του Γιάννη Ξένου
Ο μητρικός χώρος του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚ Εσωτερικού και ο Συνασπισμός μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’00 έτρεφε εχθρικές σχέσεις απέναντι στο φαινόμενο του αυριανισμού που αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 προκειμένου να προφυλαχθεί το ΠΑΣΟΚ στην βάσιμη κριτική για σκάνδαλα διαφθοράς, τον λαϊκισμό του κ.λπ.
Με την άνοδο του Τσίπρα στην ηγεσία και την κούρσα του κόμματος προς την εξουσία άρχισε η προεδρική ομάδα να κλείνει το μάτι στον νεοαυριανισμό. Ειδικά από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ο νεοαυριανισμός γνωρίζει νέα άνθηση προκειμένου να χειραγωγήσει την δίκαιη οργή της κοινωνίας για την χρεοκοπία, τα μνημόνια κ.λπ.
Ο Αλ. Τσίπρας τον χρησιμοποίησε την διετία 2012-2014 για να ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά και τον έθρεψε με συνθήματα όπως ότι θα καταργούσε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο ή το περίφημο «Go back κυρία Μέρκελ…» και συμμαχώντας με τον Πάνο Καμμένο! Οι πολιτικοί απόγονοι του Κύρκου και του Μπανιά τότε δεν αντέδρασαν γιατί το δέλεαρ της εξουσίας ήταν γλυκό.
Μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου το καλοκαίρι του 2015 και την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην εφαρμογή των μνημονιακών υποχρεώσεων η ηγετική ομάδα βρήκε αποκούμπι στον νεοαυριανισμό για να αποκρούει τις πολιτικές επιθέσεις. Δημιούργησε εφημερίδες όπως το Ντοκουμέντο, ενώ ακόμα και η άλλοτε «σοβαρή» Αυγή και η Εφημερίδα των Συντακτών ακολούθησαν κατά πόδας στον κιτρινισμό.
Μετά την ήττα του 2019 ο Τσίπρας και η αυλή του χαϊδέψαν τα αυτιά αυτού του φαινομένου κάνοντας ανερμάτιστη αντιπολίτευση στην ΝΔ είτε για την αντιμετώπιση της πανδημίας και τους εμβολιασμούς είτε για την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κυριαρχούνταν από έξαλλους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που βυσσοδομούσαν κατά του Μητσοτάκη με επιχειρήματα και ύφος ανάλογα με αυτά της Αυριανής του ’80. Το αντιμητσοτακικό μένος τους τελικά, καλό έκανε στον Μητσοτάκη, χαρίζοντάς του μια εύκολη νίκη.
Ο Τσίπρας το διάστημα 2019-2023 έπαιζε μεταξύ μιας στροφής προς το «σοβαρό» Κέντρο και τον Πολακισμό. Στις περασμένες αποκριές οι κεντρώοι σύμβουλοί του τον έπεισαν να θυσιάσει τον Πολάκη ως απόδειξη της στροφής του. Για μερικές εβδομάδες ο Πολάκης απειλούνταν με διαγραφή και αυτός απειλούσε με την δημιουργία νέου κόμματος. Εν τέλει στα μέσα Μαρτίου ο Τσίπρας υποχώρησε και τον επανάφερε στα ψηφοδέλτια του κόμματος και η «συμμαχία» με το Κέντρο έληξε. Τότε και ο «βαθύς» ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί στην κοινωνία να έχει μονοψήφια εκλογική επιρροή, αλλά ελέγχει σημαντικό μέρος του κομματικού συστήματος από τη μια δυσαρεστήθηκε που επέστρεψε ο Πολάκης, αλλά από την άλλη ένιωσε ανακούφιση που ο Τσίπρας τα έσπασε με τους «συστημικούς» κεντρώους που θα αλλοίωναν το «ριζοσπαστικό» προφίλ του κόμματος.
Ο «βαθύς» ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπιζε τον πολακισμό αφ’ υψηλού ως το αναγκαίο κακό, που φέρνει ψήφος προκειμένου ο ίδιος να διατηρεί θέσεις εξουσίας είτε ως κυβέρνηση είτε ως αξιωματική αντιπολίτευση. Άλλωστε συχνά στα πλαίσια της μανιασμένης αντιπολίτευσης μετερχόνταν και ο ίδιος πολακικές τακτικές. Έτσι στα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ εκκολάφθηκε ένα τέρας που υποτίθεται θα χτυπούσε την κυβέρνηση και θα έφερνε το κόμμα σε επαφή με τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
Η εκκωφαντική διπλή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και η παραίτηση Τσίπρα είχαν σαν αποτέλεσμα το τέρας του λαϊκισμού να στραφεί κατά του «βαθέως» ΣΥΡΙΖΑ. Στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης οι κυριότεροι εκφραστές του πολακισμού κριτικάρουν την Αχτσιόγλου και τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτοί εξώθησαν τον Τσίπρα σε παραίτηση, ότι για τις πολλαπλές ήττες του «πρίγκιπα» δεν ευθύνεται η δική του ανεπάρκεια, αλλά ότι το κόμμα τον υπονόμευε, ότι λειτουργούσε σαν βαρίδι.
Έτσι το σκηνικό σιγά σιγά στήνονταν προκειμένου ο πολακισμός να βρεθεί σε μετωπική σύγκρουση με το κόμμα. Έλειπε το κατάλληλο πρόσωπο, ο νέος και άφθαρτος που θα τα έβαζε με το γερασμένο κόμμα. Ο Κασσελάκης λειτούργησε σαν προσαρμοσμένη στην εποχή ρέπλικα του Τσίπρα. Νέος, ωραίος, ομοφυλόφιλος, αλλά και με μάτσο εικόνα, πλούσιος και επιτυχημένος (ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται), πολύγλωσσος και γνώστης του συστήματος εκ των έσω, πήρε τα επιχειρήματα του πολακισμού και τα απογείωσε. Τα βιντεάκια του ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο, από το αρχικό με το παραδικαστικό κύκλωμα που κατέστρεψε την οικογένειά του (αποδείχτηκε ψέμα) έως εκείνο που ως άλλος Πολάκης δήλωνε στην ψηφοφόρο του ότι θα ξεδοντιάσει δημοσιογράφους και δικαστές ή τελευταίο στην Μακρόνησο που αντιμετωπίζει των πρώην αρχηγό ΓΕΕΘΑ ως μούτσο.
Στόχος του Κασσελάκη δεν ήταν ο Μητσοτάκης, αλλά ο γερασμένος ΣΥΡΙΖΑ. Έπεισε ότι θα τιμωρήσει τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ που ανάγκασε τον Τσίπρα σε παραίτηση. Ο Κασσελάκης ως γελαδάρης στη διαφήμιση της Marlboro, έσπευσε σαν το αμερικανικό ιππικό στις ταινίες να διασώσει την παρακαταθήκη του Τσίπρα, αλλά και τον ίδιο τον Τσίπρα. Γιατί μην έχουμε αμφιβολία ότι χωρίς τον Κασσελάκη η Αχτσιόγλου θα έβγαινε με περίπατο, οι «προεδρικοί», όσοι έμειναν πιστοί στους Τσίπρα-Παππά κ.λπ. και δεν προσχώρησαν ήδη στην Αχτσιόγλου, θα σαρώνονταν, και στο κόμμα θα άρχιζε η μεθοδική αποδόμηση του Τσίπρα, προκειμένου να δικαιολογηθεί η ισχνή απόδοση του σε δημοτικές εκλογές και ευρωεκλογές.
Με τον πλασάρισμα Κασσελάκη, ο Τσίπρας, που τον ανακάλυψε και τον έσπρωξε μπροστά ως άλλος Άλαβάνος τον ίδιο, πέτυχε να δημιουργήσει τέτοιους τριγμούς στην ΣΥΡΙΖΑ που από εκεί που θα τον αποδομούσαν κρίνεται πια απαραίτητος για να διατηρήσει την ενότητα του κόμματος. Βέβαια αν ηττηθεί το στρατόπεδο Αχτσιόγλου-Τσακαλώτου, που είναι το πιθανότερο, είναι δύσκολο να παραμείνουν στο κόμμα, αν και η μεγάλη συμμετοχή τους δυσκολεύει να πάρουν εν θερμώ την απόφαση.
Όπως και να έχει ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε από τον νεοαυριανισμό του Πολάκη. Ο Κασσελάκης με τα 40 χιλ. νέα μέλη που έφερε και τις 65 χιλιάδες που τον ψήφισαν, χτίζει βάσεις για το μέλλον και ίσως να προκαλεί και στον Τσίπρα έναν εφιάλτη. Να του θύμισε έναν νεαρό άπειρο και περιορισμένων γνώσεων, αλλά τρομερά φιλόδοξο, στον οποίο ένας έμπειρός πολιτικός έδωσε το κόμμα ώστε να μην τον ενοχλούν οι γραφειοκράτες του, και εντέλει ο νεαρός πήρε το κόμμα και εκπαραθύρωσε τον έμπειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου