν τα τεράστια συστημικά μέσα πληροφόρησης, τις δεξαμενές σκέψεις, τις κυβερνήσεις κ.ο.κ. που καθημερινά προσανατολίζουν την κοινή γνώμη όλου του πλανήτη. Απέναντί τους μια χώρα με ΑΕΠ μικρότερο εκείνου της Ιταλίας και με 145 εκατ. πληθυσμό, για να τα βγάλει πέρα, διαθέτει τρία όπλα: την τεράστια έκταση και τις πηγές πρώτων υλών, τις τεράστιες πολεμικές δαπάνες και τέλος τη γενικευμένη παραπληροφόρηση. Το προνομιακό όπλο του μικρού και αναθεωρητικού ιμπεριαλισμού είναι ο επικοινωνιακός ανταρτοπόλεμος με όλα τα μέσα.
Η Ουκρανία και η αποκάλυψη
Στο «αντιεμβολιαστικό» κίνημα θα δει και πάλι να πρωτοστατούν οι ίδιες δυνάμεις που αγνοούν εάν παρασύρουν στον θάνατο χιλιάδες Έλληνες πολίτες, αρκεί να πλήξουν τον «Κούλη» και τη «νέα Τάξη».
Πάντως, εκεί που παρατηρήθηκε ένα πραγματικό όργιο παραπληροφόρησης, που εν πολλοίς αποκάλυψε στα μάτια πολλών τι ακριβώς συμβαίνει, ήταν με την ουκρανική κρίση και την εισβολή.
Άλλοι, οι λιγότεροι, και κυρίως στο διαδίκτυο, θα πανηγυρίζουν ανοικτά για την εισβολή ενάντια στους «ναζί» Ουκρανούς. Και μόνο ο Πάνος Καμμένος είχε την αναισχυντία να υποστηρίξει ανοικτά τη ρωσική πρεσβεία της Αθήνας στην κατασυκοφάντηση των δολοφονημένων Ελλήνων της Κριμαίας. Ο Πάνος θα αποκαλύψει στο φως της ημέρας τον πραγματικό ρόλο του, διότι ελπίζει να κληθεί και πάλι να προσφέρει τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει ως ΑΝΕΛ.
Άλλοι θα κάνουν «βαθυστόχαστες αναλύσεις», για τη στάση της Δύσης στην … Κύπρο, ή τη Γιουγκοσλαβία. Άλλοι, «αντικειμενικώς», θα καταδεικνύουν πως οι Ουκρανοί δεν θα αντισταθούν και πως η Δύση είναι που θα πληγεί περισσότερο από τις οικονομικές κυρώσεις! Άλλοι, πάρα πολλοί, τέλος, ιδιαίτερα όσοι εργάζονται σε συστημικά μέσα, θα ποιούν τη νήσσα και θα ασχολούνται με το χρώμα των λουλουδιών, σε εκπομπές, εφημερίδες και ιστοσελίδες. Και το πιο χαρακτηριστικό είναι πως οι περισσότεροι «ξεχνούν» να αναφερθούν στους δέκα δολοφονημένους από τα αεροπλάνα της Ρωσίας, Έλληνες.
Τελικώς, όμως, ο ουκρανικός λαός, με το αίμα και την αντίστασή του, υποχρέωσε πολλούς να σηκώσουν το πέπλο που έκρυβε τις πραγματικές απόψεις τους, που μέχρι τώρα εύκολα μπορούσαν να κρύβουν πίσω από την Κύπρο, πίσω από την ΑΟΖ, πίσω από τη μετανάστευση, πίσω από τις Πρέσπες. Υποχρεώθηκαν να αποκαλυφθούν διότι διακυβεύεται η ίδια η πατρίδα του πουτινισμού και η επιρροή της στην Ελλάδα.
Σε μία μικρή χώρα με υψηλή γεωπολιτική αξία, το αυτόνομο κίνημα του ελληνικού έθνους οφείλει να συγκροτείται μακριά και έξω από την επιρροή της μίας ή της άλλης μεγάλης δύναμης, διότι αναπόφευκτα θα εξαρτηθεί από αυτές. Και μόνο αφού έχει συγκροτηθεί, και πάνω στη βάση της ανεξαρτησίας του, μπορεί να συνάπτει τις όποιες συμφέρουσες για τη χώρα, και όχι για τις μεγάλες δυνάμεις, συμμαχίες.
Όσοι καλή την πίστη παίζουν με το στρατόπεδο της σκιάς και κάποιοι ίσως φαντασιώνονται μια «νέα Φιλική Εταιρεία», με τον Πούτιν επικεφαλής, είναι η τελευταία ευκαιρία να κατανοήσουν πως η Ρωσία του Πούτιν βλάπτει σοβαρά τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και θα πρέπει επί τέλους να διαλέξουν ανάμεσα σε αυτήν και στην πατρίδα τους.
Νίκη στον ουκρανικό λαό ενάντια στους Ρώσους ιμπεριαλιστές!
* Ο Γιώργος Καραμπελιάς είναι συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής
ΠΗΓΗ liberal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου