Μεταξύ των πολλών γενικών εκλογών διεθνούς σημασίας που πρέπει να παρακολουθήσουμε φέτος, η Νιγηρία, που έχει προγραμματιστεί για τον Φεβρουάριο, θα είναι μακράν η μεγαλύτερη. Το Πακιστάν, που αναμένεται μέχρι τον Οκτώβριο, θα είναι πιθανώς το πιο δυνατό. Αλλά το πιο σημαντικό θα συμβεί αναμφισβήτητα στις 18 Ιουνίου, όταν ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιδιώκει να επεκτείνει την κυριαρχία του στην Τουρκία σε μια τρίτη δεκαετία.
Το αποτέλεσμα θα διαμορφώσει τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς υπολογισμούς στην Ουάσιγκτον και τη Μόσχα, καθώς και σε πρωτεύουσες σε όλη την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Αφρική. «Αυτό που συμβαίνει στην Τουρκία δεν μένει μόνο στην Τουρκία», λέει ο Ziya Meral, ανώτερος συνεργάτης στο Royal United Services Institute for Defense and Security Studies. «Η Τουρκία μπορεί να είναι μια μεσαία δύναμη, αλλά οι μεγάλες δυνάμεις έχουν μερίδιο στην εκλογή της».
Η επιρροή της Άγκυρας στις παγκόσμιες υποθέσεις επιβεβαιώνει τα επιτεύγματα του Ερντογάν κατά τη μακρά θητεία του στο τιμόνι. Ακόμα κι έτσι, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, οι εκλογικές του προοπτικές προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. Και όσοι εύχονται να φύγει στις 19 Ιουνίου δεν μπορούν να είναι αισιόδοξοι για το ποιος ή τι θα ακολουθήσει.
Οι δυτικοί ηγέτες θα χαρούν να δουν την πλάτη του Ερντογάν. Έχει υπονομεύσει την ασφάλεια του ΝΑΤΟ αποκτώντας συστήματα πυραυλικής άμυνας από τη Ρωσία, απογοήτευσε τη συμμαχία εμποδίζοντας την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας, απείλησε επανειλημμένα να πλημμυρίσει την Ευρώπη με πρόσφυγες και, τους τελευταίους μήνες, εκτόξευσε ολοένα και πιο πολεμική ρητορική προς την Ελλάδα. Οι σχέσεις της Άγκυρας με την Ουάσιγκτον έχουν τεταθεί σε σημείο που κορυφαίοι Τούρκοι αξιωματούχοι κατηγορούν συστηματικά τις ΗΠΑ ότι υποστηρίζουν ένα πραξικόπημα κατά του Ερντογάν και για συνενοχή με τρομοκρατικές ομάδες.
Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα ήταν καλύτερα χωρίς την ανατρεπτική επιρροή του Ερντογάν στις παγκόσμιες υποθέσεις, ειδικά καθώς εντείνεται η αντιπαράθεσή τους με τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Η χρησιμότητά του ως συνομιλητής είναι περιορισμένη: Αν και βοήθησε στη σύναψη συμφωνίας για τη διασφάλιση της συνεχούς ροής σιτηρών και φυτικών ελαίων από την Ουκρανία το περασμένο καλοκαίρι, ο Ερντογάν δεν είχε καμία περιοριστική επιρροή στον «αγαπητό του φίλο» Βλαντιμίρ. Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός του Ερντογάν, επίσης. Αν και πολλοί από τους κύκλους της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον και των ευρωπαϊκών πρωτευουσών προσκολλώνται στην ελπίδα ότι μπορεί να παρασυρθεί πίσω από το κρύο, η κοσμοθεωρία του Ερντογάν είναι «πολύ πιο ριζοσπαστική από όσο νομίζουν οι περισσότεροι Δυτικοί», λέει ο πολιτικός αναλυτής Σελίμ Κορού. Οι φιλοδοξίες του για την άμεση γειτονιά της Τουρκίας, όπου η Άγκυρα έχει ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή, δεν είναι να συμπληρώσει την αμερικανική και ευρωπαϊκή επιρροή, «είναι να τις αντικαταστήσει και να τις αντιμετωπίσει», λέει ο Κορού.
Εάν ο Ερντογάν ηττηθεί, λέει ο Sinan Ulgen, διευθυντής της δεξαμενής σκέψης EDAM της Κωνσταντινούπολης, «ο διάδοχός του θα μεταμορφώσει την Τουρκία σε έναν διαφορετικό παράγοντα εξωτερικής πολιτικής, πιο άνετα με τη θέση της ως δυτικού έθνους».
Αλλά ακόμα κι αν συμβεί αυτό, κανείς δεν πρέπει να περιμένει μια γρήγορη στροφή 180 μοιρών. Ο Ερντογάν είχε στη διάθεσή του 20 χρόνια για να δημιουργήσει τους τουρκικούς θεσμούς —την κυβέρνηση, τον στρατό, τον ακαδημαϊκό κόσμο, το θρησκευτικό κατεστημένο και τα μέσα ενημέρωσης— με τη ριζοσπαστική κοσμοθεωρία του. Αν υπάρξει νέος πρόεδρος στις 19 Ιουνίου, θα χρειαστεί να διαλύσουν το οικοδόμημα που έχτισε ο Ερντογάν. Το έργο θα είναι ακόμα πιο δύσκολο γιατί το Κόμμα AK θα παραμείνει μια ουσιαστική παρουσία στο κοινοβούλιο, που σίγουρα θα αντισταθεί με μανία στην αλλαγή.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Ερντογάν χρειάστηκε το καλύτερο μέρος μιας δεκαετίας για να υπονομεύσει το κοσμικό βαθύ κράτος που έχτισε ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκίας — και το AKP είχε άνετες πλειοψηφίες στο κοινοβούλιο σε όλη εκείνη την περίοδο. Ένας Ηρακλής μπορεί να αρνηθεί να καθαρίσει τους στάβλους της Ανατολίας μετά την αναχώρησή του. Όλα αυτά υποθέτουμε ότι οι ψηφοφόροι απομακρύνουν τον Ερντογάν, κάτι που δεν είναι σίγουρο. Οι Τούρκοι έχουν δύο απόψεις για τον πρόεδρό τους και τις πολιτικές του. Μια έρευνα στα τέλη Οκτωβρίου από τη Metropoll έδειξε ότι η έγκριση για τον Ερντογάν ήταν έως και 47,6%, από περίπου 39% πριν από ένα χρόνο. Αυτό θα ήταν αξιοσημείωτο για οποιονδήποτε ηγέτη που είναι εδώ για όσο καιρό έχει - στις δημοκρατίες, τα αισθήματα κατά των κατεστημένων αρχηγών τείνει να αυξάνονται με τον καιρό - αλλά είναι εντελώς εκπληκτικό για κάποιον που προεδρεύει σε ένα οικονομικό χάος.
Αυτό το χάος είναι κυρίως δικό του: η μαγική σκέψη του Ερντογάν σχετικά με τα επιτόκια έχει συμβάλει σημαντικά στον εκπληκτικό πληθωρισμό, την εξασθενημένη λίρα και την αναιμική επένδυση. Και γι’ αυτό, σύμφωνα με άλλες δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των Τούρκων αισθάνεται ότι η χώρα τους βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση.
Γιατί, λοιπόν, πολλοί εξακολουθούν να προσβλέπουν στον Ερντογάν για να διορθώσει την πορεία της Τουρκίας; Εν μέρει, οφείλεται στο ότι δεν ξέρουν ποιος θα αμφισβητήσει το κράτημα του στα ηνία. Τα κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν σχηματίσει ένα ενιαίο μέτωπο γνωστό ως Table of Six, αλλά λιγότερο από έξι μήνες πριν την ημέρα των εκλογών, δεν έχουν ακόμη ανακοινώσει τον υποψήφιο πρόεδρό τους. Οι δύο κορυφαίοι υποψήφιοι προέρχονται από το ηγετικό κόμμα της αντιπολίτευσης, CHP: ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης Εκρεμ Ιμάμογλου και ο μακροχρόνιος ηγέτης του κόμματος Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου.
Ο Πίνακας των Έξι άργησε επίσης να αρθρώσει μια σαφή στρατηγική για τη βελτίωση της οικονομίας της Τουρκίας. Στις αρχές του περασμένου μήνα, το CHP αποκάλυψε επιτέλους κάτι που έμοιαζε με ατζέντα, αλλά ήταν μακροσκελής με ευάερες υποσχέσεις για μεγάλες επενδύσεις και έλλειψη λεπτομερειών. (Το πιο αξιοσημείωτο στην εκδήλωση ήταν η παρουσία του οικονομολόγου Daron Acemoglu του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης. Το Good Party, ένα άλλο από το Table of Six, συγκαταλέγει μεταξύ των ηγετών του τον καθηγητή ιδιωτικών κεφαλαίων του Wharton, Bilge Yilmaz.)
Ο προτιμώμενος αντίπαλος του Ερντογάν θα ήταν ο Κιλιτσντάρογλου, ένας κάπως άχρωμος βετεράνος που ηγήθηκε του CHP για 12 χρόνια. Πολλοί Τούρκοι πολιτικοί αναλυτές λένε ότι ο νεότερος, πιο χαρισματικός Imamoglu θα ήταν ο ισχυρότερος αμφισβητίας. Κέρδισε τη δημαρχία της Κωνσταντινούπολης το 2019 διεξάγοντας μια περιεκτική, αισιόδοξη εκστρατεία, ακόμη και μετά από μια επανάληψη που αναγκάστηκε από την άρνηση του Ερντογάν να αποδεχθεί τα αποτελέσματα για την πρώτη ψηφοφορία.
Ο πρόεδρος και το κόμμα του έχουν ξοδέψει μεγάλη ενέργεια για να κρατήσουν μακριά τον Imamoglu. Τον περασμένο μήνα, ο δήμαρχος καταδικάστηκε με την ασήμαντη κατηγορία της εξύβρισης των εκλογικών στελεχών, αλλά η ετυμηγορία ένωσε την αντιπολίτευση πίσω του και μπορεί να ενίσχυσε τις πιθανότητές του να γίνει υποψήφιος πρόεδρος. «Υπάρχει τώρα μια ισχυρή αφήγηση γύρω από τον Imamoglu», λέει η Ayse Zarakol, καθηγήτρια διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. «Η ορμή είναι μαζί του». (Οι εκλογικοί κανόνες επιτρέπουν στον δήμαρχο να είναι υποψήφιος για πρόεδρος ενώ οι δικηγόροι του αμφισβητούν την καταδίκη.) Ωστόσο, οι ισχυροί αριθμοί του Ερντογάν υποδηλώνουν ότι θα μπορούσε να συγκρατήσει οποιονδήποτε αμφισβητία, ειδικά εάν η οικονομία δείξει σημάδια ανάκαμψης την άνοιξη.
Ο πρόεδρος υπολογίζει σε επενδύσεις και τραπεζικές καταθέσεις από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία, και στις υποσχέσεις του Πούτιν να κάνει την Τουρκία κόμβο για τις εξαγωγές φυσικού αερίου της Ρωσίας, για να άρει τη ζοφερή. Ο Ερντογάν έχει επίσης μιλήσει για τα ευρήματα φυσικού αερίου της Τουρκίας στη Μαύρη Θάλασσα, ενθαρρύνοντας τις εικασίες για απροσδόκητα έσοδα. Τον περασμένο μήνα ανακοίνωσε αυξήσεις στον κατώτατο μισθό κατά 55%. την περασμένη εβδομάδα αύξησε τους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Για καλό μέτρο, αυτός και το κόμμα του επικαλούνται τους παλιούς μπαμπούλες της κουρδικής τρομοκρατίας και της δυτικής απιστίας, καθώς και τροπάρια πολιτισμού-πολέμου σχετικά με τους κινδύνους της ομοφυλοφιλίας για την οικογένεια και τις ισλαμικές αξίες. Οι απειλές για την Ελλάδα στοχεύουν στην εκτόξευση της εθνικιστικής ζέσης.
Αυτές οι τακτικές βοήθησαν τον Ερντογάν να κερδίσει τις εκλογές στο παρελθόν. Ίσως πάλι. Μέχρι να ψηφίσουν οι Τούρκοι, οι δυτικοί ηγέτες θα παραμείνουν δεσμευμένοι.
Σχόλιο Γεωργίου Δικαίου: τι πιστεύουν οι Αμερικάνοι πως θα γίνει στην Τουρκία! Ίσως δεν τα ξέρουν καλά τα πράγματα!
Το άρθρο είναι εδώ: https://www.washingtonpost.com/business/energy/the-worlds-most-important-election-in-2023-will-be-in-turkey/2023/01/09/ac2cf916-8fe3-11ed-90f8-53661ac5d9b9_story.html
ΠΗΓΗ hellenicdefence
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου