Τον περασμένο Οκτώβριο, ο Πρόεδρος της Κίνας Xi Jinping, δήλωσε ότι η Κίνα είναι έτοιμη να πάρει «όλα τα απαραίτητα μέτρα» ενάντια σε κάθε προσπάθεια «παρεμβάσεων» στα θέματα που αφορούν την Ταϊβάν (επίσημα ROC – Republic of China).
Έκλεισε δε την ομιλία του με την εξαιρετικά ανησυχητική δήλωση ότι «ήρθε η ώρα της επανένωσης όλης της Κίνας». Να σημειώσουμε ότι στο συγκεκριμένο θέμα η Κίνα θεωρεί την Ταϊβάν ως αποσχισθείσα επαρχεία και μέχρι σήμερα αρνείται κατηγορηματικά οποιαδήποτε άλλη συζήτηση. Πριν λίγες ημέρες, σε μια πολυήμερη άσκηση, οι κινεζικές ένοπλες δυνάμεις προσομοίωσαν αποκλεισμό της νήσου. Ας ελπίσουμε ότι η κατάσταση θα εκτονωθεί εδώ. Όμως…
Του Σώζοντα Λεβεντόπουλου
(Subject Matter Expert Cyberwarfare / Military)
Τα λόγια του Προέδρου Xi ήταν αρκετά ώστε να αρχίσουν να «βαράνε καμπάνες» στις ΗΠΑ, και αρκετοί μιλάνε πλέον ανοιχτά ότι η Ταϊβάν θα πρέπει να προστατευτεί και θωρακιστεί έναντι της κινεζικής απειλής. Προσπερνώντας το γεγονός ότι ήταν οι ΗΠΑ -κυρίως, αλλά και η ΕΕ- που «δημιούργησαν» την Κίνα στη σημερινή στρατιωτική εκδοχή της, με το να μεταφέρουν τη βιομηχανική τους παραγωγή (ακόμα και αυτή που κάποιος θα χαρακτήριζε στρατηγικής σημασίας) στην Κίνα (ελέω χαμηλότερου κόστους και ελαστικότερων νόμων), η θωράκιση της Ταϊβάν είναι μια εξίσωση για δυνατούς λύτες.
Ο λόγος της συγκεκριμένης –εκτεταμένης– εισαγωγής, είναι γιατί αυτή τη στιγμή και η Τουρκία συμπεριφέρεται σαν αντίπαλος και όχι ως σύμμαχος του ΝΑΤΟ, με τρόπο ανάλογο αυτού της Κίνας και της Ρωσίας. Προσβλέπει στην ανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Παρότι… δυσκολευόμαστε να το αντιληφθούμε ως μια εξέλιξη δίχως επιστροφή στην Ελλάδα, δεν είναι ούτε νέο, ούτε αποκλειστικότητα του Ερντογάν, άσχετα αν ο τελευταίος το λέει πλέον φανερά.
Για δεκαετίες η Τουρκία καταπίεζε τον γεωπολιτικό της εγωισμό αποδεχόμενη να ακολουθεί εντολές και προσταγές «άνωθεν», που τις περισσότερες φορές δεν ταίριαζαν ούτε με την ιδιοσυγκρασία της αλλά ούτε και με την αντίληψη που είχε για τη θέση της στον κόσμο. Οι πρώτες ενδείξεις θα πρέπει να αναζητηθούν αρκετές δεκαετίες πριν. Εδώ είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε, ότι πίσω στο 2003, η Τουρκία αρνήθηκε τη μεταφορά της «ψηφιακής Μεραρχίας» των ΗΠΑ μέσω των εδαφών της κατά τη διάρκεια του 1ου Πολέμου του Κόλπου. Μια εξέλιξη που αποτέλεσε το πρώτο σοβαρό τραύμα της σχέση της με την Ουάσινγκτον. ιδίως οι νεοσυντηρητικοί, δεν το ξέχασαν ποτέ…
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία ανάγκασαν την Τουρκία να δείξει το αληθινό της πρόσωπο, και ίσως το ανάγκασαν να αποτελεί υπερβολή. Μπορεί να ήταν απλά η αφορμή. η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Σήμερα, η Τουρκία είναι η μόνη ΝΑΤΟϊκή χώρα που δεν έχει επιβάλει οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία. Αυτό της έδωσε τη δυνατότητα να έχει πολλαπλά οικονομικά οφέλη, σε βάρος ουσιαστικά όλων των υπολοίπων κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, αλλά και της ΕΕ.
Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση μάλιστα, όπου υποτίθεται πως φιλοδοξεί να ενταχθεί ως ισότιμο μέλος. Ακόμα και στο θέμα του Ιράν, η Τουρκία επέλεξε να ακολουθήσει ένα δρόμο που είχε μηδενικό κόστος για την ίδια. Αυτό δεν είναι καταρχήν επιλήψιμο… εκτός κι αν έχεις αποφασίσει να είσαι μέρος και μέλος μια ομάδας, όπου εκτός από τα κέρδη, αναλαμβάνεις να καταβάλλεις κόστος μαζί με τους συμμάχους σου.
Η Τουρκία πλέον έχει «αρπάξει» αυτά που ήθελε από τη Δύση. Πήρε τεχνογνωσία και τεχνολογία καθώς εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο όλα τα οφέλη, χωρίς να κάνει καμία υποχώρηση. Εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη της ευρωπαϊκής πολεμικής βιομηχανίας για συμβόλαια, όπως στην περίπτωση του επιθετικού ελικοπτέρου Α-129 Mangusta, ή της Νότιας Κορέας με τα αυτοκινούμενα πυροβόλα Κ-9 Firtina και το εγχώριο άρμα μάχης Altay.
Πλέον, η Τουρκία είναι μακράν πρωτοπόρος στην τεχνολογία των UAV και κινείται δυναμικά να εξελίξει όλη την γκάμα της σχετικής τεχνογνωσίας (UxV). Τα δε τουρκικά πανεπιστήμια, συνεχίζουν να μετέχουν σε ευρωπαϊκά προγράμματα, υποστηρίζοντας ποικιλοτρόπως την πολεμική βιομηχανία της. Αυτή η τελευταία εξέλιξη θα έπρεπε να μελετηθεί από την Ελλάδα και να την απασχολήσει, ίσως περισσότερο και από αυτά καθαυτά τα εγχώρια τουρκικά αμυντικά προϊόντα…
Επιστρέφοντας στο θέμα της Ταϊβάν, ο ρεαλισμός υπαγορεύει ότι αποτελεί κρίσιμο κρίκο στην τεχνολογική αλυσίδα της τοπικής υπεροχής της Δύσης και ως τέτοιος θα πρέπει να προστατευθεί, ενδεχόμενα και με κάθε θυσία. Δεν είναι τυχαίο ότι η TSMC, η ταϊβανέζικη εταιρία κατασκευής microchip (ημιαγωγών / semi-conductors) παράγει σχεδόν το 90% των παγκόσμιων αναγκών. Είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος το σοκ το οποίο θα προκαλέσει μια «αναταραχή» στην ομαλή ροή αυτών των μικροσκοπικών υπερυψηλής τεχνολογίας υλικών, συνεπεία κινεζικής στρατιωτικής ενέργειας. Το δε κινεζικό κίνητρο είναι υψηλό, στο μέτρο που η Δύση έχει σημαντικό προβάδισμα στη σχετική τεχνολογία.
Η Ελλάδα μπορεί δεν παράγει microchip, ούτε κάποια τεχνολογία αιχμής. Όμως η γεωγραφία την έχει «καταραστεί» να βρίσκεται στην καρδιά των διαδρομών που μεταφέρουν αυτή την υψηλή τεχνολογία σε χώρες οι οποίες βασίζονται σε αυτή για την καθημερινότητα και ευημερία τους. Διαδρομές που έχουν εξαιρετικά υψηλή γεωστρατηγική σημασία για τους κύριους ανταγωνιστές του πλανητικού παιγνίου ισχύος.
Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα της Ρωσίας, αλλά και της Κίνας, είναι ότι η μεν πρώτη δεν έχει πρόσβαση στις θερμές θάλασσες (αν και βρίσκεται «δίπλα» σε αυτές) ή δε δεύτερη είναι – κυριολεκτικά – στην άλλη άκρη του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι η Κίνα επενδύσει γεωπολιτικά στο “Belt and Road Initiative”, αναβιώνοντας γεωστρατηγική οπτική χιλιετηρίδων. Δικαίως θεωρείται ως το «μακρύ χέρι» της Κίνας και της κινεζικής διπλωματίας.
Σημεία στρατηγικής σημασίας για το ΝΑΤΟ, όπως ο λιμένας της Αλεξανδρούπολης, ο κάθετος άξονας Αρδάνιο – Ορμένιο, η σιδηροδρομική γραμμή κ.λπ., βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής (η σιδηροδρομική γραμμή δε σε ορισμένα σημεία της μπορεί και να «αγγίζει» τα σύνορα) από έναν απρόβλεπτο μη-σύμμαχο. Αυτός είναι ο λόγος της αμερικανικής παρουσίας στην περιοχή, με τρόπο που να θωρακίζει στρατιωτικά την περιοχή, ενώ ταυτόχρονα παρεμβάλλει, ελέγχοντας το χερσαίο σημείο επαφής του ελληνοτουρκικού μετώπου.
Επιπρόσθετα, μια αναταραχή στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει με δραματικό τρόπο τη στρατηγική ασφάλεια της ΕΕ αλλά, κατ’ επέκταση, και του ΝΑΤΟ. Πόσες φορές έχει παρατηρηθεί ότι η τουρκική πολιτική στην ανατ. Μεσόγειο προσομοιάζει, στο επίπεδο των επιχειρημάτων αλλά και απόπειρας εφαρμογής στρατιωτικού καταναγκασμού, με την αντίστοιχη κινεζική στη νότια Σινική θάλασσα. Κάποιος… αντιγράφει κάποιον.
Σε συνδυασμό δε με μια «αναταραχή» στο «Suwałki Gap» (ή Corridor) πρακτικά απομονώνει τις Βαλτικές Δημοκρατίες, ενώ διαταράσσει σημαντικά όλη την ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πρόκειται για την αραιοκατοικημένη περιοχή νοτιοδυτικά των συνόρων Πολωνίας και Λιθουανίας, ανάμεσα στη Λευκορωσία και τον ρωσικό θύλακα του Καλίνινγκραντ στη Βαλτική. Ο «διάδρομος» αυτός, έχει πάρει το όνομά του από ομώνυμη πολωνική πόλη. Η ένταξη Πολωνίας και βαλτικών Δημοκρατιών στο ΝΑΤΟ, έχει εκτοξεύσει τη γεωστρατηγική, άρα και τη στρατιωτική του σημασία.
Δυνητικά η «απώλεια» της ανατολικής Μεσογείου και της Ελλάδας ικανοποιεί και τις στρατηγικές επιδιώξεις της Κίνας. Αρκεί απλά να αναλογιστούμε αυτό που συνέβη το 2021 όταν το πλοίο container Ever Given προσάραξε στο κανάλι του Σουέζ. Τελικά ίσως και να συνδέονται η θωράκιση της Ελλάδας και της Ταϊβάν από τη Δύση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου