Από τη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, στο Βίλνιους της Λιθουανίας (φωτ.: EUROKINISSI/Γρ. Τύπου Πρωθυπουργού/ Δημήτρης Παπαμήτσος)
Του Σάββα Καλεντερίδη
Η ιστορία με τα δημοσιεύματα που είδαμε σε διάφορα έντυπα και ιστοσελίδες, τα οποία γράφτηκαν για να δικαιολογήσουν την έλευση του Ερντογάν και της κουστωδίας του στην Ελλάδα, ξεκίνησε εδώ και μήνες.
Καθηγητές, διεθνολόγοι και απόστρατοι, όλοι τους με σχέση συμφέροντος με την κυβέρνηση, το κράτος και διάφορους φορείς, προσπαθούσαν να πείσουν όλους εμάς τους ανίδεους για τη μεγάλη ευκαιρία που αποτελεί αυτή η ελληνοτουρκική προσέγγιση, ειδικά τώρα που έχουν δύο νεοεκλεγείσες κυβερνήσεις, με φρέσκια και μάλιστα ισχυρή εντολή.
Εδώ τους διαφεύγει ότι ο Ερντογάν και να θέλει δεν μπορεί να υποχωρήσει στις διεκδικήσεις έναντι της Ελλάδας, γιατί δεσμεύεται νομικά από το Πρωτόκολλο Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας (Milli Güvenlik Siyaset Belgesi), την Ερυθρά Βίβλο, που αποκαλείται και «μυστικό σύνταγμα» της Τουρκίας. Κανείς δεν μπορεί να το παραβιάσει και όποιος το πράξει, τον περιμένει η πολιτική αγχόνη.
Μας έδειχναν, επίσης, ότι είναι ευκαιρία να παραπέμψουμε τώρα το θέμα της οριοθέτησης της ΑΟΖ – υφαλοκρηπίδας στη Χάγη.
Αλήθεια, πόσο πιθανόν είναι να πετύχουμε την υπογραφή του συνυποσχετικού με την Τουρκία, όταν δεν το έχουμε καταφέρει με την Αλβανία, μια ανίσχυρη χώρα που δεν έχει καν πολεμική αεροπορία και ναυτικό; Τέλος, ασκούσαν και ενός είδους τρομοκρατία στον ελληνικό λαό, επισημαίνοντας ότι αν δεν το κάνουμε τώρα, όσο περνάει ο καιρός η κατάσταση θα γίνεται ολοένα πιο δυσχερής για την Ελλάδα.
Καλά, δεν σκέφτονται ότι αυτό το διαβάζουν οι Τούρκοι και ότι ακόμα και να προβούμε σε επώδυνες υποχωρήσεις τώρα, αφού η κατάσταση τα επόμενα χρόνια θα γίνεται όλο και πιο δυσχερής για την Ελλάδα, γιατί να μην ξαναθέσουν άλλα ζητήματα και να προχωρήσουμε και σε νέες υποχωρήσεις;
Τώρα έχει αλλάξει το… βιολί.
Μας λένε ότι δεν μας συμφέρει η στασιμότητα και ότι αυτή συμφέρει την Τουρκία. Άρα πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε διάλογο, στη λογική «πάμε κι όπου βγει» –όπως έγινε στα Τέμπη–, και ακόμη κι αν αποτύχει, θα χρεωθεί την αποτυχία η Τουρκία στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Λες και η Τουρκία υπολογίζει τη διεθνή κοινή γνώμη
– όταν υπερασπίζεται τη Χαμάς και καθυβρίζει το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και τη Δύση
– όταν έχει στενές σχέσεις με τον Πούτιν και δεν τηρεί τις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία
– όταν έχει καταλάβει διάφορες περιοχές στο Β. Ιράκ και τη Συρία
– όταν βομβαρδίζει πολιτικές υποδομές και νοσοκομεία στη ΒΑ Συρία
– όταν διαπράττει εθνοκάθαρση στους Κούρδους του Αφρίν
– όταν συνεργάζεται ανοιχτά με τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Κάιντα (HTS) στη Συρία
– όταν στέλνει ισλαμιστές μισθοφόρους τρομοκράτες στη Λιβύη
– όταν συμμετέχει ενεργά στην εθνοκάθαρση στο Αρτσάχ
– όταν συνεχίζει την παράνομη κατοχή της Κύπρου και την εγκατάσταση εποίκων στα κατεχόμενα, πράξη που αποτελεί έγκλημα πολέμου
– όταν προβαίνει σε παράνομες δραστηριότητες στη Νεκρή Ζώνη, επιτιθέμενη ακόμα και στις ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ, που είναι έγκλημα πολέμου.
– όταν παραβιάζει βάναυσα τα δικαιώματα των Κούρδων, ενός λαού είκοσι εκατομμυρίων,
– όταν, όταν, όταν…
Αλλά ακόμα και αν δεχτούμε ότι το να χρεωθεί η Τουρκία την αποτυχία του διαλόγου είναι ένα διπλωμαιτκό κέρδος για την Ελλάδα, μετά από αυτό δεν θα συνεχιστεί η στασιμότητα, που κατά την εκτίμηση των προπαγανδιστών της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και του διαλόγου, δεν συμφέρει την Ελλάδα, αφού όσο περνάει ο καιρός, η θέση της χώρας μας θα γίνει ολοένα και πιο δυσχερής;
Τέλος, εδώ τίθεται και ένα ζήτημα αξιοπιστίας της χώρας. Τα τελευταία χρόνια προχωρήσαμε στη σύναψη συμφωνιών με μια σειρά από χώρες, όπως ΗΑΕ, Σ. Αραβία, Αίγυπτος, Ισραήλ, Γαλλία, Ιορδανία, συμφωνίες οι οποίες, στις περισσότερες των περιπτώσεων αν όχι σε όλες, στηρίζονταν σε έναν κοινό τόπο: την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής.
Τώρα, που βλέπουν αυτές οι χώρες την Ελλάδα, που επεδίωξε τις συμφωνίες αυτές, να τους… αδειάζει, τι να σκέφτονται άραγε; Πάντως όχι ότι η Ελλάδα είναι ένας αξιόπιστος σύμμαχος, όπως το ίδιο θα σκεφτόταν η Ελλάδα, να μας εγκατέλειπαν οι χώρες αυτές και έκαναν τη δική τους προσέγγιση με την Τουρκία.
Με άλλα λόγια θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ελλάδα ακυρώνει μόνη της την υπόστασή της ως αξιόπιστο κράτος και σύμμαχος. Με το καλό να μας έλθει ο Ταγίπ λοιπόν… και όπου βγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου