Τέλος Εποχής

Του  Νίκου Χατζηνικολάου από το enikos.gr

 Τέλος Εποχής 

 

ΟΙ ΕΝΤΟΝΟΙ κραδασμοί και οι σφοδρές αναταράξεις που προκαλεί στην πολιτική μας σκηνή η επικείμενη ψηφοφορία στη Βουλή, για το τρίτο κατά σειράν μνημόνιο που επιβάλλουν οι δανειστές στη χώρα μας, απειλούν όχι μόνο την κυβερνητική συνοχή και σταθερότητα, αλλά και αυτή καθεαυτή την επιβίωση του παρόντος φθαρμένου και αναποτελεσματικού πολιτικού συστήματος. Κινούμενη άμμο θυμίζει το πολιτικό μας τοπίο.
Η κοινωνία βράζει. Πρόσωπα και σχήματα που κυριάρχησαν στην πολιτική μας ζωή τις τελευταίες δεκαετίες, παίζοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους, αμφισβητούνται πλέον ευθέως. Και στο παρασκήνιο έχουν ήδη ατύπως δρομολογηθεί διαδικασίες διαδοχής τους από νέα και κατά το δυνατόν άφθαρτα πρόσωπα, από νέα και κατά το δυνατόν άφθαρτα σχήματα. Η πολιτική και οι πολιτικοί αναζητούν τη χαμένη τους αίγλη και αξιοπιστία, μέσα από επώδυνες συγκρούσεις και ανατροπές.

Ο ΤΟΚΕΤΟΣ θα είναι δύσκολος και μακρύς. Το «παλαιό» αντιστέκεται με λύσσα. Και το «νέο», που δυστυχώς αρκετές φορές προέρχεται από πολυχρησιμοποιημένα και πρόχειρα... ανακυκλωμένα πολιτικά υλικά του παρελθόντος, προχωρεί δειλά και άτολμα. Παρ’ όλα αυτά, το τέλος της μακράς περιόδου της μεταπολίτευσης, το οποίο η χώρα συζητά θεωρητικά εδώ και μια δεκαετία, φαίνεται πως αυτή τη φορά είναι πράγματι κοντά. Ολα δείχνουν ότι κλείνει πλέον οριστικά το πολιτικό κεφάλαιο μιας ολόκληρης εποχής. Εικόνα παρακμής, μιζέριας και αποσύνθεσης παντού. Ελπίδα πουθενά. Χώρα σε βαθειά ηθική, πολιτική και οικονομική κρίση, πολιτικό προσωπικό σε... νευρική κρίση και λαός σε προχωρημένη κατάθλιψη. Εκρηκτικά συστατικά που ενεργοποιούνται τώρα, με... πυροκροτητή τη βαθειά οικονομική ύφεση και τα νέα, εξαιρετικά σκληρά μέτρα, που επιβάλλει στη χώρα η τρόικα.

ΕΙΤΕ ΨΗΦΙΣΤΕΙ την Τετάρτη στη Βουλή, όπερ και το πιθανότερο, είτε όχι το τρίτο κατά σειράν μνημόνιο, το βέβαιο είναι ότι από την επόμενη μέρα τίποτε δεν θα είναι πια ίδιο στην πολιτική μας σκηνή. Ηδη το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η εικόνα του θυμίζει ΕΔΗΚ επί ημερών Ιωάννη Ζίγδη. Τα καπετανάτα των πρώην υπουργών, που ξαφνικά παριστάνουν ότι δεν θυμούνται τίποτε από τα έργα και τις ημέρες τους στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, αυξάνονται και πληθύνονται. Ολοι θέλουν να γίνουν αρχηγοί. Ολοι προετοιμάζουν νέα σχήματα. Και ενώ το δηλώνουν απροκάλυπτα, εξακολουθούν να παραμένουν στις τάξεις του καταρρέοντος Κινήματος. Δεν υπάρχει ανάλογο ιστορικό προηγούμενο. Βουλευτές παραδέχονται δημόσια ότι μετέχουν σε διεργασίες για την ίδρυση νέων κομμάτων και το κόμμα στο οποίο σήμερα ανήκουν δεν τους διαγράφει...

ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΗΜΑΡ, όμως, η οποία καταπίνει την κάμηλο των περικοπών μισθών και συντάξεων και διυλίζει τον κώνωπα των εργασιακών, θεωρώντας ατυχώς ότι έτσι μειώνει τη φθορά που λογικά της προξενεί η συμμετοχή της στην κυβέρνηση, η κατάσταση δεν είναι πολύ καλύτερη. Οι εσωτερικές διαφωνίες και κόντρες είναι πλέον καθημερινό ανάγνωσμα και ακρόαμα. Και βέβαια η δημοσκοπική απήχηση του κόμματος βαίνει μειούμενη. Οσο για τη Νέα Δημοκρατία, μπορεί ο συνεκτικός ιστός της εξουσίας, η αντοχή της δημοτικότητας Σαμαρά και η δημοσίως ομολογούμενη από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ανετοιμότητά του να κυβερνήσει να περιορίζουν μέχρι στιγμής τις απώλειές της και να διατηρούν σε σχετικώς καλό επίπεδο την εσωτερική της συνοχή, όμως αυτά είναι προσωρινά. Η εφαρμογή του σκληρού πακέτου των 19 δισ. ευρώ θα φέρει σύντομα ρήγματα, τριβές και συγκρούσεις. Και αν η σημερινή κυβέρνηση δεν πείσει άμεσα ότι διαφέρει σημαντικά από τις δύο προηγούμενες, των κ.κ. Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου, προσφέροντας πειστικό και ρεαλιστικό αναπτυξιακό όραμα και πραγματικές λύσεις για τη δραστική μείωση της ανεργίας, τότε είναι βέβαιο ότι η επόμενη μέρα της Ν.Δ. δεν θα διαφέρει καθόλου από αυτήν που επεφύλαξε ο λαός στο ΠΑΣΟΚ...

ΤΟ ΠΑΡΟΝ πολιτικό σύστημα δύει. Είμαστε μπροστά σε τέλος εποχής. Από τη σημερινή πολιτική τάξη θα επιβιώσουν μόνον όσοι λίγοι έχουν εργασθεί ή θα εργασθούν, έστω και τώρα, έντιμα και ειλικρινά υπέρ του λαού και του έθνους. Οι πολιτικοί «μπαγαπόντες», που εργάζονταν και εργάζονται μόνον υπέρ των προσωπικών και των κομματικών τους συμφερόντων, σύντομα θα «εξαερωθούν»! Τριάντα οκτώ χρόνια πολιτικού ψεύδους και εξαπάτησης του λαού μας είναι πολλά. Στη νέα εποχή οι πολίτες θα επιβάλλουν στους πολιτικούς τους ταγούς τα στοιχειώδη, τα χρειώδη: Αγάπη για την πατρίδα, ειλικρινή και άμεσο πολιτικό λόγο, έντιμη και ικανή διαχείριση, εργατικότητα, πυγμή και ανθρωπιά. Οι Ελληνες δεν αναζητούν πλέον φωτισμένες ηγεσίες, ούτε... θεόσταλτους σωτήρες. Χόρτασαν από τέτοιους... «Κανονικούς» ανθρώπους χρειάζεται η χώρα, με σπονδυλική στήλη και με τις παραδοσιακές αρχές και αξίες που οδήγησαν το έθνος μας στις επιτυχίες του παρελθόντος. Δεν θέλουμε πολλά... Τα αυτονόητα ζητούμε!