Σεπτέμβριος 9, 2024. Ελλάδα. Βαλκανικό Περισκόπιο.
Γράφει η Andreea Ştefan
Η Σωζόπολη είναι ένα πολυσύχναστο λιμάνι στη Βουλγαρία , όπου ανακαλύπτονται απίστευτα λείψανα από την Αρχαιότητα λίγα μόλις μέτρα κάτω από το νερό.
Σκαρφαλωμένη σε μια βραχώδη χερσόνησο, η Παλιά Πόλη της Σωζόπολης είναι μια φωλιά πουλιών από πέτρα και ξύλο. Τα συμπαγή σπίτια των οικογενειών, τα στιβαρά ανακαινισμένα τείχη της πόλης και οι βράχοι χτυπημένοι από τον καιρό δίνουν μια ατμόσφαιρα ενωμένου φρουρίου.
Εκεί όμως που ο αρχαίος αυτός οικισμός βλέπει δυτικά, προς το μικρό νησί του Άγιου Κύρικου, η Σωζόπολη τυλίγει την φιλόξενη αγκαλιά της γύρω από το φυσικό της λιμάνι, προσφέροντας στους ναυτικούς ένα ασφαλές λιμάνι κατά μήκος αυτής της ταραγμένης ακτής της Μαύρης Θάλασσας.
Η Σωζόπολη είναι πλέον ένα από τα πιο δημοφιλή θέρετρα στη Βουλγαρία, με μεσαιωνικές εκκλησίες και μεγάλες αμμώδεις παραλίες. Αλλά είναι το λιμάνι που έφερε τους αρχαίους Έλληνες στη Σωζόπολη πριν από περισσότερα από 2.500 χρόνια.
Το σύγχρονο όνομα της πόλης προέρχεται από την ελληνική «Πόλη της Σωτηρίας», αλλά την πρώτη χιλιετία π.Χ. ονομαζόταν Apollonia Pontica (Απόλλωνας του Πόντου), από το όνομα του μεγάλου Έλληνα θεού του ήλιου, Απόλλωνα.
Η Απολλωνία Ποντίκα έγινε ένα πολυσύχναστο λιμάνι με έναν σημαντικό ναό του Απόλλωνα και μια χάλκινη εικόνα του θεού ύψους 13 μέτρων.
Όσον αφορά τα αρχαία ελληνικά αγάλματα, ήταν δεύτερο μόνο μετά τον Κολοσσό της Ρόδου, ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου. Διάσημο σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, το γιγάντιο άγαλμα της Απολλωνίας Ποντίκας εμφανίστηκε στα νομίσματα της πόλης και τελικά κλάπηκε από τους Ρωμαίους.
Σε μια ηλιόλουστη ημέρα, να είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τους κινδύνους της ναυσιπλοΐας στη Μαύρη Θάλασσα. Αλλά τόσο για τους αρχαίους όσο και για τους σύγχρονους ναυτικούς, αυτή η περιοχή μπορεί να εξαπατήσει, λέει ο Νάϊντεν Πράχοφ, διευθυντής του Κέντρου Υποβρύχιας Αρχαιολογίας στη Σωζόπολη.
«Είναι μια επικίνδυνη ιστιοπλοϊκή διαδρομή, λόγω των νότιων ανέμων από τη Μαύρη Θάλασσα», λέει ο Πράχοφ. «Αυτό είναι το πρώτο ασφαλές λιμάνι μεταξύ του Βοσπόρου και της Βαλκανικής Οροσειράς».
Ο Πράχοφ εξηγεί ότι, στην Αρχαιότητα, η είσοδος στο λιμάνι γινόταν από ένα στενό άνοιγμα στο βόρειο άκρο, που τώρα έκλεισε από έναν προστατευτικό κυματοθραύστη. Δεν θα ήταν εύκολη η πλοήγηση. αλλά μόλις μπήκαν, τα πλοία ήταν ασφαλή, προφυλαγμένα μεταξύ της χερσονήσου και του νησιού του Αγίου Κύρικου.
«Γι’ αυτό το σύμβολο της Απολλωνίας του Πόντου είναι η άγκυρα», προσθέτει χαμογελώντας ο Πράχοφ.
Το αποτέλεσμα είναι ένα παχύ στρώμα από αυτά που κάποτε ήταν σκουπίδια – κυρίως χιλιάδες κομμάτια σπασμένων αγγείων, από χρηστικά βάζα μέχρι λεπτοβαμμένα ποτήρια – αλλά που τώρα είναι μια ανεκτίμητη πηγή πληροφοριών και αποδείξεων για ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια του αρχαίου Εύξεινου Πόντου.
Η Apollonia Pontica ιδρύθηκε από τους Έλληνες της Μιλήτου της Μικράς Ασίας το 610 π.Χ., μια πόλη που σήμερα βρίσκεται στα δυτικά παράλια της Τουρκίας.
Ήταν οι πρωτοπόροι ενός τεράστιου κινήματος ανθρώπων και ιδεών, μια διαδικασία που ορισμένοι περιγράφουν ως «ελληνικό αποικισμό», που διήρκεσε από τον 8ο έως τον 6ο αιώνα π.Χ. και η οποία είδε δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες οικισμούς που ιδρύθηκαν γύρω από τη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα – δυτικά ως τη νότια Ισπανία και ανατολικά ως τη Γεωργία, μια τεράστια πολιτισμική επιρροή αιώνων.
Η Apollonia Pontica ήταν μια από τις πρώτες τέτοιες αποικίες στη Μαύρη Θάλασσα. Η ασφάλεια του λιμανιού του έπαιξε κεντρικό ρόλο στη μετατροπή της θάλασσας που ήταν γνωστή στους Έλληνες ως Πόντος Αξεινός ή «Αφιλόξενη Θάλασσα», σε Εύξεινο Πόντο ή «Φιλόξενη Θάλασσα». Αλλά οι Έλληνες δεν έφτασαν σε μια έρημη γη. Σε αυτό το μέρος του κόσμου ζούσαν οι Θράκες, ένας ισχυρός και σίγουρος πολιτισμός.
Το εμπόριο μεταξύ του ντόπιου πληθυσμού και των Ελλήνων εποίκων στήριξε την ανάπτυξη και την ευημερία της πόλης: σε αντάλλαγμα για σιτηρά, αλάτι, ξύλο και μετάλλευμα χαλκού από τα τοπικά ορυχεία, οι Έλληνες έφερναν περιζήτητα προϊόντα από τη Μεσόγειο, ιδιαίτερα ελαιόλαδο και κρασί. Κατά τη διάρκεια της ανασκαφής, ντόπιοι αρχαιολόγοι βρήκαν ακόμη και ένα γυάλινο μπουκάλι αρώματος από τη ρωμαϊκή περίοδο, με το λιπαρό άρωμα να είναι ακόμα ανέπαφο μέσα.
Δεν χρειάζεται να ψάξετε πολύ για να βρείτε τη μεσογειακή επιρροή ακόμα ζωντανή και καλά στα πλακόστρωτα δρομάκια και τις παραθαλάσσιες ταβέρνες της Σωζόπολης.
Οι ντόπιοι και οι επισκέπτες συναγωνίζονται για τα καλύτερα γεύματα δίπλα στο λιμάνι, φορτωμένα με ένα μείγμα βαλκανικής και ελληνικής κουζίνας: ψητό ψάρι, ταραμοσαλάτα, μύδια και σαγανάκι και φυσικά την πάντα αξιόπιστη «ελληνική χωριάτικη» σαλάτα.
Ο μεσογειακός χαρακτήρας της Σωζόπολης δεν είναι ένα απολιθωμένο λείψανο του χαμένου αρχαίου κόσμου καθώς ο Πράχοφ και η ομάδα του εκπλήσσονται με τις ανακαλύψεις τους.
Είναι αξιοσημείωτο ότι, μαζί με άλλα ψαροχώρια της Μαύρης Θάλασσας που έχουν την καταγωγή τους στις ελληνικές αποικίες, η Σωζόπολη παρέμεινε κυρίως ελληνόφωνη μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν οι ανταλλαγές πληθυσμών στα Βαλκάνια σήμαιναν ότι οι περισσότεροι Έλληνες της πόλης εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και μετακομίζουν στην ίδια την Ελλάδα.
Κάποιοι, ωστόσο, παρέμειναν, όπως επιβεβαιώνει η Ασπασία Ποροζάνοβα όταν κάθομαι μαζί της έξω από το κλαμπ του Συλλόγου Ψαράδων.
Καθώς ο Ήλιος δύει πάνω από το λιμάνι, η Ποροζάνοβα προσπαθεί να επισημάνει ότι όλοι οι Σωζοπολίτες είναι περήφανοι Βούλγαροι, αλλά και ότι ένας μικρός αριθμός οικογενειών στηρίζεται αποφασιστικά στην ελληνική κληρονομιά τους.
«Είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς στο ερώτημα «Ποιοι είμαστε;». ή «Πόσο καιρό είμαστε εδώ;». Αλλά είμαστε όλοι περήφανοι για το έθνος μας. Είναι αυτό που μας ενώνει, το ότι είμαστε από την αρχαία Απολλωνία».
Με ευχαρίστηση, η Ποροζάνοβα βλέπει ότι το μικρό της όνομα απηχεί τη διαβόητη παλλακίδα του Περικλή, του μεγάλου αρχαίου Αθηναίου ηγέτη.
«Έχω πάρει το όνομά της από τη γιαγιά μου», εξηγεί, «όπως πήρε το όνομά της από τη δική της, και η ανιψιά μου πήρε το όνομά μου από εμένα. Έτσι περνάμε το όνομά μας στην οικογένεια διαμέσου των χρόνων», γράφει η Andreea Ştefan στη ρουμανική antena3.
—
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου